ตัวละคร : โค้ก, ดีว่า, สมิธ, ฟลอร่า, แองเจิ้ล, นี้ด

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

โค้ก : วันนี้เราจะมาปรึกษาหารือกับเรื่องที่มัน… คิดว่าควรจะซีเรียส ไม่ติดตลก ไม่ปั่นป่วน ไม่กวนประสาท ไม่หยาบคาย และไม่บาดหมาง

ดีว่า : ตบะแตก ต้องแก้ยังไงคะ ปรับเปลี่ยนเมนูอะไรดีบ้าง

โค้ก : เชื่อผมเถอะ ไม่ต้องไปคิดเรื่องการปรับเปลี่ยนเมนู เพื่อหวังจะกินให้เยอะขึ้น ผมเคยกิน 2000 แคล เผลอๆอาจจะมากกว่าหน่อยด้วย ไม่กี่วันก็รู้สึกหิวจัด มันยังน้อยเกินไป ต้องเอา 4000 อัพ กินจนแน่นท้องมากๆ แต่ปากยังอยากก็ต้องตามใจปาก ไม่สนความแน่นท้องอะไรนั่นเลย ไขมันเลวเน้นๆ หมูสามชั้นกินแทบทุกวัน ใจจริงคืออยากจะเอาทุกวันให้ได้เลยด้วย ไม่พอยังต้องไปเซเว่นช่วงเที่ยงคืน เพื่อกินของหวานตบท้ายอีกด้วย ไม่งั้นจะอึดอัดที่ไม่มีหวานตัดคาว เวลานอนก็ต้องนอนหมอนสูง บางวันจะโต้รุ่งอยู่แล้ว ยังย่อยไม่เต็มที่ด้วยซ้ำ แต่ทั้งหมดที่ผมพูด คือประสบการณ์และความนึกคิดผมในอดีต ยังไม่นับอดีตก่อนหน้าไปอีก ที่เล่นยัดเอาๆ แคลเป็นหลักหมื่นเลยครับผม

ดีว่า : จะสื่อว่า การแก้ไขที่ดีที่สุด ก็คือต้องตัดใจใช่ไหมคะ เพราะถ้าไม่ตัดใจ ก็จะโลภไปเรื่อยๆ ได้คืบก็จะเอาศอกทำให้ไม่หยุดพ้นวงจรที่น่าเศร้า ดีว่าเข้าใจถูกหรือเปล่าคะ

โค้ก : ถูกต้อง ความตบะแตก ต่อให้คิดเมนูที่คลีนที่สุด แต่ถ้าไม่ตัดกิเลสในความอยากกินนั่นโน่นนี่ สุดท้ายความคลีนในเมนูนั่นก็จะสูญเปล่า เพราะสุดท้ายก็จะเอาอีกๆๆ ไม่พอสักที ที่ไม่พอก็ไม่ใช่ร่างกายแต่อย่างใด เหตุผลที่ว่า มันจะไม่มีแรงถ้ากินอาหารน้อย เป็นข้อแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ผมเคยกินเยอะสุดๆก็ไม่เห็นจะมีแรงตรงไหนเลย ง่วงก็ง่วง ออกกำลังกายก็ไม่ไหว หนักพุง หนักหลัง หนักขา รู้สึกขี้เกียจสุดๆ ไหนล่ะแรง? ฮะว่าไง? เพราะฉะนั้นนะครับ ถ้าอยากมีแรง ต้องกินน้อยด้วยซ้ำครับผม มันไม่อึดอัดแบบกินเยอะ เข้าใจใช่ไหม ที่ไม่มีแรงเพราะกินน้อยจริงๆ มันหมายถึงน้ำครับผม แบบนี้ค่อยฟังขึ้นหน่อย ก็อย่ามัวรอช้า ไปดื่มน้ำให้เพียงพอ อย่าดื่มเยอะเกินไป และต้องเป็นน้ำเปล่าด้วย

