ในปี 1999 การแข่งขันกอล์ฟรายการ จอนห์นี่วอคเกอร์คลาสสิก
 ที่ภูเก็ตเดินทางมาถึงจุดไคลแมกซ์ เมื่อ ไทเกอร์ วูดส์ และ เออร์นี่ เอลส์ 
ทำคะแนนเท่ากันหลังจบ 72 หลุม ต้องตัดสินกันด้วยการเพลย์ออฟ


หลุมแรก ทั้งสองทำคะแนนเสมอ หลุมที่สอง ไทเกอร์ วูดส์ ทำสองออนได้อย่างสวยงาม 
ขณะที่เออร์นี่ เอลส์ตีลูกตกพงหญ้า ต้องตีช็อตที่สามเพื่อนำลูกขึ้นกรีน

ไทเกอร์ วูดส์ มีโอกาสพัตต์เพื่อเบอร์ดี้และคว้าแชมป์ 
ทุกสายตาจับจ้อง เสียงเงียบกริบ แม้ความกดดันจะถาโถม 
เขาเข้าจรดลูก ค่อยๆ ปล่อยพัตเตอร์ไปตามไลน์ของกรีน... ลูกกลิ้งลงหลุม! 
🏆 ไทเกอร์ วูดส์ เป็นแชมป์!

ผมไม่ใช่นักกอล์ฟระดับโลก แต่ก็เป็นคนที่หลงใหลในกีฬานี้
 เล่นมาเกือบสิบปี แต่ฝีมือธรรมดา คะแนนเก้าหลุมบางวันเกินหกสิบ
 ถ้าลูกตกน้ำ อาจไปถึงเจ็ดสิบ

แต่เมื่อเริ่ม ซ้อมอย่างมีแบบแผน ศึกษาการแบ่งเวลา ฝึกฝนการตีช็อตทุกประเภท
 ในปีเดียวกันนั้น ผมได้มีโอกาสทดสอบตัวเองที่สนามไดนาสตี้

หลังจากเล่นจบเก้าหลุมแรกที่ คะแนน 62 
ผมตั้งเป้าหมายว่า เก้าหลุมหลังต้องไม่เกิน 60

มาถึงหลุมสุดท้ายของวัน... ช็อตที่ห้าของผมทำให้ลูกขึ้นกรีน
 อยู่ห่างหลุมประมาณหนึ่งคันธง ถ้าพัตต์ลง คะแนนจะจบที่ 60 พอดี

ผมเข้าจรดลูก สมาธิแน่วแน่ ขยับพัตเตอร์ไปตามจังหวะหัวใจ... 
ลูกกอล์ฟค่อยๆ กลิ้งไปตามไลน์ แล้วลงหลุม!

บางที มันอาจเป็น โชคดี หรืออาจเป็น ผลลัพธ์จากความพยายาม แต่สุดท้ายแล้ว...

ระหว่างแชมป์ระดับโลกกับนักกอล์ฟสมัครเล่น ใครกันแน่ที่มีความสุขมากกว่ากัน? 😊

#ไทเกอร์วูดส์ #จอนห์นี่วอคเกอร์คลาสสิก #กอล์ฟ #เป้าหมายและความสุข #ลุงเล็กรู้จริงเรื่องเซรั่ม