คืองี้ค่ะตอนนี้เราอยู่ม.3กำลังจะขึ้นม.4เราิคดไว้ว่าจะเรียนภาษาอังกฤษเพราะเราชอบภาษานี้ค่ะเเละจะเรียนเสริมภาษาเกาหลีเพราะเราก็ชอบเหมือนกัน เเต่ เเฟนของลุงเรา(ขออนุญาตเรียกหมอนะคะเพราะคนส่วนใหย๋เรียกเขาว่าคุณหมอ)วันนึงยายเราเดินมาบอกให้เราไปคุณกับคุณหมอคนนี้ค่ะเพราะเขาอยากจะช่วย''เเนะนำ''ย้ำนะคะว่าเเนะนำเเละช่วยให้คำปรึกษาเเต่ตอนที่เราไปคุยกับคุรหมอคือคำพูดเเนวทางการใช้น้ำเสียง/คำพูดคือไม่ใช่การเเนะนำหรือการให้คำปรึกษาเลยค่ะ เเกบอกว่าให้ไปเรียนวิทย์คณิตเพราะจบออกมาจะได้มีงานทำเลยไม่ต้องไปหางานทีหลังเเถมได้เงินเยอะด้วย(คือแกอยากให้เราเป็นพวกหมอ เเพทย์ไรงี้ค่ะ) เเต่เราบอกแกไปว่าเราไม่ชอบเลือดไม่อยากเป็นหมอหรืออะไรเเนวนี้ เเต่หมอแกไม่ยอมค่ะจะให้เราเรียนสายนี้เพื่อเป็ฯหมอให้ได้เเล้วเเกก็มาเหยียดสายภาษาที่เราอยากเรียนค่ะ ว่าเรียนต่อสายนี้จะหางานยากไม่รุ่งหรอกเเละสมัยนี้มีaiมันสามารถแปลได้อยู่เเล้ว ละมาบอกว่าเเน่ใจเเล้วหรอว่าตัวเอง(เรา)เก่งอังกฤษมากพอที่จะเรียนได้ เราค่อนข้างมั่นใจนะคะเรื่องภาษาเเต่สุดท้ายเราก็ต้องเรียนต่ออยู่ดีมั้ยอะ ตอนนี้เราคิดว่าโตไปเราอยากเป็นนักร้องค่ะเเล้วไปต่อยอดที่ต่างประเทศ(เกาหลี) ตอนนี้เราเรียนเกาหลีเสริมอยู่ค่ะ เราเเค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเหยียดสายภาษาด้วย เเล้วมาบอกว่าคนที่เรียนสายภาษาจะไม่รุ่งจะหางานยาก เทียบกับคนเรียนวิทย์คณิตจเะหางานง่ายเเละรุ่งเรือง ไม่ใช่ว่าเราเรียนสายวิทย์คณิตไม่ได้เเต่เราไม่ได้อยากเรียนสายนั้นค่ะ เวลาเราเรียนสายที่เราไม่อยากเรียนเราก็ไม่มีกำลังใจจะเรียนอยุ่เเล้วใช่มั้ยคะ?