สวัสดีครับผมชื่อ เวฟ อายุ 17 ปีครับ 

อาศัยอยู่ที่จังหวัดนครราชสีมาผมได้มีเรื่องเล่าสยองขวัญที่ผมได้แต่งเองขึ้นมาครับชื่อ" ไฟนรก " เป็นเรื่องเล่าที่อาจจะมีเรื่องจริงบ้างแต่เรื่องเล่าส่วนใหญ่จะแต่งขึ้นมา

          โดยเรื่องนี้จะกล่าวถึงความเฮี้ยนและอาถรรพ์ของผืนป่าดงพญาไฟที่เป็นผืนป่าใหญ่ที่กั้นระหว่างภาคกลางและภาคอีสาน

       โดยย้อนกลับไปเมื่อ 12 ปีที่แล้วตอนนั้นผมอายุประมาณ 5 ขวบ ที่ต้องไปเยี่ยมคุณลุงที่ป่วยเป็นมะเร็งที่รักษาตัวอยู่ที่สระบุรีและค่อนข้างไกลจากบ้านมาก ตอนนั้นผมอาศัยอยู่กับป้าและพี่ชายคนโต

        และก่อนออกเดินทางผมก็ไม่อยากไปเพราะตอนนั้นผมติดเพื่อนมากแต่ป้าผมก็พูดหลอกให้ผมกลัว"อยู่บ้านคนเดียวเจอผีหลอกเด้อ" ผมก็ตอบตกลงไปทันที

       พอรุ่งเช้าก็เริ่มออกเดินทางไปที่สระบุรีและในช่วงที่ต้องผ่านเขื่อนลำตะคองที่ถนนเป็นทางลงเขาผมกลัวมากเพราะมันเหมือนรถไฟเหาะผมจึงหันไปสนใจผืนน้ำด้านล่างแทนผมว้าวมากเพราะเป็นผืนน้ำที่กว้างขวางมากและมีวิวที่สวยงามและพอผ่านเขื่อนลำตะคองมาได้ก็เข้าสู่อำเภอปากช่องผมก็ตื่นเต้นที่เห็นภูเขาเป็นลูกๆหลายลูกสลับซับซ้อนมันเป็นอะไรที่สวยมากพอผ่านมาได้สักพักป้าผมบอกว่า

"พื้นที่ตรงนี้อยู่ในเขตดงพญาไฟ สระบุรีอยู่ในเขตนี้ด้วยเช่นกัน" ผมก็ถามไปว่า"ดงพญาไฟคืออะไร"

           ป้าผมก็บอกว่า"ดงพญาไฟเป็นผืนป่าใหญ่ที่กั้นระหว่างภาคกลางและภาคอีสานและมีชื่อเสียงในเรื่องอาถรรพ์และสิ่งลี้ลับทำให้มีคนเสียชีวิตค่อนข้างเยอะ" ผมที่ได้ยินเรื่องราวฉันก็มีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีทำให้ผมเงียบไปเลย

           ป้าก็ปลอบใจไปว่า"ไม่ต้องกลัวเพราะว่าเป็นเรื่องที่เล่าต่อกันมา" พอเข้าสู่สระบุรีช่วงลงเขาและผ่านป่าไม้ผมก็รู้สึกระแวงหันซ้ายขวาไปมาและในตอนนั้นป้าของฉันได้แวะซื้อของข้างทางฉผมที่ยังหวาดกลัวอยู่นั้นสายตาของผมไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งผมยาวเกือบถึงขาใส่ชุดเดรสสีขาวมีสภาพผิวขาวซีดยืนนิ่งอยู่ในป่าผมกลัวมากกอดป้าแน่นแล้วก็ร้องไห้ป้าก็เลยให้พี่ชายคนโตพาขึ้นรถและอยู่เป็นเพื่อนพอผมขึ้นมาบนรถผมก็มองไปยังจุดที่เห็นผู้หญิงคนนั้นแต่ปรากฏว่าตรงนั้นไม่มีอะไรเลย

