นุชได้รับมรดกจากป้า เป็นบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้ เก่า ๆ หลังหนึ่ง อยู่ในสวนผลไม้ร้าง ทีแรกนุชก็ไม่อยากมาอยู่ที่นี่ แต่เพราะ ฐานะทางการเงินช่วยนี้ไม่ค่อยดี กอบกับคิดว่า มาปรับปรุงทั้งบ้านและที่ดิน แล้วค่อยขายเพื่อเพิ่มราคาของมัน
บ้านหลังนีแปลกอยู่อย่างคือมีห้องใต้ดินด้วย ซึ่งทางเข้ามันจะอยู่ใต้บันใดทางขึ้นชั้นสอง และมีประตูปิดล็อคไว้อย่างแน่นหนา นุชเคยลงไปแค่ครั้งเดียว ด้านล่างนั้น ทั้งมืดและอับชื้น แถมอากาศก็น้อย มันเต็มไปด้วยของเก่าต่าง ๆ มากมาย หนูและแมลงสาบ ยั๊วเยี้ยไปหมด หลังจากวันนั้นุชก็ไม่เคย ลงไปที่นั่นอีกเลย
นุชอาศัยอยู่ในบ้านนี้มาได้ปีกว่า ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ นุชพยายาม ปรับปรุงตัวบ้านและสวน จนมันดูดีขึ้น น่าอยู่ขึ้นและคิดว่าอีกไม่นานคงจะประกาศขายบ้านหลังนี้และ ย้ายกลับไปอยู่ในเมือง
คืนหนึ่งเหตุการ์ณผิดปกติก็เริ่มขึ้น นุชได้ยิน เสียงดังก๊อก ๆ แก็ก ๆ ที่ช้นล่างของบ้าน แต่พอลงมาดูก็ไม่มีอะไร บางวันก็ได้ยินเหมือนเสียงคนกระซิบกระซาบฟับไม่ได้ศัพท์ มาจากกำแพงหัวนอนของนุช
ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะมันอยู่ชั้นสอง จะมีใครมายืนกระซิบกันอยู่ตรงนั้น จนนุชเริ่มผวา แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เหตุการ์ณเป็นแบบนี้ต่อมาเรื่อย ๆ อีกเกือบปี ทุกคืนเสียงกระซิบนั้นก็จะค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ จนมีคืนหนึ่งที่นุชได้ยินเสียงนั้น ชัดเจนและจับใจความได้ "หนีไป รีบหนีไป มันกำลังจะมาแล้ว!"
นุชตกใจฝวาลุกขึ้นจากที่นอน คิดว่าตัวเองคงหูแว่ว หรือฝวันไป ในขณะที่กำลังจะนอนต่อ หัวยังไม่ทันถึงหมอน
"หนีไป ป้าบอกให้หนีไป พวกมันกำลังจะมาแล้ว" นุชตกใจสุดขี้ด ครั้งนี้ไม่ได้หูแว่วแน่ ๆ
นุชมองไปทางปลายเตียง เห็นร่างของ ผู้หญิงึคนหนึ่ง นุชจำได้ทันทีว่านั่นคือป้าของเธอ "หนีไป พวกมันกำลังจะมาแล้ว" วิญญาณของป้าพูดคำเดิม แต่นุชไม่ได้ยินเพราะเป็นลมไปก่อนแล้ว
รุ่งเช้านุช ผวาตื่นขึ้นมา เดินสะโหล สะเหร ลงไปข้างล่าง "ฝันน่ากลัวจริง ๆ " นุชบ่นพึมพำ ก่อนชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียง กุกกัก ๆ ดังมาจากประตูห้องใต้ดิน นุชตกใจ แต่คิด่านี่มันเช้าแล้ว คงไม่มีอะไร
เลย ไปหาไฟฉายมาและค่อย ๆ ลงไปในห้องใต้ดิน
ในห้องใต้ดิน ยังคงมืดอับชื้นและสกปรกเหมือนเคย แต่ที่ดูจะมากกว่าเดิม คือ จำนวนแมลงสาบและหนูที่วิ่ง แตกกระเจิงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าขอนุช นุช ฉายไฟฉายไปรอบ ๆ และก็ไปสะดุดอยู่กับร่าง ๆ หนึ่ง ที่นั่งพิงกำแพงมุมในสุดของห้องใต้ดิน
เลือดแห้งกรัอยู่เต็มพื้นรอบ ๆ ร่างนั้น นุชตกใจแทบสิ้นสติ เพราะถึงแม้ว่า ร่างนั้นจะเหลือเพียงโครงกระดูก แต่เธอก็จำเสื้อผ้าที่ร่างนั้นใส่ได้ ว่ามันเป็ฯเสื้อผ้า ของเธอ เอง
"ป้าบอกแล้วว่าให้รีบหนีไป" เสียงกระซิบเย็นเยียยบดังมาจากด้านหลังของนุช "พวกมันเห็นหนูมาอยู่คนเดียว เลยเข้ามาปล้น มันทำร้ายหนู และลากหนูลงมาทิ้งไว้ในนี้ ป้าขอโทษที่ช่วยหนูไม่ได้"
