(ขออนุญาตใช้นามสมุมติทั้งหมดนะคะ เพราะหากใช้ชื่อจริงอาจกระทบกับครอบครัวของเขา)
เจนเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จากหมู่บ้านแห่งหนึ่งในภาคเหนือค่ะ เป็นเด็กที่จบการศึกษาระดับมัธยมจากโรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ผลการเรียนก็อยู่ในระดับต้นของโรงเรียนและห้องเรียนเลย เป็นเด็กผู้หญิงที่ร่าเริง ยิ้มง่าย เก่งทั้งการเรียนและกิจกรรม พอจบระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ก็ใช้คะแนนยื่นเรียนต่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ทางตอนล่างของภาคเหนือ (วิยาลัยครู) ในคณะครุศาสตร์ สาขาวิชาเอกภาษาอังกฤษ
พอเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยปี 1 ด้วยที่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัย เจนก็รู้จักผู้ชายคนหนึ่งชื่อ จิณ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมสาขาวิชาเดียวกันกับเจนค่ะ เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดี สูงและสง่า และเขาถูกเลือกเป็น Freshy ของมหาวิทยาลัย แรกๆ เราก็เป็นแค่เพื่อนร่วมสาขาเอกวิชาเดียวกัน เรียนด้วยกัน ทำกิจกรรมต่างๆ ของมหาวิทยาลัยด้วยกัน แต่เนื่องด้วยกิจกรรมของคณะค่อยข้างเยอะจึงทำให้ได้สนิทใกล้ชิดกันมากขึ้น หรือจะเรียกได้ว่าเจอกันทุกวัน ต่อให้วันไหนที่ไม่ได้เรียนด้วยกัน ก็ยังเจอกันเพราะกิจกรรมของคณะเกือบทุกวัน แรกๆ เจนก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เพราะเพื่อนในกลุ่มมีกันหลายคนมีทั้งชายและหญิงรวมกัน เพื่อนชายที่เจนสนิทด้วยก็จะมีคู่บัดดี้ของเจนเอง กับเขาและเพื่อนสนิทของเขาที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน เจนจึงไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเขา เพราะเจนคุยได้กับทุกคน ยิ่งนานวันพวกเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นกลุ่มตลอด ทั้งเรียน กิจกรรม กินข้าวด้วยกัน ตลอดจนนัดเจอกันนอกรอบ
แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็เริ่มรู้สึกดีกับเจน และเริ่มบอกเพื่อนๆ ในกลุ่มว่าชอบเจน จริงๆ เจนเองก็รู้ค่ะว่าเพื่อนชายอีก 2 คนก็ชอบเจนเช่นกัน แต่เขาจะคอยขวางและบอกว่าเจนเป็นของเขา จนเพื่อนชายของเจนอีก 2 คน ก็ถอยให้ เขาคอยดูแล เอาใจใส่ ช่วยเหลือตลอด คอยโทรหาตลอด คอยรับ-ส่งทุกเช้าเย็น จนวันหนึ่งเจนเองก็รู้สึกดีกับเขา บางครั้งเจนก็สงสัยตนเองเหมือนกันว่าชอบเขาไหม หรือแค่อ่อนไหวกับสิ่งที่เขาทำ พอเริ่มเข้าสู่ปีที่ 2 เขาก็ขอเจนเป็นแฟน และเราก็เริ่มคบกันเป็นแฟนอย่างเปิดเผย เขาเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งค่ะ แต่เป็นคนชอบกิจกรรมและรักในภาษาอังกฤษเท่านั้น เจนต้องคอยช่วยเหลือการเรียนของเขาทุกอย่างจนกระทั่งผลการเรียนของเขาสูงขึ้นพอๆ กับเจนเลยค่ะ จริงๆ เราก็รักกันมากนะคะ ช่วยเหลือกันคอยดูแลกัน ไปไหนมาไหนกับสองคน แทบจะไม่ห่างกันเลย จนเพื่อนในกลุ่มต่างก็รู้ว่าเราจะไปไหนต้องไปด้วยกันตลอด พอเข้าสู่ปีที่ 4 และต้องเลือกโรงเรียนสำหรับฝึกสอน 1 เทอม เจนกับเขาต้องแยกย้ายกันไปฝึกสอนค่ะ รอบนี้เราตัดสินใจไม่ตรงกัน เพราะเขาอยากกลับไปฝึกสอนที่โรงเรียนใกล้บ้าน ส่วนเจนเองเลือกฝึกสอนกับโรงเรียนที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย แต่เราสองคนก็ยังคงติดต่อกันตลอด ค่อยช่วยเหลือและแลกเปลี่ยนแผนการสอนตลอดจนการฝึกสอนนี้ผ่านพ้นมาด้วยดี
พอเข้าสู่ปีที่ 5 เราทั้งคู่เรียนหลักสูตรครู 5 ปีค่ะ ปีนี้เป็นปีที่เราสองคนจะต้องแยกย้ายกันไปฝึกสอนตลอด 1 ปีการศึกษา หรือเรียกง่ายๆ ว่าต้องไปออกไปฝึกสอนตลอดทั้งปี และก็เช่นเดิม เราต่างมีจุดหมายปลายทางที่ต่างกัน เขากลับไปฝึกสอนต่อที่โรงเรียนใกล้บ้านเช่นเดิม เพราะอยากไปอยู่ใกล้แม่กับพี่สาว ส่วนเจนออกไปฝึกสอนกับโรงเรียนชนบทแห่งหนึ่งใกล้ๆ เขื่อนสิริกิติ์ เพราะเจนคิดว่าโรงเรียนในเมืองมีครูเพียงพอแล้ว เราต่างก็ทำหน้าที่ของตัวได้ดี คอยติดต่อ คอยช่วยเหลือ และคอยเป็นกำลังใจให้กันตลอดจนจบการฝึกสอน และผลการฝึกสอนก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจมาก เพราะต่างก็ทำได้ดีมากเช่นกัน หลังจากเราทั้งคู่เรียนจบเขาได้บรรจุเป็นข้าราชการครูทางภาคเหนือ เป็นโรงเรียนติดชายแดน ส่วนเจนได้บรรจุเป็นข้าราชการอยู่กรุงเทพมหานคร เราต่างแยกย้ายเพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเอง
หลังจากผ่านไป 1 ปี เขาก็ขอให้เจนทำเรื่องย้ายกลับมายังภาคเหนือ แต่เจนตอนเขาไปทีเล่นทีจริงว่า เราอยู่ห่างกันก็ดีนะ จะได้รักๆ กัน และไม่ทะเลาะกัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกเจนว่าก็แล้วเจน แต่เขาอยากให้เจนย้ายกลับจริงๆ แต่เจนก็ไม่ได้ย้ายตามที่เขาขอ เพราะเจนรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะบรรจุ ยังอยากอยู่ต่อในกรุงเทพฯ ไปอีกสัก 2-3 ปีก่อน และที่สำคัญเราก็สามารถเดินทางไปมาหาสู่กันได้ตลอด ไม่น่ามีปัญหาอะไร หลังจากเราคุยกันผ่านไปอีก 3 เดือนทุกอย่างเริ่มแปลกไปจากเดิม เขาไม่ค่อยโทรหาเจน พอเจนโทรไปเขาก็บอกว่ายุ่ง ไม่สะดวกคุย เจนต้องเป็นฝ่ายที่โทรหาเขาบ่อยๆ และเราก็จะทะเลาะกันทุกครั้ง เจนยอมรับนะคะว่าเจนเองก็รู้สึกเหนื่อยที่ต้องทะเลาะกับเขาทุกวัน