เรื่องมีอยู่ว่า
   ก่อนโควิคผมทำเพจออกแบบขึ้นมาเพจนึงเป็นงานออกแบบเสื้อผ้ากีฬา จุดประสงค์คือหาอะไรทำแก้เซ็งและเป็นอะไรที่ชอบ ออกแบบลงไปเพื่อเสนอแนวคิดในการออกแบบเสื้อผ้ากีฬาในแต่ละแบบเพื่อเป็นแนวทาง ให้สมาชิกในเพจ หรือให้สมาชิกเอาแนวทางในการออกแบบของผมไปต่อยอด หรือใครจะเอาแบบไปทำเสื้อใส่จริงก็ได้เพราะผมถือว่างานออกแบบที่ลงเพจไปถือเป็นสาธรณประโยขน์
   หลังจากเปิดเพจมาซักพักจากสามชิกหลัก10ก็เป็นหลักร้อย หลักพัน และเป็นหลักหมื่นคนในเวลาไม่นาน
   มีการส่งผลงานเข้าประกวดและได้รางวัลมาพอสมควร มีสมาชิกเพจหลายคนที่ชอบงานออกแบบเข้ามาคุยมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นตลอดจนขอคำแนะนำในการออกแบบ
   ต้องบอกว่าตั้งแต่เริ่มทำเพจผมก็มีความคาดหวังและความต้องการอยาก สร้างแบรนด์เป็นของตัวเองอยู่แล้ว แต่ยังไม่มีทุนเพราะช่วงนั้นแฟนกับผมก็เหมือนคนตกงานกันทั้งคู่
   จนมาวันนึงมีเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าเจ้านึงIB เข้ามาขอนัดคุยด้วย ซึ่งแบรนด์นี้ผมก็รู้จักและติดตามงานของเค้าอยู่เพราะเห็นมีผลงานสนับสนุนชุดฟุตบอลให้สโมสรฟุตบอลอาชีพไทยลีกดังๆอยู่บ้าง และต้องบอกว่าโปรไฟล์ของเค้าตอนนั้มีดารานักร้องชื่อดังเป็นทีมงานด้วย
  หลังจากได้นัดเจอกันก็มีการชักชวนให้ผมไปร่วมงานกับแบรรด์ของเค้าในตำแหน่งกราฟฟิกฟรีแลนซ์
  ผมก็มาปรึกษาแฟนแล้วก็คิดว่าไม่เสียหายอะไรที่จะเข้าไปร่วมงานตามคำชักชวนของเค้า
  หลังจากนั้นก็ได้ร่วมงานกัน โดยตอนแรกก็ทำงานปรกติมีออกแแบชุดกีฬาบ้างทำกราฟิกเพื่อใช้ในการโปรโมทสินค้าบ้าง
   จนมาวันนึงเค้าถามผมขึ้นมาคำนึงว่า อยากทำแบรนด์เป็นของตัวเองมั้ย คือจริงๆที่คุยรายละเอียดกันมันก็เหมือนการที่เหมือนเป็นบริษัทแม่บริษัทลูกกัน ผมใช้ซัปพรายเออร์ ใช้เซลของเค้าไปก่อนอะไรประมาณนี้
  แต่ที่มันลงลึกไปกว่านั้นคือ การกู้ การกู้ที่ใช้ชื่อผมเป็นคนกู้ โดยจะให้ผมเข้าไปนั่งเป็นกรรมการในบริษัทที่เค้าเปิดไว้แล้ว
  วันนั้นสิ่งที่ผมโพกัสมากที่สุดคือการถามว่า อยากมีแบรนด์เป็นของตัวเองมั้ย มันเหมือนสะกิดโดนจุด และมันก็เหมือนแสงสว่างปลายอุโมงค์ ที่เราจะได้ทำตามความฝัน
  และหลังจากผมตอบตกลงกับเจ้าของแบรนด์คนนี้ไปโดยไม่เฉลียวใจว่านั้นจะเป็นความหวังดีประสงค์ร้าย และความชิบผายของผมในเวลาต่อมา
   แล้วเดี๋ยวกลับมาเล่าให้ฟังนะคับว่าผมเจออะไรต่อไป ทั้งแพ่งทั้งอาญามาทุกทาง ..ผมมันโง่เอง…