         พอซื้อของเสร็จก็รีบมุ่งหน้าไปที่สระบุรีและพอมาถึงโรงพยาบาลก็เป็นเวลาเย็นแล้ว

      ผมกับป้าและพี่ชายคนโตก็ขนของเพื่อที่จะไปเยี่ยมคุณลุงและค้างแรมที่นี่ 2 วัน พอผม,ป้า,พี่ชายคนโต ได้เข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว

     ยามที่คอยรักษาความปลอดภัยสังเกตที่รถและพบว่ามีผู้หญิงปริศนานั่งอยู่ในรถที่พวกผมจอดไว้

เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ๆกลับพบว่าไม่มีใครอยู่ในรถแล้ว

     ผม,ป้า,พี่ชายคนโต ได้ซื้อของมาฝากคุณลุงด้วยความห่วงใยและพากันคุยกันอย่างสนุกสนานจนมืดค่ำผมที่เผลอหลับไปก็ตื่นขึ้นมาจะไปอาบน้ำแต่ไฟในห้องน้ำกลับเปิดไม่ได้ผมจึงเปิดประตูให้แสงในห้องเข้ามาแต่ก็ไม่ได้ให้ความสว่างมากนักผมก็อาบน้ำไปเรื่อยแต่พอผมจะเอื่อมมือไปหยิบผ้าขนหนูแต่ผมรู้สึกว่าสิ่งที่จับเหมือนแขนคนผมสะงักอยู่ครู่หนึ่ง

ผมจึงตัดสินใจลองคลำหาดูก็ได้รู้ว่าผ้าขนหนูอยู่ใกล้ๆเองผมก็ยังเอะใจอยู่ว่าเมื่อกี้ผมจับอะไร

      พออาบน้ำเสร็จผมก็รีบนอนพอนอนไปได้สักพักก็ได้ยินเหมือนเหล็กเสียดสีกับพื้นหรือเสียงคนกรีดร้อง

         ผมก็ไม่ได้สนใจก็เลยหลับต่อพอผ่านไปสักครู่

ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมาในห้องผมจึงหรี่ตามองพบว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่ผมเจอในตอนนั้นกำลังขึ้นไปบนเตียงที่ลุงผมนอนอยู่และคร่อมร่างลุงไว้ผมกลัวมากเตรียมพร้อมที่จะร้อง

        ในขณะนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ได้หันมามองผมพร้อมยิ้มให้ผม

       ผมจึงหลับตาลงแล้วก็ค่อยๆลืมตาดูอีกครั้งปรากฏว่าผู้หญิงคนนั้นได้หายไปแล้วผมจึงกวาดสายตาดูรอบๆก่อนที่จะนอนคลุมโปงจนถึงเช้า

   พอรุ่งเช้าผมนำเรื่องนี้ไปเล่าให้ป้าและพี่ชายฟังทันใดนั้นมีพยาบาลอีกคนบอกว่า

"เมื่อคืนเจอเหมือนกันเลย เห็นมันเดินไปยังห้องของคุณ" ขณะเดียวกันยามได้เข้ามาบอกว่า

"เห็นหญิงคนนั้นนั่งอยู่ในรถตอนพวกเองเข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว"

      และลุงบอกด้วยว่า"เมื่อคืนนอนหายใจไม่ค่อยสะดวก" แต่ป้า,พี่ชาย กลับไม่เชื่อและมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระแต่ผมยังหวาดกลัวอยู่เลย

      หลังจากนั้นอีกคืนผมก็เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินมาในห้องอีกครั้ง

     จนถึงวันที่จะกลับพอขับรถมาในชุมชนในตำบลหมูสี

   ที่อำเภอปากช่องระหว่างทางต้องผ่านป่าไม้และภูเขาทันใดนั้นมีกลุ่มโจรมาปล้นรถและพยายามจะเอาปืนยิงจ่อหัวผม,ป้า,พี่ชายเพื่อปล้นทรัพย์