และเชื่อว่าเขาเองก็คงเหมือนกัน ใจหนึ่งเจนก็แอบคิดว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า เพราะเขาแปลกไปมาก เขาขี้โมโห หงุดหงิดง่าย และยุ่งตลอดเวลา จากนั้นเจนก็ตัดสินใจขึ้นไปหาเขาในวันหยุด 2 วัน สิ่งหนึ่งที่เจนสังเกตได้คือ เขาเปลี่ยนไปจริงๆ เขาไม่กอดเจน เขาไม่ได้ดูดีใจที่ได้เจอเจน และที่สำคัญเขาไม่ได้อ่อนโยนดูแลเจนเหมือนเคย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาพูดถึงบ่อยมากๆ ก็คือ เล่าถึงความเก่ง ความน่ารักของเพื่อนครูผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ หวาน ซึ่งเป็นครูที่อยู่กลุ่มสาระภาษาต่างประเทศเหมือนเขาตลอดเวลาที่เรานั่งด้วยกัน และที่เจ็บกว่านั้นคือ เขาจะคอยโทรหาหวานและรายงานหวานตลอดเวลาว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกับใคร แต่เจนก็บอกว่าตัวเองว่าคงเป็นแค่เพื่อนเขา และคงกำลังเร่งงานสอนกันอยู่แค่นั้นเอง เอาจริงๆ ในใจเจนรู้ดีว่าตอนนี้เจนเสียเขาไปแล้วจริงๆ โดยที่เจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรผิดไปตอนไหนหรือตรงไหน แต่ก็เดินทางกลับมาทำงานโดยทำเป็นไม่รับรู้อะไร หรือจะเรียกว่าเจนไม่ยอมรับความจริงก็ได้
แต่แล้ววันหนึ่งหลังจากโรงเรียนเลิกแล้ว ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรเข้ามาบอกว่าเป็นเมียของแฟนเจน และขอให้เจนเลิกยุ่งกับเขา เจนทั้งตกใจ เสียใจและตัวสั่นไปหมด พอตั้งสติได้เจนเลยแฮ๊กไลน์ของแฟนตัวเองตอน 3 ทุ่ม เพราะสมัยก่อนระบบการป้องกันยังไม่ดีเท่าปัจจุบัน และด้วยที่เจนกับเขาไม่เคยมีความลับต่อกันมาก่อน เขาสามารถดูทุกอย่างของเจนได้ เจนเองก็สามารถเข้าดูทุกอย่างของเขาได้ พอแฮ๊กเข้าไลน์เขาได้ สิ่งที่เจนเห็นคือเขาและผู้หญิงคนนั้นกำลังคุยกันถึงเจน เจนจำได้ว่าตัวเจนชาไปหมด คิดไม่ถึงว่าเองนี้เกิดขึ้นจริง ใจความที่เจนอ่านจากไลน์ที่เขาคุยกันคือ ฝั่งผู้หญิงถามแฟนเจนว่า “เราทำแบบนี้จะไม่ผิดต่อแฟนเธอเหรอ?” แต่สิ่งที่แฟนเจนตอบกลับคือ “ไม่ผิดหรอก เราก็แค่รักกันเท่านั้นเอง” อยากบอกว่าเจนทั้งเจ็บทั้งชาไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อดี ได้แต่นั่งดูเขาคุยกันผ่านไลน์ ยิ่งดูยิ่งเจ็บ พอได้สติเจนก็รีบโทรกลับไปหาเขา แต่เขาไม่รับสายเจน เจนพยายามโทรหาเขาเป็นสิบๆ สาย พอเขารับสาย เขาก็บอกว่า “ดึกแล้วยังไม่นอนอีกเหรอ? เราจะนอนแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยโทรหานะ” เจนถึงขนาดร้องไห้ออกมาเลยค่ะ ร้องไห้เหมือนคนใจจะขาด สติหลุดไปแบบควบคุมตัวเองไม่ได้ เจนถามว่า “ทำแบบนี้กับเจนได้ยังไง?” เขาตอบเจนว่า “เรื่องอะไร?” เจนบอกว่านอกใจเจนแล้วยังให้เขาโทรมาว่าเจนอีก ทำไมทำแบบนี้ เขากลับไม่ปฏิเสธอะไรเลย นอกจากบอกเจนว่าเขาขอโทษที่ทำให้เจนเสียใจ เขารู้ว่าเขาผิด เขาไม่ดีเอง แต่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เจนถามเขากลับไปว่า “แล้วเจนล่ะ? จะให้เจนทำอย่างไร?” เขาตอบเจนว่า “เจนก็แค่ใช้ชีวิตต่อไปปกติเหมือนเดิมและตัดเขาออกไปจากชีวิตเจนเสีย อย่าเก็บคนใจร้ายอย่างเขาไว้ในใจอีกเลย เพื่อที่เจนจะได้ไปเจอคนที่ดีกว่าเขา” เจนจำได้ว่าตัวเองสติหลุดลอย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไปสอนไม่ไหวถึงขนาดต้องลางานเลย ไม่ใช่ว่าเจนไม่มีคนมาจีบนะ จริงๆ มีเพื่อนครูผู้ชายหลายคนมาตามจีบเยอะมากๆ แต่ด้วยความที่เจนรักแฟนเจนมากๆ เจนเลยไม่เคยนอกใจเขาเลย ไม่แม้แต่จะคิด เจนคิดแค่ว่าเจนอยากสร้างครอบครัวเล็กๆ กับแฟนเจน มีลูกมีบ้านที่อบอุ่น แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับพังไปหมด อาจเป็นเพราะเจนเองที่ผิด อาจเป็นเพราะเจนเองที่ไม่ยอมย้ายตามเขาไป หรืออาจเป็นเพราะเจนเองที่รักเขามากกว่าที่เขารักเจน ... คนที่ทำให้เราเจ็บที่สุดไม่ใช่ใคร แต่กลับเป็นคนที่เราไว้ใจที่สุดเท่านั้นเอง ... เขาพยายามติดต่อเจนทุกทางเพื่อคงความเป็นเพื่อนไว้ แต่อยากรู้ว่าหากเป็นคุณ คุณจะยังเป็นเพื่อนเขาต่อไปไหม?
ถ้าเขานอกใจ เราควรจะเป็นเพื่อนกับเขาอยู่ไหม????
เจนเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จากหมู่บ้านแห่งหนึ่งในภาคเหนือค่ะ เป็นเด็กที่จบการศึกษาระดับมัธยมจากโรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ผลการเรียนก็อยู่ในระดับต้นของโรงเรียนและห้องเรียนเลย เป็นเด็กผู้หญิงที่ร่าเริง ยิ้มง่าย เก่งทั้งการเรียนและกิจกรรม พอจบระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ก็ใช้คะแนนยื่นเรียนต่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ทางตอนล่างของภาคเหนือ (วิยาลัยครู) ในคณะครุศาสตร์ สาขาวิชาเอกภาษาอังกฤษ
พอเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยปี 1 ด้วยที่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัย เจนก็รู้จักผู้ชายคนหนึ่งชื่อ จิณ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมสาขาวิชาเดียวกันกับเจนค่ะ เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดี สูงและสง่า และเขาถูกเลือกเป็น Freshy ของมหาวิทยาลัย แรกๆ เราก็เป็นแค่เพื่อนร่วมสาขาเอกวิชาเดียวกัน เรียนด้วยกัน ทำกิจกรรมต่างๆ ของมหาวิทยาลัยด้วยกัน แต่เนื่องด้วยกิจกรรมของคณะค่อยข้างเยอะจึงทำให้ได้สนิทใกล้ชิดกันมากขึ้น