สวัสดีค่ะวันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์รักแรก
รักแรกของเราเกิดขี้นตอนม.2อายุ14 เขาเป็นรุ่นพี่ห่างกับเรา2ปีตอนนั้นเขาก็ม.4 เราคุยๆกันช่วงแรกก็เจอปัญหาเลยค่ะแฟนเก่าเขามาตามรังควานถึงที่ ไม่รู้ผิดไหมนะ(แฟนเก่าเขาเคยคุยกับเราคุยเล่นเชิงทำนองรู้จักกันแบบพี่น้องคุยทักทายกันในออนไลน์และชีวิตจริง)หลังจากนั้นเราก็เลิกคุยกันไปเพราะเกรงใจแฟนเก่าเขามันเหมือนเรารู้สึกไปยุ่งกับของคนรู้จักที่เคยรักแต่สุดท้ายเราก็กลับมาคุยกัน และก็เริ่มนัดเจอกัน นัดเจอกันครั้งแรกที่สวนสาธารณะ คุยเล่นเดินเล่นกัน หลังจากนั้นก็เริ่มนัดกันออกมาบ่อยขึ้นเริ่มมากกว่าไปเดินเล่นแอบจู๋จี๋กันในที่ลับตาคน จนมันลามไปถึงขั้นมีเพศสัมพันธ์กันในวัด ซึ่งเราเป็นกันบ่อยครั้งมาก(แต่ตอนนี้หยุดแล้ว) เขาสามารถเข้าบ้านเราได้ปัญหาการกระทำเหล่านี้จึงหมดไป ปัจจุบันเราคบกันมาจะเข้าปีที่5 ระหว่างทางก็มีดีบ้างทะเลาะกันบ้างแต่เป็นปัญหาที่ธรรมดาเล็กๆน้อยๆหึงหวงตามประสาคนรักกัน แต่เมื่อเข้าปีที่3คาบปีที่4เราเริ่มมีปัญหาหนักเนื่องจากวัยที่เปลี่ยนไปคือการเข้าวัยรุ่นเปิดโลกใหม่ เขาพึ่งเข้ามหาลัยปีแรกก็เจอสังคมใหม่ ถเลถไลติดเพื่อนหนักเริ่มเข้าร้านเหล้าช่วงนั้นคือทั้งเราและเขาพังไม่เป็นท่าเลย เราก็ทำคืนจากคนไม่เที่ยวก็เที่ยวเอาคืนเขาอยากทำให้เขาเจ็บปวด เขาก็ไม่หยุดทำกันไปกันมา สะสมมาปีสองปีกับปัญหานี้ที่จับทิศจับทางกันไม่เจอ ทะเลาะกันเลิกกันกลับมาหากันวนแบบนี้ซ้ำๆ จนเจอทางตันระหว่างคู่เราจริงๆจากปัญหาเที่ยวก็เริ่มมีเรื่องมือชายหญิงอื่นมาเกี่ยวข้องกับเราทั้งสอง ทำให้เราเลิกกันไป4เดือน ตอนนี้ล่าสุดเรากลับมาหากันหลังจากตัดสินใจเลิกกันไป ยอมรับเลยค่ะว่าตอนนี้เราทั้งคู่ดีขึ้นมากๆ ก็8-9เดือนแล้วที่เรากลับมาอยู่มาใช้ชีวิตด้วยกันแบบเดิม เราทั้งคู่โตขึ้น ไม่ติดเพื่อนติดเที่ยวกันแล้ว เขารักดีมาก ไม่มีเรื่องเที่ยวเรื่องเพื่อนอีกเลย+กับเขาเลิกคบเพื่อนกลุ่มที่ชอบพาไปเที่ยวด้วยแหละเลยทำให้เขาเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น และเราก็เข็ดหลาบจากการใช้ชีวิตเสเพลแบบนั้น ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเราพึ่งสอบติดได้เรียนครู เขาก็มีชีวิตดีสังคมดีขึ้นเตะบอลก็ไปรู้จักกับสังคมดีๆที่เป็นพวกครูเอยผอ.