สวัสดีครับ สวัสดีชาวกระทู้ pantip ทุกคน เราจะมาเล่าเรื่องราว ดีๆ ช่วงนึงของชีวิต แต่ตอนนี้กลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้
ย้อนกลับไปประมาณช่วง 2 ปีก่อน เราได้แอบชอบเพื่อนผู้ชายคนนึง ถามว่าสนิทไหม? ตอบได้เลยว่า ไม่ได้สนิทขนาดนั้น เพราะตอนเรียนมหาลัยไม่ได้อยู่ห้องเรียนเดียวกัน แต่ก็อยู่ในตึกหอพักเดียวกันนั้นและ...
เขามีชื่อว่า ขอเป็นตัวย่อ ก. เขาเป็นคนนิสัยดีมากๆ กันเองสุดๆ นี่แหละเหตุผลที่ทำให้เรารักเขา เวลาที่ได้เจอกันตามทั่วๆ ไปเขามักจะทักทายโบกมือ ยิ้มให้เสมอ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่รักแบบสุดๆ ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆ แค่ได้เจอกัน คุยกันแค่นี้ก็อุ่นใจแล้ว ตอนนั้นเราขี้เหร่มากๆ ทั้งอ้วน ทั้งดำ แต่เขาก็ยังคุยกับเรา แบบไม่รังเกียจเราเลย เพราะไม่มีใครชอบเราหรอก เพื่อนก็ไม่ค่อยมีด้วย
เวลาผ่านไปสักพักนึง เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาดูห่างเหินกับเรามาก เจอกันก็ไม่ค่อยได้ทักทายกันเลย เหมือนเขาพยายามจะตีออกห่างจากเรา เราก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ลึกๆ รู้สึกเสียใจมากเช่นกัน จนเราไม่มีความสุขเลย เหมือนโลกใบนี้เหงาๆ ยังไงไม่รู้ จากที่เคยห่างๆ กลับห่างกว่าเดิม
จนมาวันนึง ช่วงนั้นที่หอพัก ได้มีการเปลี่ยนห้องใหม่กัน เราก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร เพราะเพื่อนก็มีห้องกันหมดแล้ว เราจึงต้องหาห้องเอง ถามๆ คนที่อยู่ที่หอ ว่าใครยังไม่มีมาอยู่ด้วยกันไหม แต่มันก็ไม่ค่อยมีใครเหลือเลย จนเราเห็นว่าห้องของเขาว่างอยู่ เหมือนเขาอยู่คนเดียวด้วยแหละ เราจึงพูดไปว่า ขออยู่ด้วยได้ไหม ตอนนี้ไม่มีห้องอยู่เลย หายังไม่ได้ ตอนนั้นเขาปฏิเสธนะ เราเสียใจมากๆ ที่เราถามหาห้อง เพราะอย่างน้อยอยากใกล้ชิดกับเขาบ้าง อยากอยู่ด้วยกัน แล้วเหมือนมีประโยคนึงที่เราบอกกับเขา ฟิลประมาณว่า "เราชอบนายนะ" ก็เหมือนบอกรักตรงๆ นั้นแหละ ให้เขารับรู้ แต่เขาก็เหมือนจะรังเกียจเราแหละดูออก เราก็ทักๆ ตามตื๊อไปตลอด จนเขาบอกว่า ทีหลังจะไม่คุยแล้วนะ สักพักนึงเขาก็บอกมาว่า (เป็นคำที่รู้สึกเสียใจมากๆ) เขาบอกว่า "วันหลังไม่ต้องทำเป็นเคยรู้จักกันนะ ถ้าเจอข้างนอกก็ทำว่าเหมือนไม่เคยคุย ไม่เคยทักกัน!" แล้วเขาก็ลบเพื่อนในเฟซบุ๊คอ่ะ คิดดู คือเกลียดเราขนาดนั้นเลยเหรอ (ตอนนั้น เราเสียใจมากๆ) เหมือนโดนอกหักป่ะ เพราะไม่เคยมีแฟนแบบเป็นๆ สักที มากสุดก็แค่นี้ ตอนนั้นคือจุกอกมาก แต่ก็เก็บอาการอยู่ จริงๆ มันก็ไม่ไหวหรอก อยากร้องไห้ให้เขาเห็น แต่ทำไม่ได้ เพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน
ผ่านมาหลายวันเราก็ยังคิดถึงเขานะ แอบส่องเฟซบุ๊ค แล้วคือได้เจอเขาอีกครั้งนึง แล้วคือครั้งนี้ เขาแบบห่างเหิน คือไม่ได้แบบตั้งใจหนีนะ เหมือนเจอที่ร้านขายของทั่วไป แล้วคือเขาทำเป็นแบบไม่รู้จักเราอ่ะ คือเหมือนแบบไม่รู้จักกันมาก่อนจริงๆ เราก็แบบ...เอาอย่างนี้เลยเหรอ! หลังจากนั้นเจอเขาบ่อยๆ แต่ก็จำคำพูดเขาอยู่ว่า ไม่ต้องทำเป็นรู้จักกันนะ อยู่ตลอดเวลาเจอเขา จึงทำให้เราเป็นคนที่หลบหนีเขาเอง ไม่กล้าที่จะเจอเขา มันนึกถึงเรื่องราววันนั้นตลอดทุกครั้งที่ได้เจอ!