หรือจะเรียกได้ว่าเจอกันทุกวัน ต่อให้วันไหนที่ไม่ได้เรียนด้วยกัน ก็ยังเจอกันเพราะกิจกรรมของคณะเกือบทุกวัน แรกๆ เจนก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เพราะเพื่อนในกลุ่มมีกันหลายคนมีทั้งชายและหญิงรวมกัน เพื่อนชายที่เจนสนิทด้วยก็จะมีคู่บัดดี้ของเจนเอง กับเขาและเพื่อนสนิทของเขาที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน เจนจึงไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเขา เพราะเจนคุยได้กับทุกคน ยิ่งนานวันพวกเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นกลุ่มตลอด ทั้งเรียน กิจกรรม กินข้าวด้วยกัน ตลอดจนนัดเจอกันนอกรอบ
แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็เริ่มรู้สึกดีกับเจน และเริ่มบอกเพื่อนๆ ในกลุ่มว่าชอบเจน จริงๆ เจนเองก็รู้ค่ะว่าเพื่อนชายอีก 2 คนก็ชอบเจนเช่นกัน แต่เขาจะคอยขวางและบอกว่าเจนเป็นของเขา จนเพื่อนชายของเจนอีก 2 คน ก็ถอยให้ เขาคอยดูแล เอาใจใส่ ช่วยเหลือตลอด คอยโทรหาตลอด คอยรับ-ส่งทุกเช้าเย็น จนวันหนึ่งเจนเองก็รู้สึกดีกับเขา บางครั้งเจนก็สงสัยตนเองเหมือนกันว่าชอบเขาไหม หรือแค่อ่อนไหวกับสิ่งที่เขาทำ พอเริ่มเข้าสู่ปีที่ 2 เขาก็ขอเจนเป็นแฟน และเราก็เริ่มคบกันเป็นแฟนอย่างเปิดเผย เขาเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งค่ะ แต่เป็นคนชอบกิจกรรมและรักในภาษาอังกฤษเท่านั้น เจนต้องคอยช่วยเหลือการเรียนของเขาทุกอย่างจนกระทั่งผลการเรียนของเขาสูงขึ้นพอๆ กับเจนเลยค่ะ จริงๆ เราก็รักกันมากนะคะ ช่วยเหลือกันคอยดูแลกัน ไปไหนมาไหนกับสองคน แทบจะไม่ห่างกันเลย จนเพื่อนในกลุ่มต่างก็รู้ว่าเราจะไปไหนต้องไปด้วยกันตลอด พอเข้าสู่ปีที่ 4 และต้องเลือกโรงเรียนสำหรับฝึกสอน 1 เทอม เจนกับเขาต้องแยกย้ายกันไปฝึกสอนค่ะ รอบนี้เราตัดสินใจไม่ตรงกัน เพราะเขาอยากกลับไปฝึกสอนที่โรงเรียนใกล้บ้าน ส่วนเจนเองเลือกฝึกสอนกับโรงเรียนที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย แต่เราสองคนก็ยังคงติดต่อกันตลอด ค่อยช่วยเหลือและแลกเปลี่ยนแผนการสอนตลอดจนการฝึกสอนนี้ผ่านพ้นมาด้วยดี
พอเข้าสู่ปีที่ 5 เราทั้งคู่เรียนหลักสูตรครู 5 ปีค่ะ ปีนี้เป็นปีที่เราสองคนจะต้องแยกย้ายกันไปฝึกสอนตลอด 1 ปีการศึกษา หรือเรียกง่ายๆ ว่าต้องไปออกไปฝึกสอนตลอดทั้งปี และก็เช่นเดิม เราต่างมีจุดหมายปลายทางที่ต่างกัน เขากลับไปฝึกสอนต่อที่โรงเรียนใกล้บ้านเช่นเดิม เพราะอยากไปอยู่ใกล้แม่กับพี่สาว ส่วนเจนออกไปฝึกสอนกับโรงเรียนชนบทแห่งหนึ่งใกล้ๆ เขื่อนสิริกิติ์ เพราะเจนคิดว่าโรงเรียนในเมืองมีครูเพียงพอแล้ว เราต่างก็ทำหน้าที่ของตัวได้ดี