ดีว่า : ถ้าเกิดวันไหน น้ำหนักโค้กคงที่ โค้กจะทำยังไงคะ

โค้ก : มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นที่เลข 8 เด็ดขาด เมื่อ 7 ปีที่แล้ว เคยได้ถึงเลข 5 ต่อให้อีกกี่ทศวรรษ ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะต้องค้างที่เลขหลักสูงขนาดนั้นเลยครับ ผมเชื่อว่าความสามารถผม ลงไปได้ไกลกว่าเลข 8 ถ้ามันค้างที่ 6 หรือ 7 ผมยังสามารถยอมรับมันได้ ซึ่งแน่นอนว่าผมก็จะไม่หยุดออกกำลังกาย และก็จะกินอาหารให้เหมาะสม ไม่ต่างกับที่ผมตั้งใจลดน้ำหนัก ถึงเวลานั้น ถ้าไม่ใช่เพื่อลดน้ำหนัก ก็จะต้องเป็นเพื่อสุขภาพ เพราะการกินดี ออกกำลังบ่อย มีข้อดีมากกว่าแค่เรื่องน้ำหนัก เปรียบเป็นยารักษาโรคด้วยวิถีธรรมชาติ

ดีว่า : ขอให้มีความสุขกับงานอดิเรกใหม่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เชื่อว่าสักวันจะต้องสง่างาม

โค้ก : ขอบคุณครับ คนต่อไปมีอะไรจะถามหรือบอกเล่า เชิญพูดมาได้เลยครับ

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

สมิธ : คุณโค้กรู้จักยูบีซีไหมครับ

โค้ก : รู้จักครับ เท่าที่จำได้ผมเคยดูทีวีผ่านยูบีซีในช่วงปี 2005 ไม่แน่ใจว่าเคยดูก่อนหน้านี้ไหม ที่ชัวร์ๆเลยก็คือเคยดูถ่ายทอดสดเอเอฟซีซั่น 2 ผมไม่มั่นใจว่าเคยดูการ์ตูนเน็ตเวิร์คในปีนั้นหรือเปล่า แต่ 2006 ผมจำได้

สมิธ : พูดถึงการ์ตูนเน็ตเวิร์ค ผมมองว่าสมัยนั้นน่าดูกว่าสมัยนี้นะครับ ผมรู้สึกว่าการ์ตูนสมัยนี้น่าเบื่อมาก ไม่ได้อยากจะดูถูกหรืออะไรนะ แต่ผมรู้สึกว่าเมื่อกาลเวลาผ่านไป เสน่ห์ที่น่าดึงดูดของการ์ตูน มันระเหิดระเหยไปหมดเลยอะครับ

โค้ก : เป็นเพราะคุณโตขึ้นหรือเปล่าครับ เมื่อเราโตขึ้น เรามักจะไม่ค่อยอยากดูอะไร ที่มันอาจจะไม่เหมาะกับวัยเรา ที่เกินเลยมาแล้ว ซึ่งถ้าเป็นตอนเด็กๆ เราจะรู้สึกสนุกสนาน ความรู้สึกเมื่อเราเป็นผู้ใหญ่มันก็เลยอาจจะแตกต่าง

สมิธ : เป็นไปได้ครับ ว่าแต่ว่าตอนนี้คุณโค้กยังสนุกกับการ์ตูนเน็ตเวิร์คได้อยู่อีกเหรอครับ

โค้ก : ไม่ได้กวนนะ แต่เป็นเพราะผมไม่อยากแก่น่ะครับ ผมก็เลยยังสามารถดูการ์ตูนเน็ตเวิร์คได้ คุณลองสังเกตนิยายที่ผมเคยแต่งไว้ก่อนหน้าสิ กาวมากใช่ไหมล่ะ นั่นแหละ มันคือสัญลักษณ์ของคนที่ไม่รู้จักโต แต่ไม่ใช่ทุกกรณีนะ เพราะกรณีแต่งนิยายไม่ได้มีอุปสรรคต่อการใช้ชีวิตของผม

สมิธ : แล้วตอนที่ 28 นี้ คุณโค้กตั้งใจจะไม่ให้กาวใช่ไหมครับ

โค้ก : ผมอยากลองอะไรที่มันซีเรียส เพราะหลังจากที่ผมไปตรวจสุขภาพมาล่าสุด มันทำให้ผมตระหนักถึงความซีเรียสมากขึ้น กรณีนี้แหละที่ผมจะต้องรู้จักโต  ไม่งั้นจะมีอุปสรรคต่อการใช้ชีวิตในอนาคตแน่ๆ ผมไม่อยากตาย และก็ไม่อยากป่วยสาหัสจนต้องนอนติดเตียงน่ะครับ

สมิธ : ขอให้แข็งแรงครับผม เอาใจช่วย อยากให้คุณโค้กแต่งนิยายไปนานๆ แต่ผมยังอยากจะพูดอีกหนึ่งเรื่องครับ