ผ่านมาเป็นปีๆ ตอนนี้ ถามว่ายังคิดถึงเขาไหม? คง...คิดถึงนะ คิดถึงตลอด ไม่ร็ดิ จะทำยังไงไม่ไห้คิดถึง ตอนนี้เราก็ยังแอบส่องเฟซบุ๊คเขานะ เขาไม่ค่อยโพสต์เลย นานๆ ทีจะโพสต์ สตอรี่ก็ดูไม่ได้ หรือตั้งค่าเป็นเพื่อนหรือเปล่าไม่รู้ แต่ยังดีที่เขาไม่ได้บล็อก ยังมีรูปเขาที่เก็บไว้อยู่ในโทรศัพท์อยู่ คิดถึงก็จะเปิดดูตลอด มันอาจจะไม่ได้มีความสุขหรอก มันทุกข์ด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเรายังทำแบบนั้นอยู่ เราเลิกทำไม่ได้ เราเลิกรักเขาไม่ได้แล้วมั้ง...
*ถ้าเขาได้เห็นกระทู้นี้ อยากบอกว่า ขอบคุณที่ทำให้เราได้รู้จักความรัก และรู้จักความเสียใจ และขอบคุณช่วงเวลาดีๆ ที่มีให้กันเสมอ ขอโทษที่วันนั้นเราทำให้นายรู้สึกอึดอัด รู้สึกไม่ชอบ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไม่ทำแบบนั้นเลย แต่เราจะบอกว่า เรารักนายนะ และจะรักตลอดไปนะ ทักหาเราบ้างนะ ;)
รักเสมอ จะคอยดูความสำเร็จอยู่ห่างๆ นะ ก. (13 กุมภาพันธ์ 2568)
รัก...ที่เป็นไปไม่ได้ :( ขอโทษที่ทำให้รู้สึกอึดอัดใจ!
ย้อนกลับไปประมาณช่วง 2 ปีก่อน เราได้แอบชอบเพื่อนผู้ชายคนนึง ถามว่าสนิทไหม? ตอบได้เลยว่า ไม่ได้สนิทขนาดนั้น เพราะตอนเรียนมหาลัยไม่ได้อยู่ห้องเรียนเดียวกัน แต่ก็อยู่ในตึกหอพักเดียวกันนั้นและ...
เขามีชื่อว่า ขอเป็นตัวย่อ ก. เขาเป็นคนนิสัยดีมากๆ กันเองสุดๆ นี่แหละเหตุผลที่ทำให้เรารักเขา เวลาที่ได้เจอกันตามทั่วๆ ไปเขามักจะทักทายโบกมือ ยิ้มให้เสมอ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่รักแบบสุดๆ ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆ แค่ได้เจอกัน คุยกันแค่นี้ก็อุ่นใจแล้ว ตอนนั้นเราขี้เหร่มากๆ ทั้งอ้วน ทั้งดำ แต่เขาก็ยังคุยกับเรา แบบไม่รังเกียจเราเลย เพราะไม่มีใครชอบเราหรอก เพื่อนก็ไม่ค่อยมีด้วย
เวลาผ่านไปสักพักนึง เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาดูห่างเหินกับเรามาก เจอกันก็ไม่ค่อยได้ทักทายกันเลย เหมือนเขาพยายามจะตีออกห่างจากเรา เราก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ลึกๆ รู้สึกเสียใจมากเช่นกัน จนเราไม่มีความสุขเลย เหมือนโลกใบนี้เหงาๆ ยังไงไม่รู้ จากที่เคยห่างๆ กลับห่างกว่าเดิม