บ้านมรดก
นุชได้รับมรดกจากป้า เป็นบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้ เก่า ๆ หลังหนึ่ง อยู่ในสวนผลไม้ร้าง ทีแรกนุชก็ไม่อยากมาอยู่ที่นี่ แต่เพราะ ฐานะทางการเงินช่วยนี้ไม่ค่อยดี กอบกับคิดว่า มาปรับปรุงทั้งบ้านและที่ดิน แล้วค่อยขายเพื่อเพิ่มราคาของมัน
บ้านหลังนีแปลกอยู่อย่างคือมีห้องใต้ดินด้วย ซึ่งทางเข้ามันจะอยู่ใต้บันใดทางขึ้นชั้นสอง และมีประตูปิดล็อคไว้อย่างแน่นหนา นุชเคยลงไปแค่ครั้งเดียว ด้านล่างนั้น ทั้งมืดและอับชื้น แถมอากาศก็น้อย มันเต็มไปด้วยของเก่าต่าง ๆ มากมาย หนูและแมลงสาบ ยั๊วเยี้ยไปหมด หลังจากวันนั้นุชก็ไม่เคย ลงไปที่นั่นอีกเลย
นุชอาศัยอยู่ในบ้านนี้มาได้ปีกว่า ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ นุชพยายาม ปรับปรุงตัวบ้านและสวน จนมันดูดีขึ้น น่าอยู่ขึ้นและคิดว่าอีกไม่นานคงจะประกาศขายบ้านหลังนี้และ ย้ายกลับไปอยู่ในเมือง
คืนหนึ่งเหตุการ์ณผิดปกติก็เริ่มขึ้น นุชได้ยิน เสียงดังก๊อก ๆ แก็ก ๆ ที่ช้นล่างของบ้าน แต่พอลงมาดูก็ไม่มีอะไร บางวันก็ได้ยินเหมือนเสียงคนกระซิบกระซาบฟับไม่ได้ศัพท์ มาจากกำแพงหัวนอนของนุช
ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะมันอยู่ชั้นสอง จะมีใครมายืนกระซิบกันอยู่ตรงนั้น จนนุชเริ่มผวา แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เหตุการ์ณเป็นแบบนี้ต่อมาเรื่อย ๆ อีกเกือบปี ทุกคืนเสียงกระซิบนั้นก็จะค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ จนมีคืนหนึ่งที่นุชได้ยินเสียงนั้น ชัดเจนและจับใจความได้ "หนีไป รีบหนีไป มันกำลังจะมาแล้ว!"
นุชตกใจฝวาลุกขึ้นจากที่นอน คิดว่าตัวเองคงหูแว่ว หรือฝวันไป ในขณะที่กำลังจะนอนต่อ หัวยังไม่ทันถึงหมอน
"หนีไป ป้าบอกให้หนีไป พวกมันกำลังจะมาแล้ว" นุชตกใจสุดขี้ด ครั้งนี้ไม่ได้หูแว่วแน่ ๆ
นุชมองไปทางปลายเตียง เห็นร่างของ ผู้หญิงึคนหนึ่ง นุชจำได้ทันทีว่านั่นคือป้าของเธอ "หนีไป พวกมันกำลังจะมาแล้ว" วิญญาณของป้าพูดคำเดิม แต่นุชไม่ได้ยินเพราะเป็นลมไปก่อนแล้ว
รุ่งเช้านุช ผวาตื่นขึ้นมา เดินสะโหล สะเหร ลงไปข้างล่าง "ฝันน่ากลัวจริง ๆ " นุชบ่นพึมพำ ก่อนชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียง กุกกัก ๆ ดังมาจากประตูห้องใต้ดิน นุชตกใจ แต่คิด่านี่มันเช้าแล้ว คงไม่มีอะไร
เลย ไปหาไฟฉายมาและค่อย ๆ ลงไปในห้องใต้ดิน
ในห้องใต้ดิน ยังคงมืดอับชื้นและสกปรกเหมือนเคย แต่ที่ดูจะมากกว่าเดิม คือ จำนวนแมลงสาบและหนูที่วิ่ง แตกกระเจิงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าขอนุช นุช ฉายไฟฉายไปรอบ ๆ และก็ไปสะดุดอยู่กับร่าง ๆ หนึ่ง ที่นั่งพิงกำแพงมุมในสุดของห้องใต้ดิน
เลือดแห้งกรัอยู่เต็มพื้นรอบ ๆ ร่างนั้น นุชตกใจแทบสิ้นสติ เพราะถึงแม้ว่า ร่างนั้นจะเหลือเพียงโครงกระดูก แต่เธอก็จำเสื้อผ้าที่ร่างนั้นใส่ได้ ว่ามันเป็ฯเสื้อผ้า ของเธอ เอง
"ป้าบอกแล้วว่าให้รีบหนีไป" เสียงกระซิบเย็นเยียยบดังมาจากด้านหลังของนุช "พวกมันเห็นหนูมาอยู่คนเดียว เลยเข้ามาปล้น มันทำร้ายหนู และลากหนูลงมาทิ้งไว้ในนี้ ป้าขอโทษที่ช่วยหนูไม่ได้"