ครั้งนึงเราเคยไปแข่งศิลปะหัตถกรรมดันได้ที่หนึ่ง ดันจุดประกายใครหลายคนๆเริ่ม บลูลี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ใส่ร้ายป้ายสี ทนมาปีนึง เราย้ายไปเรียนทีที่แม่ทำงาน เเรกๆก็ดีหลังๆมา เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเรา เราปลูกผักที่บ้าน เขาก็รู้ จนบางครั้งรู้สึกว่าแม่เป็นคนบอกครู ครูทุกคนเริ่มแซะ ว่าเขียว ผี เอเลี่ยน 
ขายตัว ด่าสารพัด เพื่อนในห้องเริ่มว่าเรา รามไปถึงทั้งคนในโรงเรียน (โรงเรียนเดิมหาว่าเราสูบบุหรี่ แต่เราไม่ได้สูบจริงๆ) แซะเราจนต้องย้ายมา พอย้ายมาก็โดนอีก เคยโดนโยนไม้บันทัดใส่หน้าแล้วเตะกระก้อใส่เราแล้วทำเป็นโอ๊ะข้อโทษๆหลายๆครั้ง เราก็ทนมาปีนึง เคยปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษา  อาจารย์บอกให้อยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไร เราก็นิ่ง ยิ่งนิ่งยิ่งได้ใจ อยากตายมาหลายครั้งมากๆ จนแบบคิดว่าถ้าเราตายขอแก้แค้นกับหาค่าศพก่อนละกัส สุดท้ายเราทนไม่ไหวจริงๆ เราลาออกตอนม.5  ตอนนี้หาเงินรีโนเวทบ้านได้ในวัย18 ใช้เวลาไม่ถึงปี กลับมาบ้านเดิมเลี้ยงหมาก็รู้สึกไม่อยากตาย(เลี้ยงลูกหมา)ตอนนี้รักกว่าน้องสาวอีก55555แต่ก็เป็นขี้ปากชาวบ้านอยู่ดีส่าเรียนไม่จบหาเรื่องใส่ร้ายป้ายสีหลายเรื่องมาก พยายามปล่อยละนะแต่กระทบกับการใช้ชีวิตมากเช่นแบบไปตลาด เดินไป =แซะลอยๆตลอด เราไม่รู้จักเขาด้วย นินทาดังสนั่นตลาดนางเป็นคนข้าราชการ อบต. ให้เราได้ยิน บ่อยจนเราไม่อยากไปตลาดหรือร้านค้า ออกจากบ้านอีก เพราะมันโดนบ่อยเกิน ทุกคนอาจจะคิดว่าเรื่องเล็ก แต่สำหรับเราไม่ยุ่งเรื่องเราได้ไหม อยู่ใครอยู่มัน ทุกคนว่าควรทำไงดีคะให้ตัวเองกล้าออกจากบ้าน ส่วนตัวเราเป็นคนยอมคน เพราะที่บ้านยายใจดีมากก 
ไป