แฟนเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับการเรียนมากๆค่ะ ยิ่งช่วงนี้ใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เขาจะเงียบหายไปเลย เราเข้าใจนะคะว่าเขาอ่านหนังสือ เขาเรียน เขาจริงจังกับอนาคตของตัวเอง เราเองก็อ่านหนังสือ เรียน เหมือนกันค่ะ แต่ก็แอบหน่วงๆตรงที่ว่าทำไมเราหาเวลามาบอกเขาได้ว่าเอ้อ เราเรียนนะ เราอ่านหนังสือนะ ตื่นเช้ามาบอกอรุณสวัสดิ์ ก่อนนอนบอกราตรีสวัสดิ์ บอกรัก อาจจะไม่ใช่ทุกวันหรอกค่ะเพราะบางทีก็เผลอหลับ แต่เรื่องนี้เคยคุยกันหลายรอบแล้วนะคะว่าเราไม่ขออะไรมากเลย แค่หาเวลาว่างแค่ไม่กี่นาทีมาบอกเราหน่อยได้ไหมว่าทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยัง จะนอนแล้วนะ เขาเองก็รับปากแต่ก็เหมือนเดิม เราเองก็ทั้งคิดถึง ทั้งห่วง กลัวเขาจะเครียดเกินไปจนเป็นอะไร ยิ่งช่วงนี้เขาพักผ่อนน้อยด้วย อีกใจเราก็เป็นห่วงใจตัวเองเหมือนกัน เหมือนรับบทผู้พูดอยู่ฝ่ายเดียว บางทีเรารอเขามาบอกฝันดีก่อนนอนแค่ซักคืน หรือโทรหากันอีกทีตอนจะนอน หรือแค่โทรมา 2-3 วันต่อสัปดาห์เราก็โอเคแล้วค่ะ แค่ได้พูดด้วยไม่กี่นาทีก็โอเคแล้ว บางทีเราเองก็ไม่กล้าเอ่ยปากบอกไปว่าวันนี้โทรหาได้ไหม เพราะกลัวรบกวนเวลาเขา แต่ก็เคยขอโทรหาหลายครั้งแล้วก็ปฏิเสธ เราเลยทำใจ บางวันเขาก็ไปเรียน บางวันก็ลาอ่านหนังสือ(อยู่โรงเรียนเดียวกันค่ะ แต่คนละห้อง) เจอกันอีกทีเลิกเรียนแค่ 1 ชม. ระหว่างวันก็แทบจะไม่ได้ทักคุยกันเลยแม้จะเป็นคาบว่าง ส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายไม่ตอบแชทเราค่ะ พอมาเจอกันก็คุยกันน้อยมากๆเหมือนเขาแค่เปลี่ยนสถานที่เรียนเฉยๆ เราก็ไม่กล้าจะคุยด้วย เพราะกลัวไปรบกวนเขาอีก เคยน้อยใจอยู่บ่อยๆ เราเลือกจะนั่งเงียบๆสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วค่อยขอเวลาว่างจากเขาเพื่อคุยกัน ก็มีบ้างที่เขาจะพักเรียนก่อนแล้วก็ถามเรา เราถึงปรับความเข้าใจกันได้ แต่ก็บ่อยครั้งเหมือนกันที่แค่มองเรา แล้วถามว่าเป็นอะไรครับ แต่ก็ก้มกลับไปเรียนต่อ คำพูดของเขาที่เราเสียใจมากที่สุดตอนจะคุยกันอีกรอบเรื่องนี้ คือเขาบอกว่า ยังไม่ว่าง มีเวลาแป๊บเดียว ทุกครั้งที่พูดก็จะนาน ซึ่งนานของเขาคือแค่เกือบๆชม. หรือแค่ไม่ถึง 30 นาที เราเสียใจมากค่ะ รู้สึกว่าเรื่องความสัมพันธ์แท้ๆแค่สละเวลามาให้แป๊บเดียวไม่ได้หรือเพื่อรักษาความสัมพันธ์ พักหลังๆเราเลยปลงแล้วค่ะ เราปล่อยให้เขาทำอย่างที่เขาอยากทำ เขาจะนึกถึงเรา จะบอกเรา จะคุยกับเราตอนไหนก็ได้ เราไม่ขออะไรจากเขาแล้ว เราก็เลยทำตัวยุ่งๆเข้าไว้ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดมาก เราไม่รู้ว่าที่เราเป็นมันเป็นเพราะเราขี้น้อยใจหรือการกระทำเขาทำให้เราเป็นแบบนี้คะ อยากทราบความคิดเห็นน่ะค่ะ แต่ทุกครั้งที่เขาหายไปดื้อๆไม่ว่าจะตอนอยู่บ้านหรืออยู่โรงเรียนเราก็ทั้งกังวลแล้วก็คิดบวกในเวลาเดียวกันว่าเขาคงยุ่งๆอยู่แหละ เราพยายามปลอบใจตัวเองสุดๆแล้วค่ะ