สวัสดีครับ วันนี้ผมอยากมาเล่าเรื่องราวของตัวเอง เรื่องที่ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องเจอมาก่อน มันเป็นเรื่องของความรักที่ผมทุ่มเทมาตลอด 1 ปี 7 เดือน แต่สุดท้าย... ผมกลับกลายเป็นแค่คนที่ต้องเดินออกมาเอง

จุดเริ่มต้นของความรักที่ผมเคยเชื่อว่ามั่นคง
เราเริ่มต้นความสัมพันธ์กันด้วยความรู้สึกที่ดี ผมทุ่มเทให้เธอทุกอย่างที่ผมมี แม้ว่าเงินเดือนของผมอาจจะไม่ได้เยอะมากพอให้เธอใช้ชีวิตแบบสบาย แต่ผมก็พยายามทำให้เธอรู้สึกว่าเธอสำคัญที่สุด พาเธอไปเที่ยว พาไปกินของอร่อย คอยรับส่ง ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข ถึงแม้ว่าผมจะเหนื่อยจากงานแค่ไหนก็ตาม ผมก็ไม่เคยบ่น เพราะสำหรับผม เธอคือ "คนที่ผมอยากดูแล"
แต่สุดท้าย ความรักที่มีแค่ผมพยายามมันไปไม่รอดจริงๆ

วันที่ผมเริ่มรู้สึกว่า "อะไรบางอย่างมันเปลี่ยนไป"
ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเธอเริ่มมี ทอมที่ทำงาน เข้ามาเกี่ยวข้อง เธอบอกว่าเป็นแค่เพื่อน แต่ผมเริ่มสังเกตได้ว่าเธอให้เวลากับเขามากขึ้น คุยกันบ่อยขึ้น มีรอยยิ้มที่เธอไม่เคยมีให้ผม ผมพยายามไม่คิดมาก พยายามให้เกียรติเธอ เพราะผมเชื่อใจในตัวเธอและความรักของเรา
แต่แล้ววันหนึ่ง ผมจับได้ว่าเธอไม่ได้แค่คุย แต่เธอไป นอนกับเขาแล้วหลายครั้ง (โกหกว่านอนกับเพื่อนผญ.ที่ผมรู้จัก แต่จริงๆไปนอนกับทอม)
ตอนนั้นหัวใจผมพังลงตรงหน้า ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับผม ทั้งที่ผมไม่เคยนอกใจเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมเผชิญหน้ากับเธอ คำตอบที่ได้รับคือ... ‘ไม่มีอะไร เราแค่เพื่อนกัน’ ตอนที่เกิดเรื่องเราก็จับเข่าคุยกัน เธอบอกผมว่า "เค้ารักเธอจริง ๆ เค้ากับมันไม่ได้เป็นไรกัน ถ้าจะเลิก เค้าบอกเลิกเธอไปนานแล้ว บอกตอนนี้ก็ยังได้ แต่ที่เขาไม่บอกเลิก เพราะเขารักเธอ" คำพูดเธอดูหนักแน่นมากนะตอนนั้น แต่ปัญหาคือ... การกระทำของเธอมันไม่ใช่เลย

แต่เพื่อนที่ไหนเขานอนด้วยกัน?
(ผมเข้าใจนะทอมอะคือผญ.มาก่อน แต่ใจมันอะเป็นผช. ซึ่งผมก็บอกเธอไปแล้วนะว่าผมไม่โอเค แต่เธอก็เลือกที่จะไม่แก้ไข ไม่สนใจ)
ที่เจ็บไปกว่านั้นคือ ทอมคนนั้นรู้ว่าเธอมีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็ยังเลือกจะจีบเธอ เลือกที่จะเอาเธอให้ได้ ไม่ปล่อยไปไหน และเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเลย กลับเลือกที่จะให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป

พฤติกรรมที่ทำให้ผมรู้ว่า เธอพยายามปกปิดอะไรบางอย่าง
หนึ่งในเรื่องที่ทำให้ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ คือช่วงที่ผมรับปริญญาเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2567 ที่ผ่านมา เราสองคนรับพร้อมกัน เธอลงสตอรี่เหมือนเป็นแฟนที่ดี ลงภาพเราเหมือนปกติ
แต่สิ่งที่ผมมารู้ทีหลังคือ... เธอซ่อนสตอรี่จากรุ่นพี่ที่ทำงานทั้งหมด รวมถึงทอมคนนั้นด้วย
ตอนนั้นผมเริ่มรู้แล้วว่า เธอคงอยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นเพียงเรื่องลับๆ ในสายตาคนที่ทำงาน ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอมีแฟนอยู่แล้ว ซึ่งมันก็คงเพราะ เธออยากให้ตัวเองดูโสดสำหรับบางคน หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้นที่ผมไม่รู้

โอกาสที่ให้ไป กับการนอกใจที่ไม่มีวันเปลี่ยน
ผมให้โอกาสเธอครั้งแรก เพราะคิดว่าอาจเป็นความผิดพลาด ผมเชื่อว่าเธอจะเปลี่ยนแปลง แต่สุดท้ายเธอก็ทำซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง...
ผมพยายามอดทน จนกระทั่งทริปสุดท้ายที่เราวางแผนไปเที่ยวด้วยกัน ผมตั้งใจให้มันเป็นความทรงจำดีๆ ก่อนจะตัดสินใจครั้งสำคัญ ในระหว่างทริป ทุกอย่างดูปกติ แต่ในใจผมรู้แล้วว่าความสัมพันธ์นี้มันไปต่อไม่ได้อีกแล้ว
หลังจากกลับมา ผมเลือกที่จะบอกลา ผมไม่ได้หายไปเฉยๆ ผมบอกความรู้สึกของตัวเองไปหมดแล้ว และผมหวังว่าเธอจะเข้าใจว่า ความรักที่ไม่มีความซื่อสัตย์ มันอยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆ

การเดินออกมา แม้จะเจ็บปวด แต่มันคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้
ผมไม่ได้เลิกกับเธอเพราะไม่รัก แต่ผมเลิกเพราะผมรักตัวเองมากพอที่จะไม่ทนอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีความซื่อสัตย์ ผมเคยเชื่อว่า "ความอดทนจะทำให้ความรักมั่นคง" แต่สุดท้ายมันทำให้ผมเสียเวลา และเสียใจมากกว่าที่ควรจะเป็น

สุดท้ายนี้...
วันนี้ผมเขียนโพสต์นี้ขึ้นมา ไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรจากเธออีกแล้ว แต่อยากให้คนที่เคยเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันรู้ว่า... คุณไม่ได้อยู่คนเดียว การเดินออกมาอาจเป็นทางเลือกที่เจ็บปวด แต่มันคือทางที่ดีที่สุดสำหรับตัวเราเอง
"ถ้าวันหนึ่งเธอได้เจอความรักที่ดีจริงๆ ก็อย่าทำกับเขาแบบที่เคยทำกับเค้าเลยนะ"
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบครับ

(จริงๆรายละเอียดมันเยอะมากกว่านี้อีก แต่ผมย่อเนื้อหาให้สั้นลงเพื่อที่จะไม่ยาวจนเกินไป)