      พอตอนที่กลุ่มโจรเผลอ ผม,ป้า,พี่ชาย ก็เลยใช้จังหวะนี้รีบวิ่งเข้าไปในป่ากลุ่มโจรก็ไล่ยิงตามมาติดๆ

      จนทำให้พวกผมพลัดหลงจากกันผมจึงตะโกน

เรียกหาแต่ไม่มีเสียงตอบรับผมจึงเดินออกตามหาไปเรื่อยๆทันใดนั้นผมก็สังเกตเห็นหลังของคุณป้าเดินผ่านไปไวๆผมจึงวิ่งตามไป

      ทันใดนั้นมีพรานมาห้ามผมไว้ก่อนผมจึงพยายามหนีคิดว่าเป็นโจรแต่พรานคนนั้นก็บอกว่า"นั่นไม่ใช่ป้าของเอง เองจะโดนผีหลอกล่อไปกินตังหาก"

    พรานคนนั้นก็แนะนำว่าเขาชื่อ "พรานสัก" เขาได้เข้ามาเพื่อฆ่ามันแล้วได้ยินเสียงปืนและเห็นผมวิ่งตามผีที่แปลงกายเป็นป้าของผม

   ผมจึงบอกพรานสักไปว่าเขาโดนกลุ่มโจรปล้นรถและเอามาปืนมาจ่อหัวเพื่อปล้นทรัพย์จึงทำให้ผมพลัดหลงมา

    แต่ป้าผมได้วิ่งเข้ามาในป่าที่รกทึบทุรกันดารและกำลังตกอยู่ในอันตรายส่วนพี่ชายได้วิ่งไปเจอหมู่บ้านหลังหนึ่งจึงขอความช่วยเหลือให้ช่วยตามหา ป้า,ผม

     ผมและพรานสักได้พากันเดินตามหาป้า,พี่ชาย

อยู่นานจนมืดผมและพรานสักได้พักค้างคืนอยู่บนต้นไม้โดยพรานสักบอกว่า"อยู่บนนี้ปลอดภัยข้างล่างไม่งั้นอาจจะโดนสิ่งลี้ลับในป่าทำร้ายได้ตลอดเวลาอยู่สูงได้เปรียบ" ผมก็เล่าถึงเรื่องที่มีผู้หญิงปริศนาบุกมาที่โรงพยาบาลพรานสักก็บอกว่า นั้นเป็นวิญญาณผีตายโหงซึ่งมีความเฮี้ยนและอาฆาตแค้นมากไม่มีที่สิ้นสุดมันจะค่อยฆ่าคนที่เดินทางผ่านเส้นทางนี้

    ผมและพรานสักได้นอนหลับไปตื่นกลัวว่าจะโดนวิญญาณผีตายโหงเล่นงานได้แต่แล้วก็มีเสียงฝีเท้ากำลังเดินทางพวกผม

    แต่ปรากฏว่าเป็นพี่ชายของผมเองบอกว่า"ลงมาหน่อย" แต่พรานสักก็รับรู้ได้ว่านั่นไม่ใช่พี่ชายของผมแกจึงใช้ปืนที่ลงอาคมยิงใส่ร่างนั้นทันที

    ร่างที่เป็นพี่ชายของผมก็ได้เปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงผมยาวใส่ชุดเดรสสีขาวและมีผิวขาวซีดจ้องมองมาที่

ผมและพรานสักด้วยสายตาแดงก่ำมันได้กรีดร้องเสียงดังลั่นป่าและมันใช้พลังลมทำให้ต้นไม้สั่นไหว

   จนทำให้ผมและพรานสักตกลงจากต้นไม้และมัน

รีบพุ่งไปบีบคอพรานสักและลอยขึ้นจากพื้นมันบีบคอพรานสักจนแน่นจนทำให้พรายสักจะขาดใจตาย

