คือเรื่องมีอยู่ว่าเราตอนม.ต้น เรามีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งคือเขาก็หน้าตาดีนะคะ แต่ตอนม.1-2 เรากับเพื่อนคนนี้ไม่ค่อยคุยกันเลยย แต่พอขึ้นม.3มา เรารู้สึกว่าอยู่ดีๆเพื่อนคนนี้ก็มาพยายามคุยด้วยไปไหนก็จะขอไปด้วยตลอด คือตอนเข้าแถวเขาก็จะชอบมาต่อข้างหลังเราตลอดและก็ชวนคุยบ่อยๆแถมทุกๆตอนเช้าหลังเข้าแถวเสร็จ เรามักจะชอบไปสหกรณ์ของร.ร แล้วเพื่อนคนนี้จะชอบถามว่าไปไหม แล้วเขาจะขอไปด้วยตลอด ถึงเพื่อนของเขาจะชวนเขาไปเขาก็เลือกที่จะไม่ไปกับเพื่อนเขา เขาเลือกไปกับเราตลอด แถมเขาชอบอยากไปกับเรา2คนมากกว่า และเขาเป็นคนจำว่าเราชอบกินขนมอะไร และเขาก็ชอบซื้อขนมที่เราชอบมาให้ด้วยนะ คือเอาง่ายๆตัวติดกันมากค่ะ ถ้ามีงานกลุ่มเขาก็จะชอบมาอยู่ด้วยทุกงาน555 แถมเรากับเขาก็เดินไปรถรับส่งเพื่อกลับบ้านด้วยกันทุกวันแต่เขาจะมีเพื่อนเขาอีกคนที่จะชอบกลับด้วยนะคะก็เดินกัน3คนรวมเรา แล้วพอใกล้เลิกเรียนทีไรเพื่อนคนนั้นก็ชอบมาถามว่า เดินกลับด้วยคนนะ ถ้าจะกลับตอนไหนเรียกด้วยนะ แต่ก็มีหลายๆเรื่องมากค่ะ แล้วคือเขาจะดูเป็นห่วงเราเสมอ แบบฝุ่นเข้าตาเราเขาก็จะเป็นรีบมาดูให้ หรือฝุ่นเข้าตาเขา เขาก็จะชอบเดินมาให้เราดูให้ตลอด แล้วเคยมีครั้งหนึ่งเราเจ็บเท้าเพราะข้อเท้าพลิก เขาก็เป็นคนอาสาให้เราจับไหล่เขาเดินกลับบ้าน แล้ววันต่อมาเขาก็มาถามว่าข้อเท้าดีขึ้นยัง ยังเจ็บอยู่ไหม ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนมีเพื่อน ผญ ในห้องถามว่าเรากับเขาเป็นอะไรกัน ซึ่งเราก็ตอบว่าเพื่อน เพราะเพื่อนในห้องมีคนชอบเขาเยอะ ลืมบอกด้วยค่ะเขาชอบมานั่งข้างเราบ่อยๆถ่ายรูปก็ต้องใกล้กัน แต่...ก็แยกย้ายกันตอนจบม.3 พอม.ปลายก็เจอกันบ้างเพราะอยู่กันคนละห้อง แล้วก็มีหลายๆอย่างที่เราบังเอิญมาเจอกันบ่อยๆ จนมาปัจจุบันเราไปเรียนวิลัยแล้วเขาก็มาเรียนที่เดียวกัน แต่ความรู้สึกเรามันก็แบบว้าวุ่นตลอดที่เจอเขา มันเป็นมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้วค่ะ แล้วที่พีคกว่านั้นเรากำลังเตรียมที่จะออกฝึกงาน แล้วเขาก็มาฝึกที่เดียวกับเรา (แต่เราก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าตอนม.ต้นเขาคิดไงกับเรา เพราะเราก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง)🥹💗