พ่อเราเสียชีวิตได้วันนี้ ปีที่ 3 แล้วค่ะ ยังทำใจไม่ได้เลย พ่อเสียตอนอายุ12 ตอนนั้นกระทันหันมาก พ่อปวดท้องมาหลายวัน จุกตรงหน้าอก เราก็ไปร้านขายยาซื้อยาให้ พอถึงวันนั้นพ่อเราไม่ไหวจริงๆ  เลยรอให้อาเราพาไปโรงพยาบาล เพราะเผื่อต้องนอนโรงพยาบาลจะได้เอามอเตอร์ไซไปแค่คันเดียว เราก็ไม่คิดอะไรคงคิดว่าคงได้นอนโรงพยาบาลเหมือนที่ผ่านๆมาพ่อเราไม่ค่อยไปหาหมอตามนัด(มีโรคประจำตัว)เพราะกลัวเงินจะไม่พอถ้าหยุดทำงานพ่อเราทำงานตั้งแต่ตอนเช้าไปส่งเราเรียนแล้วกลับมากินข้าวกับเราแป๊บนึงตอนเราเลิกเรียนแล้วก็ออกไปทำงานต่อจนถึงบ้านประมาณ ตี1ตี2 แล้วก็ตื่นเช้าไปส่งเรา งานหนักมากๆ วันนั้นที่อาพาพ่อเราไปโรงพยาบาลเราก็ไม่ได้เอะใจอะไรแต่ก็เป็นห่วงแต่ก็คิดว่าคงเหมือนที่ผ่านมาได้นอนโรงพยาบาลก่อนไปพ่อเราก็หันมาบ๊ายบายพอสักประมาณ1ทุ่มเราได้ยินเสียงประตูเลยออกไปดูก็เห็นอาเดินเข้ามาคนเดียวเราก็เลยนึกว่าโอเคน่าจะนอนโรงพยาบาลแน่เลยแต่อาก็บอกว่าให้เรานั่งก่อนแล้วก็คิดในใจว่าไม่ใช่ใช่ไหมขอให้ไม่ใช่เพราะหน้าอาคือแบบมันออกเลยว่าแบบจะพูดอะไรตอนนั้นเราก็ไม่ยอมนั่ง ย่าเราก็บอกว่านั่งเถอะลูกเราก็เลยนั่งแล้วอาแล้วก็บอกว่าพ่อเราเสียแล้วตอนนั้นเราร้องไห้เหมือนจะเป็นลมจนถึงทุกวันนี้ก็ยังทำใจไม่ได้เลยค่ะ แล้วที่แย่กว่านั้นก็คือหลังจากที่พ่อเราเสียเราเลยมาอยู่กับแม่ผ่านมาเดือนนึงย่าเราก็ตรอมใจ เสียชีวิต ไม่ทันได้บอกลาทั้งพ่อกับย่าเลยค่ะ แต่เรื่องย่าเสียเราก็โทษตัวเองมาตลอดเลย