       ทันใดนั้นพี่ชายใช้มีดอีโต้ที่มียันอักขระขวาง

ใส่มันจนมีดปักที่หลังจนทำให้มันตกลงมาผมจึงรีบเข้าไปช่วยพรานสักส่วนพี่ชายของผมก็รีบเข้าไปต่อสู้กับผีตัวนั้น

 แต่ผีตัวนี้มันมีฤทธิ์เดชแก่กล้ามากมีดยันอักขระไม่สามารถทำอะไรกับมันได้เลยและมันก็ได้บีบคอและพยายามจะหักคอพี่ชายของผมทันใดนั้นพรานสักใช้ปืนที่ลงอาคมพร้อมท่องคาถาแล้วยิงใส่ผีตัวนั้นอย่างต่อเนื่อง

     จนทำให้มันทนอาการบาดเจ็บไม่ไหว

และหลังจากนั้นพรานสักใช้น้ำมนต์สาดใส่ต่อจนทำให้กรีดร้องออกมาด้วยความทรมานก่อนจะวิ่งหนีไป

       พรานสักบอกว่า"พักที่นี่สักคืนนึงแล้วค่อยออกเดินทางต่อ" ผมก็โล่งใจที่พี่ชายและพรานสักสามารถเอาชนะผีตัวนั้นได้

 แต่พรานสักบอกว่า"เราไม่สามารถคาดเดาได้ว่ามันจะตายหรือไม่ตาย แต่มันคงไม่กล้ามายุ่งกับเราแล้วละ" 

ผมและพรานสักกับพี่ชายก็พากันนอนในป่าจนถึงเช้า

 พอรุ่งเช้าผมและพี่ชายและพรานสักได้ออกเดินทางตามหาป้าของผมต่อพอเดินมาจนเวลาถึงเที่ยงวันแล้วผมและพี่ชายและพรานสักเห็นรอยเท้าของป้าจึงเดินตามรอยเท้าไปจนเห็นว่า ป้าของผมกำลังโดนมันสิงร่างแต่ยังไม่ทันจะเข้าสิงร่างพอมันเห็นพวกผมมันก็หนีไปเหมือนเดิม

     ผมและพี่ชายพร้อมพรานสักจึงพากันไปนำป้า

ออกจากที่นี่ให้ได้และในระหว่างทางกลับเกิดฝนตกหนักจนทำให้เกิดน้ำป่าไหลหลากพัดพาผมและพรานสักพี่ชายและป้าพลากจากกันแต่โชคดีที่มีท่อนไม้ใหญ่ลอยมาพอดีจึงพากันเกาะไว้

   พอรอดว่าได้จึงพาตั้งแคมป์นอนที่นี่ก่อน

  ในคืนนั้นพรานสักก็บอกว่า"เขาไม่ได้เป็นแค่พรานป่าอย่างเดียวแต่เขายังเป็นหมอผีอีกด้วย" นั่นเป็นเหตุให้เขาสามารถเอาชนะผีตัวนั้นมาได้

     ถ้าไม่มีเขาผมคงตายไปนานแล้ว

พอรุ่งเช้าพวกผมและพรานสักก็ได้เดินทางออกจากป่าดงพญาไฟมาได้อย่างปลอดภัย

       พรานสักจึงอาสาไปพวกผมที่บ้านและเขาก็ได้เข้ามาเป็นสมาชิกของพวกผมเพราะพรานสักสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็กและอาศัยอยู่กับตาแต่คุณตาของเขาเพิ่งมาโดนผีตัวนั้นฆ่าตายก่อนจนทำให้เขาเข้าป่า

เพื่อฆ่ามันแต่ดันมาเจอพวกผมก่อน

   ด้านของผีที่ถูกยิงจนบาดเจ็บสาหัสก็ได้เดินทางมาถึงที่มวกเหล็กและมันสังเกตเห็นเด็กคนหนึ่งกำลังเดินอยู่คนเดียวมันจึงรีบเข้าทำร้ายทันที

ส่วนกลุ่มโจรที่ปล้นรถพวกผมได้ถูกผีตัวนั้นฆ่าตายหมดยกแก๊ง