โค้ก : ว่ามาเลยครับ

สมิธ : เอาจริงผมก็อยากจะปรับตัวให้เข้ากับยุคปัจจุบันให้ได้นะ แต่ผมไม่สามารถมูฟออนจากยุค 2000s ได้เลย มันเป็นยุคที่มีความสุขที่สุดสำหรับผมจริงๆอะครับ

โค้ก : คุณรู้จักนายกคนที่ 31 ไหม

สมิธ : รู้จักครับ

โค้ก : คุณรู้จักหมูเด้งไหม

สมิธ : รู้จักครับ

โค้ก : แล้วคุณรู้ไหม ทำไม GEN Z ถึงไม่ค่อยสนใจพันทิป ถ้าไม่นับห้องสยามแสควร์น่ะนะ

สมิธ : เพราะ GEN Z มักจะไปเล่นดิสคอร์ดกันครับ

โค้ก : คุณสมิธ

สมิธ : ครับผม

โค้ก : คุณได้มูฟออนจาก 2000s ไปแล้วนะ เชื่อผมเถอะ คุณปรับตัวเข้ากับยุคปัจจุบันได้อย่างปรกติ คุณไม่ต้องห่วงหรอกครับ แต่มีอยู่หนึ่งสิ่งที่คุณควรต้องปรับ

สมิธ : เชิญชี้แนะได้เลยครับ

โค้ก : คุณอย่าไปยึดติดกับความทรงจำเก่ามากจนเกินไป จนไม่ยอมเปิดใจกับสิ่งใหม่ๆ ที่มันมีดีตั้งมากมาย ทุกวันนี้ประเทศไทยเรา โลกของเรา มันเจริญขึ้นกว่าเมื่อก่อน จะเจริญเร็วหรือเจริญช้า ยังไงมันก็คือเจริญ เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ครับ ที่สมัยนี้จะไม่มีอะไรดีเลย หากไม่ใช่เพราะไม่ดีตรงที่ทัศนคติของเราเองครับผม

สมิธ : ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะครับ ผมจะปรับปรุงตัวเองให้ได้ครับผม

โค้ก : ขอบคุณสำหรับการสนทนา เชิญคนต่อไปครับ

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

ฟลอร่า : คุณโค้กโหดร้ายเกินไปหรือเปล่าคะ

โค้ก : โหดร้ายยังไงเหรอครับ

ฟลอร่า : ที่คุณไปตอบกระทู้คนอื่นว่า จะให้ลูกเป็นคนรับใช้อะ

โค้ก : มันก็แค่จินตนาการเท่านั้นไหมอะคุณ และการเป็นบุคคลบังเกิดเกล้า มันเป็นไปได้หรือ ที่จะไม่มีความคาดหวังอะไรกับลูกในไส้เลย ส่วนรายละเอียดเพิ่มเติม ผมก็ได้อธิบายในรีพลายนั้นไปแล้ว หากคุณฟลอร่ายังมีอะไรสงสัยอยู่อีก ก็เชิญถามได้ครับ

ฟลอร่า : การเป็นพ่อแม่ที่ดี ไม่ให้ลูกเป็นอิสระ มันถูกแล้วเหรอคะ

โค้ก : หากเราไม่รู้จักคำว่าอิสระตั้งแต่แรก แล้วพอยท์ของการสงสัยว่าถูกหรือไม่ มันคืออะไรกันอีกล่ะ

ฟลอร่า : แล้วแบบนี้มันก็อึดอัดแย่เลยสิคะ ต่างอะไรจากคุกล่ะ

โค้ก : ต่างสิ อย่างถ้าเรายังอยู่ในวงจรกินจุ มันก็ขาดอิสระในการไปหนทางสู่การมีสุขภาพที่ดี ยังคงติดอยู่ในวังวนที่ไม่เฮลตี้ แต่เราไม่อึดอัด เพราะว่าเรารู้สึกมีความสุขที่ได้กินจุนั่นเอง ไม่แคร์ว่าจะป่วยในอนาคต ซึ่งผมพูดถึงแค่ปัจจุบันเท่านั้นนะ

ฟลอร่า : แล้วไม่ห่วงอนาคตลูกบ้างเหรอคะ

โค้ก : ขอย้ำอีกครั้งว่าเป็นเพียงแค่จินตนาการ ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง… ถ้าผมไม่ห่วงอนาคตลูก ผมไม่คิดการณ์ไกลหรอกครับ กรณีนี้จะต่างจากเรื่องกินจุที่ผมนำเสนอไปก่อนหน้านี้เมื่อครู่ เพราะผมจะต้องทำให้ลูกมีสุขภาพที่ดีครับ ลูกผมจะต้องไม่เจ็บไข้ได้ป่วย ซมซานทรมานในอนาคต ผมจะต้องให้เขารับใช้ผมอย่างนานเท่านานเลยครับ

