ตามหัวข้อเลย ด้วยฐานะทางครอบครัวด้วยค่ะ แม่ก็ป่วย ส่วนพ่อหนูเกษียณงาน เขาให้เหตุผลง่ายๆกับหนูว่าไม่มีใครช่วยก็ต้องช่วยตัวเอง อยากเรียนก็ต้องดิ้นรนเอง
หนูจบการศึกษาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว เดิมทีตั้งใจว่าจะดรอปเพียง 1 ปีแล้วค่อยมาเข้าในปีนี้ แต่เงินที่หามาก็ไม่เคยพอใช้เลยค่ะ ช่วงนั้นทำงานตั้งแต่จบม.6 เงินเดือนหนูได้แค่หมื่นนิดๆ ไม่เกินหมื่นสองค่ะ ทั้งพ่อและแม่ขอหนูเยอะทุกเดือน โดยพวกเขาจะขออย่างต่ำก็ 5,000-6,000 พูดง่ายๆคือขอครึ่งต่อครึ่งของเงินเดือนหนูเลย
หนูมีเงินเหลืออยู่อีก 5,000 แต่มันก็ต้องใช้กินใช้ไปทำงานและใช้ซื้อของส่วนตัวด้วยในแต่ละเดือนซึ่งยังไงมันก็ไม่มีเหลือเก็บค่ะ
ทำไมถึงต้องพูดแบบนี้ เพราะพ่อแม่หนูไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ ไม่ช่วยเลยจริงๆ เหมือนเขามาตั้งความหวังไว้ที่หนูอย่างเดียวเลยว่าเรียนจบพ่อแม่เกษียณเรามีหน้าที่เลี้ยงดูพวกเขาโดยไม่สนเรื่องมหาลัยและอนาคตของหนูเลยค่ะ แม่หนูป่วยเป็นมะเร็งระยะ 4 หนูเข้าใจได้ เขาไม่สามารถทำอะไรได้จริงๆ แต่ก่อนแม่ยังช่วยหนูด้วยการรับรีดผ้าบ้าง แต่เนื่องจากโรคที่เป็นอยู่ทำให้แม่ยกเลิกหน้าที่นั้นไปค่ะ
ส่วนพ่อหนูไม่ได้อยากโกรธนะ พ่อหนูอายุ 63-64 ไม่เกินนี้ค่ะ หนูไม่โอเคเลยตรงพ่อไม่วางแผนหลังเกษียณหรืออะไรเลยหรอ แล้วสุขภาพร่างกายของพ่อหนูก็แข็งแรงมากถ้าเทียบกับคนอื่นที่อยู่ในวัยเดียวกัน เขาไม่ได้มีปัญหาสุขถาพอะไร คือแข็งแรงดี ก่อนหน้านี้เคยมีเพื่อนของแม่หนูมาเล่นที่บ้านอบู่แล้วบังเอิญได้คุยกันบ้าง เขาก็เล่าให้หนูฟังว่ารู้ไหมน้าเคยชวนพ่อหนูไปทำงานแล้วนะ
ทั้งชวนไปขับวิน ไปขับรถส่งคนงาน ขับรถส่งคนมันได้วันละ 500 โดยที่พ่อไม่ต้องเสียอะไรเลย มีหน้าที่แค่ไปส่งคนงานก็พอ พ่อหนูก็ไม่เอาไม่ทำ ส่วนน้าข้างบ้านที่เป็นวินอีกคนแกก็ชวนพ่อมาขับวิน แกบอกถึงรายได้มันจะไม่เยอะ แต่มันก็ยังพอได้ช่วยลูกบ้าง ไม่สงสารเขาหรอให้เขาหาคนเดียว แบบนี้มันไม่ใช่นะ เด็กวุฒิแค่ม.6 เงินเดือนหมื่นต้นๆจะให้เขามาหาเลี้ยงอีกกี่ชีวิต ไหนจะเรื่องมหาลัยของเขาอีก จะบ้ารึไง นั่นคือสิ่งที่เขาได้พูดคุยกับหนูค่ะ

หนูก็ได้แต่ทำใจ คนไม่อยากช่วยก็ไม่อยากช่วยจริงๆ หนูเคยทำงานได้เงินเดือนเป็นวีคแม่ก็ขอเยอะอยู่ดี ได้วีคละ 5,000-6,000 แกก็จะขอวีคละ 3,000 คำถามคือหนูได้อะไรบ้างจากการทำงาน นอกจากค่าเทอมก็ไม่มีเก็บ ไม่มีใครช่วยเลยสักคน
หนูอยากขอความกรุณาจากพี่ๆนะคะว่ามันมีช่องทางไหนบ้างที่ทำให้หนูได้เรียน คือใบปริญญามันสำคัญกับหนูจริงๆค่ะ หนูไม่เคยเชื่อคำนี้เลยจนกระทั่งได้มาทำงาน ทำมาหมดค่ะทั้งงานบริการ งานโรงงาน สิ่งที่หนูเจอคือ ค่าแรงรายวันอันน้อยนิด อยากได้เยอะกว่านี้ก็ต้องทำโอ หรือจะงานบริการ เหนื่อยก็เหนื่อยหนักก็หนัก แถมเลิกงานไม่ตรงเวลาอีก เงินเดือนก็น้อยค่ะ ตามวุฒิของเรา ทุกอย่างประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้รู้เลยว่าควรจะมีใบปริญญาติดตัวไว้ พ่อแม่พวกท่านไม่ได้อยู่กับหนูไปจนตาย คนที่จะอยู่กับหนูไปจนตายก็คือตัวเอง อันนี้นอกจากไม่ช่วยแล้วก็ยังมาปิดโอกาสหนูด้วย หนูก็ไม่รู้จะทำยังไงค่ะ บางข้อความอาจจะดูเหมือนระบายบ้างนะคะ ใช่ค่ะหนูอยากระบายด้วยส่วนนึง หนูอิจฉาเพื่อนๆมากที่เขาได้ไปเรียนกันหมดแล้ว ส่วนหนูอีกก็ปีก็ยังไม่มีวี่แววเลยว่าจะได้เรียนเหมือนกับคนอื่นเขา