คอยติดต่อ คอยช่วยเหลือ และคอยเป็นกำลังใจให้กันตลอดจนจบการฝึกสอน และผลการฝึกสอนก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจมาก เพราะต่างก็ทำได้ดีมากเช่นกัน หลังจากเราทั้งคู่เรียนจบเขาได้บรรจุเป็นข้าราชการครูทางภาคเหนือ เป็นโรงเรียนติดชายแดน ส่วนเจนได้บรรจุเป็นข้าราชการอยู่กรุงเทพมหานคร เราต่างแยกย้ายเพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเอง
หลังจากผ่านไป 1 ปี เขาก็ขอให้เจนทำเรื่องย้ายกลับมายังภาคเหนือ แต่เจนตอนเขาไปทีเล่นทีจริงว่า เราอยู่ห่างกันก็ดีนะ จะได้รักๆ กัน และไม่ทะเลาะกัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกเจนว่าก็แล้วเจน แต่เขาอยากให้เจนย้ายกลับจริงๆ แต่เจนก็ไม่ได้ย้ายตามที่เขาขอ เพราะเจนรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะบรรจุ ยังอยากอยู่ต่อในกรุงเทพฯ ไปอีกสัก 2-3 ปีก่อน และที่สำคัญเราก็สามารถเดินทางไปมาหาสู่กันได้ตลอด ไม่น่ามีปัญหาอะไร หลังจากเราคุยกันผ่านไปอีก 3 เดือนทุกอย่างเริ่มแปลกไปจากเดิม เขาไม่ค่อยโทรหาเจน พอเจนโทรไปเขาก็บอกว่ายุ่ง ไม่สะดวกคุย เจนต้องเป็นฝ่ายที่โทรหาเขาบ่อยๆ และเราก็จะทะเลาะกันทุกครั้ง เจนยอมรับนะคะว่าเจนเองก็รู้สึกเหนื่อยที่ต้องทะเลาะกับเขาทุกวัน และเชื่อว่าเขาเองก็คงเหมือนกัน ใจหนึ่งเจนก็แอบคิดว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า เพราะเขาแปลกไปมาก เขาขี้โมโห หงุดหงิดง่าย และยุ่งตลอดเวลา จากนั้นเจนก็ตัดสินใจขึ้นไปหาเขาในวันหยุด 2 วัน สิ่งหนึ่งที่เจนสังเกตได้คือ เขาเปลี่ยนไปจริงๆ เขาไม่กอดเจน เขาไม่ได้ดูดีใจที่ได้เจอเจน และที่สำคัญเขาไม่ได้อ่อนโยนดูแลเจนเหมือนเคย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาพูดถึงบ่อยมากๆ ก็คือ เล่าถึงความเก่ง ความน่ารักของเพื่อนครูผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ หวาน ซึ่งเป็นครูที่อยู่กลุ่มสาระภาษาต่างประเทศเหมือนเขาตลอดเวลาที่เรานั่งด้วยกัน และที่เจ็บกว่านั้นคือ เขาจะคอยโทรหาหวานและรายงานหวานตลอดเวลาว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกับใคร แต่เจนก็บอกว่าตัวเองว่าคงเป็นแค่เพื่อนเขา และคงกำลังเร่งงานสอนกันอยู่แค่นั้นเอง เอาจริงๆ ในใจเจนรู้ดีว่าตอนนี้เจนเสียเขาไปแล้วจริงๆ โดยที่เจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรผิดไปตอนไหนหรือตรงไหน แต่ก็เดินทางกลับมาทำงานโดยทำเป็นไม่รับรู้อะไร หรือจะเรียกว่าเจนไม่ยอมรับความจริงก็ได้