ฟลอร่า : แล้วจะให้เขารับใช้อะไรคุณล่ะคะ

โค้ก : ฟังดูเหมือนโหด แต่จริงๆก็แค่ให้เขาทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร ปลูกพืช เลี้ยงไก่เลี้ยงปลาเอาไว้กิน ซ่อมท่อน้ำซ่อมไฟฟ้า ล้างจานชามภาชนะ ล้างรถ ซักผ้าตากผ้า ให้เขาช่วยตัดผม นวดร่างกายหลังจากที่ผมได้ออกกำลังจนเมื่อย ให้เขาเป็นบาร์เทนเดอร์ อะไรประมาณนี้อะครับ

ฟลอร่า : เออ ก็ไม่ได้แย่อะไรนี่เนาะ

โค้ก : ถ้าล้างสมองเขาตั้งแต่แรก เขาจะไม่มีทางขัดขืนครับ เพราะเขาไม่รู้ว่าขัดขืนคืออะไร

ฟลอร่า : มองลูกเป็นเครื่องทุ่นแรงเลยนะคะเนี่ย

โค้ก : ถ้าเขาไม่มีความทุกข์ มันก็ไม่ผิดอยู่แล้วที่จะให้เขาเป็นแบบที่เราต้องการ

ฟลอร่า : คุณไม่กลัวสังคมจะชังกับแนวคิดของคุณเหรอคะ

โค้ก : จากรีพลายนั้น ไม่มีจุดไหนเลยนะครับ ที่จะทำให้ลูกเกิดความเครียดจากแนวคิดของผู้ปกครอง

ฟลอร่า : แล้วจะมั่นใจได้ยังไงคะว่าไม่ได้คิดแทนเด็ก

โค้ก : ล้างสมองเขาตั้งแต่แรก เหมือนประเทศที่ผมกล่าวในรีพลายนั่นแหละ

ฟลอร่า : คุณนี่เผด็จการจริงๆเลยนะคะ

โค้ก : ผมจะเผด็จการเฉพาะกับสิ่งที่ผมมั่นใจว่าสามารถควบคุมได้ อย่าคิดว่าผมหน้าเนื้อใจเสือ จุดประสงค์ของผม ไม่ว่าจะเผด็จการหรือไม่เผด็จการ รวมไปถึงเพื่อผลประโยชน์ของผมเอง ยังไงผมก็จะต้องไม่ทำให้เขาเป็นทุกข์ ต้องไม่ทำให้เขาเกลียดชัง

ฟลอร่า : นับว่าเป็นคนที่เห็นแก่ตัวใช้ได้

โค้ก : เห็นหลายคนเขาก็มองว่าทุกคนบนโลก ล้วนแต่ก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นถ้ารับแนวคิดผมไม่ได้ ผมว่ามันก็ย้อนแย้งอยู่นะ เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย มีประโยคไหนที่ผมบอกจะทารุณลูกไหมล่ะ?

ฟลอร่า : ให้ลูกทำงานหนักนี่ยังไม่ทารุณอีกเหรอคะ

โค้ก : ถ้ามันมีหลายอย่างที่ผมอยากจะให้รับใช้ ก็มีลูกมากกว่าหนึ่งคนซะสิ แล้วก็แบ่งๆหน้าที่กันไป จะมีลูกเป็นสิบคนก็ยังได้เลย แล้วก่อนหน้านี้คุณก็บอกว่าไม่ได้แย่ไม่ใช่เรอะ?