จนมาวันนึง ช่วงนั้นที่หอพัก ได้มีการเปลี่ยนห้องใหม่กัน เราก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร เพราะเพื่อนก็มีห้องกันหมดแล้ว เราจึงต้องหาห้องเอง ถามๆ คนที่อยู่ที่หอ ว่าใครยังไม่มีมาอยู่ด้วยกันไหม แต่มันก็ไม่ค่อยมีใครเหลือเลย จนเราเห็นว่าห้องของเขาว่างอยู่ เหมือนเขาอยู่คนเดียวด้วยแหละ เราจึงพูดไปว่า ขออยู่ด้วยได้ไหม ตอนนี้ไม่มีห้องอยู่เลย หายังไม่ได้ ตอนนั้นเขาปฏิเสธนะ เราเสียใจมากๆ ที่เราถามหาห้อง เพราะอย่างน้อยอยากใกล้ชิดกับเขาบ้าง อยากอยู่ด้วยกัน แล้วเหมือนมีประโยคนึงที่เราบอกกับเขา ฟิลประมาณว่า "เราชอบนายนะ" ก็เหมือนบอกรักตรงๆ นั้นแหละ ให้เขารับรู้ แต่เขาก็เหมือนจะรังเกียจเราแหละดูออก เราก็ทักๆ ตามตื๊อไปตลอด จนเขาบอกว่า ทีหลังจะไม่คุยแล้วนะ สักพักนึงเขาก็บอกมาว่า (เป็นคำที่รู้สึกเสียใจมากๆ) เขาบอกว่า "วันหลังไม่ต้องทำเป็นเคยรู้จักกันนะ ถ้าเจอข้างนอกก็ทำว่าเหมือนไม่เคยคุย ไม่เคยทักกัน!" แล้วเขาก็ลบเพื่อนในเฟซบุ๊คอ่ะ คิดดู คือเกลียดเราขนาดนั้นเลยเหรอ (ตอนนั้น เราเสียใจมากๆ) เหมือนโดนอกหักป่ะ เพราะไม่เคยมีแฟนแบบเป็นๆ สักที มากสุดก็แค่นี้ ตอนนั้นคือจุกอกมาก แต่ก็เก็บอาการอยู่ จริงๆ มันก็ไม่ไหวหรอก อยากร้องไห้ให้เขาเห็น แต่ทำไม่ได้ เพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน
ผ่านมาหลายวันเราก็ยังคิดถึงเขานะ แอบส่องเฟซบุ๊ค แล้วคือได้เจอเขาอีกครั้งนึง แล้วคือครั้งนี้ เขาแบบห่างเหิน คือไม่ได้แบบตั้งใจหนีนะ เหมือนเจอที่ร้านขายของทั่วไป แล้วคือเขาทำเป็นแบบไม่รู้จักเราอ่ะ คือเหมือนแบบไม่รู้จักกันมาก่อนจริงๆ เราก็แบบ...เอาอย่างนี้เลยเหรอ! หลังจากนั้นเจอเขาบ่อยๆ แต่ก็จำคำพูดเขาอยู่ว่า ไม่ต้องทำเป็นรู้จักกันนะ อยู่ตลอดเวลาเจอเขา จึงทำให้เราเป็นคนที่หลบหนีเขาเอง ไม่กล้าที่จะเจอเขา มันนึกถึงเรื่องราววันนั้นตลอดทุกครั้งที่ได้เจอ!
ผ่านมาเป็นปีๆ ตอนนี้ ถามว่ายังคิดถึงเขาไหม? คง...คิดถึงนะ คิดถึงตลอด ไม่ร็ดิ จะทำยังไงไม่ไห้คิดถึง ตอนนี้เราก็ยังแอบส่องเฟซบุ๊คเขานะ เขาไม่ค่อยโพสต์เลย นานๆ ทีจะโพสต์ สตอรี่ก็ดูไม่ได้ หรือตั้งค่าเป็นเพื่อนหรือเปล่าไม่รู้ แต่ยังดีที่เขาไม่ได้บล็อก ยังมีรูปเขาที่เก็บไว้อยู่ในโทรศัพท์อยู่ คิดถึงก็จะเปิดดูตลอด มันอาจจะไม่ได้มีความสุขหรอก มันทุกข์ด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเรายังทำแบบนั้นอยู่ เราเลิกทำไม่ได้ เราเลิกรักเขาไม่ได้แล้วมั้ง...
*ถ้าเขาได้เห็นกระทู้นี้ อยากบอกว่า ขอบคุณที่ทำให้เราได้รู้จักความรัก และรู้จักความเสียใจ และขอบคุณช่วงเวลาดีๆ ที่มีให้กันเสมอ ขอโทษที่วันนั้นเราทำให้นายรู้สึกอึดอัด รู้สึกไม่ชอบ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไม่ทำแบบนั้นเลย แต่เราจะบอกว่า เรารักนายนะ และจะรักตลอดไปนะ ทักหาเราบ้างนะ ;)
รักเสมอ จะคอยดูความสำเร็จอยู่ห่างๆ นะ ก. (13 กุมภาพันธ์ 2568)