แต่แล้ววันหนึ่งหลังจากโรงเรียนเลิกแล้ว ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรเข้ามาบอกว่าเป็นเมียของแฟนเจน และขอให้เจนเลิกยุ่งกับเขา เจนทั้งตกใจ เสียใจและตัวสั่นไปหมด พอตั้งสติได้เจนเลยแฮ๊กไลน์ของแฟนตัวเองตอน 3 ทุ่ม เพราะสมัยก่อนระบบการป้องกันยังไม่ดีเท่าปัจจุบัน และด้วยที่เจนกับเขาไม่เคยมีความลับต่อกันมาก่อน เขาสามารถดูทุกอย่างของเจนได้ เจนเองก็สามารถเข้าดูทุกอย่างของเขาได้ พอแฮ๊กเข้าไลน์เขาได้ สิ่งที่เจนเห็นคือเขาและผู้หญิงคนนั้นกำลังคุยกันถึงเจน เจนจำได้ว่าตัวเจนชาไปหมด คิดไม่ถึงว่าเองนี้เกิดขึ้นจริง ใจความที่เจนอ่านจากไลน์ที่เขาคุยกันคือ ฝั่งผู้หญิงถามแฟนเจนว่า “เราทำแบบนี้จะไม่ผิดต่อแฟนเธอเหรอ?” แต่สิ่งที่แฟนเจนตอบกลับคือ “ไม่ผิดหรอก เราก็แค่รักกันเท่านั้นเอง” อยากบอกว่าเจนทั้งเจ็บทั้งชาไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อดี ได้แต่นั่งดูเขาคุยกันผ่านไลน์ ยิ่งดูยิ่งเจ็บ พอได้สติเจนก็รีบโทรกลับไปหาเขา แต่เขาไม่รับสายเจน เจนพยายามโทรหาเขาเป็นสิบๆ สาย พอเขารับสาย เขาก็บอกว่า “ดึกแล้วยังไม่นอนอีกเหรอ? เราจะนอนแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยโทรหานะ” เจนถึงขนาดร้องไห้ออกมาเลยค่ะ ร้องไห้เหมือนคนใจจะขาด สติหลุดไปแบบควบคุมตัวเองไม่ได้ เจนถามว่า “ทำแบบนี้กับเจนได้ยังไง?” เขาตอบเจนว่า “เรื่องอะไร?” เจนบอกว่านอกใจเจนแล้วยังให้เขาโทรมาว่าเจนอีก ทำไมทำแบบนี้ เขากลับไม่ปฏิเสธอะไรเลย นอกจากบอกเจนว่าเขาขอโทษที่ทำให้เจนเสียใจ เขารู้ว่าเขาผิด เขาไม่ดีเอง แต่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เจนถามเขากลับไปว่า “แล้วเจนล่ะ? จะให้เจนทำอย่างไร?” เขาตอบเจนว่า “เจนก็แค่ใช้ชีวิตต่อไปปกติเหมือนเดิมและตัดเขาออกไปจากชีวิตเจนเสีย อย่าเก็บคนใจร้ายอย่างเขาไว้ในใจอีกเลย เพื่อที่เจนจะได้ไปเจอคนที่ดีกว่าเขา” เจนจำได้ว่าตัวเองสติหลุดลอย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไปสอนไม่ไหวถึงขนาดต้องลางานเลย ไม่ใช่ว่าเจนไม่มีคนมาจีบนะ จริงๆ มีเพื่อนครูผู้ชายหลายคนมาตามจีบเยอะมากๆ แต่ด้วยความที่เจนรักแฟนเจนมากๆ เจนเลยไม่เคยนอกใจเขาเลย ไม่แม้แต่จะคิด เจนคิดแค่ว่าเจนอยากสร้างครอบครัวเล็กๆ กับแฟนเจน มีลูกมีบ้านที่อบอุ่น แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับพังไปหมด อาจเป็นเพราะเจนเองที่ผิด อาจเป็นเพราะเจนเองที่ไม่ยอมย้ายตามเขาไป หรืออาจเป็นเพราะเจนเองที่รักเขามากกว่าที่เขารักเจน ... คนที่ทำให้เราเจ็บที่สุดไม่ใช่ใคร แต่กลับเป็นคนที่เราไว้ใจที่สุดเท่านั้นเอง ... เขาพยายามติดต่อเจนทุกทางเพื่อคงความเป็นเพื่อนไว้ แต่อยากรู้ว่าหากเป็นคุณ คุณจะยังเป็นเพื่อนเขาต่อไปไหม?