ฟลอร่า : อ่อ ฉันหมายถึง นึกว่าจะเป็นแนวโหดๆ เหมือนอยู่ยุคกลาง แต่จะว่าไป ที่คุณพูดถึงมันก็เหนื่อยเอาเรื่องอยู่นะ สำหรับเด็กอะ

โค้ก : เพราะฉะนั้นก็มีลูกมากกว่าหนึ่งคน แม้ผมจะรักสบาย แต่ผมก็จะไม่ปล่อยให้ลูกตัวเองลากเลือดหรอก ซึ่งมันก็ต้องวางแผนก่อนที่จะกำเนิดเขาอยู่แล้ว ถึงผมจะเป็นเผด็จการ แต่ใจผมไม่มารทมิฬนะคุณ

ฟลอร่า : แล้วจะมีภรรยาที่ไหนมาเห็นด้วยกับแนวคิดคุณล่ะคะ

โค้ก : ทั้งหมดเป็นเรื่องจินตนาการครับ ชีวิตจริงผมไม่คิดมีภรรยา ไม่คิดมีแฟนหรอก เพราะฉะนั้นเรื่องลูกนี่ยิ่งไม่ต้องคิดเลย

ฟลอร่า : นี่นับว่าเป็นความกาวไหมคะเนี่ย

โค้ก : ผมถือว่ามันเป็นความใฝ่ฝัน แม้มันจะเป็นไปไม่ได้ในชีวิตจริง แต่ถ้าจะใฝ่ฝันทั้งที ก็ต้องเอาให้มันหรูๆไปเลย จะกั๊กทำไมกันล่ะ

ฟลอร่า : ขอแนวคิดที่ซีเรียสกว่านี้ได้ไหมคะ

โค้ก : แนวคิดต่อไปนี้คือเรื่องจริง ผมจะไม่มีเมีย ผมจะไม่มีลูก ใจความสำคัญไม่ใช่การไม่มีเมีย อันนี้เป็นความสะดวกส่วนตัว ผมรักสันโดษ เอาล่ะ ใจความสำคัญคือ ผมจะไม่ทำให้ใครท้องเด็ดขาด

ฟลอร่า : เพราะในชีวิตจริง คุณไม่ได้เพียบพร้อมที่จะมีลูกใช่ไหมคะ

โค้ก : ถูกต้อง แต่มีเหตุผลที่ซีเรียสกว่านี้

ฟลอร่า : เหตุผลคืออะไรคะ

โค้ก : ผมดูคลิปและอ่านกระทู้ผู้หญิงคลอดลูกแบบธรรมชาติ ผมรู้สึกเครียด

ฟลอร่า : ทำไมล่ะคะ

โค้ก : เพราะมีแต่ผู้หญิงที่ทรมานน่ะสิ ยิ่งคำว่า คลอดเสร็จแล้วหายเจ็บเลย ผมยิ่งรู้สึกเก็บกดมากๆ และที่มันแทงใจที่สุดก็คือ แม่ผมเองก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่คลอดลูกแบบธรรมชาติ ผู้ชายอย่างผม พ่อผม และทุกๆคนที่ไม่ใช่เพศหญิง ไม่มีทางสัมผัสความเจ็บปวดนี้ได้เลย เว้นเสียแต่… ผู้ชายที่โดนเผาทั้งเป็น

ฟลอร่า : จะสื่อว่าเพศหญิงเป็นเพศที่แข็งแกร่งใช่ไหมคะ ผู้ชายอย่างคุณก็เลยรู้สึกผิด ไม่เป็นไรนะคะ แม่คุณรักคุณมาก ฉันขอเป็นกำลังใจให้คุณ อย่าทำให้แม่คุณผิดหวังล่ะ และก็ขออวยพรให้ลดน้ำหนักสำเร็จนะคะ สู้ๆ

โค้ก : ผมรู้สึกเป็นหนี้แม่ผมแค่คนเดียว ผู้หญิงท้องคนอื่นๆ ผมไม่เห็นใจหรอก อย่างน้อยผมก็ไม่เคยทำให้ใครท้อง

ฟลอร่า : เชื่อแล้วว่าคุณไม่ใช่เฟมทวิตจริงๆ ไปหาอะไรดื่มเย็นๆให้ชื่นใจเถอะค่ะ ร่างกายจะได้สดชื่น ช่วยลดความเครียดได้นะ เป็นกำลังใจให้คุณอีกครั้งค่ะ สู้ให้สุดหัวใจไปเลย

โค้ก : ขอบคุณมากครับคุณฟลอร่า ผมเครียดจนผมมีความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่ผมจะยอมรับมัน ผมจะปรับปรุงมันไหมก็ขึ้นอยู่กับผมในอนาคต และตอนนี้ผมก็นึกขึ้นมาได้อีกอย่าง ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจะเป็นคนที่ใจดีกว่านี้

ฟลอร่า : ฉันเชื่อว่าเนื้อแท้คุณโค้กเป็นคนไม่คิดร้ายต่อใครนะคะ

โค้ก : ขอบคุณครับ ยังเหลืออีกสองคนนะครับ

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