ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งเเต่ม1เรียนรรเดียวกัน รู้ไส้รู้พุงกันหมดทุกอย่าง ความรู้สึกนึกคิดก้อเหมือนกัน พ่อเเม่สนิทกัน เรากับเขาเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆเเทบไม่มีความลับต่อกันเลย ในกลุ่มเราสนิทกับเขาที่สุด เป็นเพื่อนคนเดียวที่คุยได้ทุกเเรื่องจริงๆค่ะ เราให้ใจกับเขาเต็มร้อย เเต่ม3เราทะเลาะกับเขาหนักมาก เหตุเกิดจากเรานอย ไปคุยกันไป2-3เดือนเต็มๆ เราไปสนิทกับคนอื่นก้อรู้สึกไม่เหมืเนเพื่อนคนนี้ ช่วงนั้นเราไมม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษ จนมีโอกาสกลับมาคุยกันตเนเเรกๆเขาสนิทกับคนอื่นมากกว่าเรา เเต่พอนานๆไปก้อสนิทกันเหมือนเดิม จนมาม4เราเเยกห้องกัน ก้อมีปัญหานอยกันบ้าง จนม5เขาเริ่มไปมีเพื่อนใหม่ จากที่โทรกันทุกวันบอกกันทุกเรื่อง เขาก้อเริ่มเปลี่ยนไป เราเคยคุยเรื่องนี้กันหลายครั้งมาก เรื่องdeep talkความรู้สึก เราก้อพยายามปรับปรุง เเต่พอคุยเเล้วเวลานานๆไปก้อเหมือนเดิม ตอนนี้เรารู้สึกว่าเขาสนิทกับคนอื่นมากกส่าเรา เราคุยกับเขาไมรได้ทุกเรื่อง ไปไหนด้วยกันก้อไม่เหมือนเดิม รู้สึกอึดอัดบางทีค่ะ เขาเป็นคนสนิทกับคนง่าย เพื่อนฝั่งเขาเป็นคนสนุก เเต่เพื่อนฝั่งเราจะค่อนข้างนิ่ง เเละไม่ค่อยไม่เที่ยวค่ะ ไลฟ์สไตล์ของเรากับเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันจึ้งค่อนข้างต่างกัน เข้ากันได้เเค่เรื่องเรียน เเต่ก่อนเรากับเชาโทรกันทุกวันเลยค่ะ มีบ้างไม่ได้โทร ส่วนใหญ่เขาจะโทรมา เเต่ช่วงนี้เราต้องโทรไป เเละบางมีเขาก้อดิสกับเพื่อนคนอื่นอยู่ค่ะ เราคสรจีดการความรู้สึกยังไงดีคะ เขาเฟมือนคนในครอบครัวเรา เพราะมานอนที่บ้านบ่อยมาก พ่อกับเเม่ก้อรู้จักกัน ความลับของเเต่ละคนก้อรู้ พอมาเป็นเเบบนี้เรารู้สึกเเย่มากค่ะ หดหู่มากๆ เราเป็นลูกคนเดียวนะคะไม่มีพี่น้อง มีเพื่อนคนนี้ก้อรู้สึกดีมากๆ ไม่ใช่เเฟนนะคะ ดักก่อน เเค่สนิทกันมากๆ จนรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปเเล้ว เรารู้ว่าวันหนึ่งคงเป็นเเบบนี้ เเต่เราต้องไปรรทุกวัน ต้องเจอหน้ากันทุกวัน เราควรทำอย่างไรดีคะ เราควรจัดการความรู้สึกเสียใจยังไงดี