เอยมาเตะตามเวลาว่างทำให้เขาเลิกติดสิ่งไม่ดีไป วันๆก็เอาแต่เรียน เตะบอล กลับบ้าน ออกไปข้างนอกเจอเพื่อนตามโอกาสซึ่งเราก็ให้ไปนะคะ เพราะเขาถ่ายรูปรายงานตลอด ระบุเวลาชัดเจน กลับบ้านตรงเวลา วิดีโอคอลมาหาเป็นระยะๆ โทรหาทีไรก็รับตลอด และแน่นอนค่ะตอนนี้เราตั้งเป้าหมายร่วมกันที่สูงสุดคือการเรียนจบและเขาตั้งใจจะบวชหลังจากบวชให้พ่อแม่แล้วเขาจะทำงานเก็บเงินมาแต่งงานเรา นี่คือความคิดที่เขามีให้เรา ส่วนเราเองก็ตั้งใจจะเรียนให้จบเกรดดีๆรีบสอบบรรจุให้ได้และตอนนี้หมั่นเป็นคนที่ดีค่ะเช่นจากเคนเจ้าชู้ก็เลิกขาดไปแล้ว ไม่เที่ยว ไม่ติดเพื่อน ไปไหนทำอะไรบอก ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็จะโทรคาสายไว้ไม่ให้เราและเขาต้องเป็นห่วงกัน คร่าวๆก็ประมาณนี้ อยากรู้ว่าการที่เราผ่านอะไรด้วยกันมามากขนาดนี้ผ่านถนนที่สวยงามถนนที่เสียน้ำตาถนนที่ผิดศีลธรรมและถนนที่ให้อภัยกันส่วนมากรักแรกที่ผ่านหลายๆอย่างมาด้วยกันขนาดนี้มักจะได้ลงเอยกันไหมคะ คำถามอาจดูถามไม่คิดเพราะปัจจัยการใช้ชีวิตในวันข้างหน้ามันไม่แน่นอนและคงไม่มีใครตอบได้แต่เราเพียงอยากได้ยินหรือฟังเรื่องราวมุมมองจากหลายๆคนหลังจากที่อ่านเรื่องราวของเราค่ะ (ติเตียนการกระทำและแนะนำได้เต็มที่เลยนะคะเรายินดีรับฟังทุกคนค่ะ) ขอบคุณที่สละเวลาอ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ อย่าลืมเม้นคุยกันนะะ
รักแรก
รักแรกของเราเกิดขี้นตอนม.2อายุ14 เขาเป็นรุ่นพี่ห่างกับเรา2ปีตอนนั้นเขาก็ม.4 เราคุยๆกันช่วงแรกก็เจอปัญหาเลยค่ะแฟนเก่าเขามาตามรังควานถึงที่ ไม่รู้ผิดไหมนะ(แฟนเก่าเขาเคยคุยกับเราคุยเล่นเชิงทำนองรู้จักกันแบบพี่น้องคุยทักทายกันในออนไลน์และชีวิตจริง)หลังจากนั้นเราก็เลิกคุยกันไปเพราะเกรงใจแฟนเก่าเขามันเหมือนเรารู้สึกไปยุ่งกับของคนรู้จักที่เคยรักแต่สุดท้ายเราก็กลับมาคุยกัน และก็เริ่มนัดเจอกัน นัดเจอกันครั้งแรกที่สวนสาธารณะ คุยเล่นเดินเล่นกัน หลังจากนั้นก็เริ่มนัดกันออกมาบ่อยขึ้นเริ่มมากกว่าไปเดินเล่นแอบจู๋จี๋กันในที่ลับตาคน จนมันลามไปถึงขั้นมีเพศสัมพันธ์กันในวัด ซึ่งเราเป็นกันบ่อยครั้งมาก(แต่ตอนนี้หยุดแล้ว) เขาสามารถเข้าบ้านเราได้ปัญหาการกระทำเหล่านี้จึงหมดไป ปัจจุบันเราคบกันมาจะเข้าปีที่5 ระหว่างทางก็มีดีบ้างทะเลาะกันบ้างแต่เป็นปัญหาที่ธรรมดาเล็กๆน้อยๆหึงหวงตามประสาคนรักกัน แต่เมื่อเข้าปีที่3คาบปีที่4เราเริ่มมีปัญหาหนักเนื่องจากวัยที่เปลี่ยนไปคือการเข้าวัยรุ่นเปิดโลกใหม่ เขาพึ่งเข้ามหาลัยปีแรกก็เจอสังคมใหม่ ถเลถไลติดเพื่อนหนักเริ่มเข้าร้านเหล้าช่วงนั้นคือทั้งเราและเขาพังไม่เป็นท่าเลย เราก็ทำคืนจากคนไม่เที่ยวก็เที่ยวเอาคืนเขาอยากทำให้เขาเจ็บปวด เขาก็ไม่หยุดทำกันไปกันมา สะสมมาปีสองปีกับปัญหานี้ที่จับทิศจับทางกันไม่เจอ ทะเลาะกันเลิกกันกลับมาหากันวนแบบนี้ซ้ำๆ จนเจอทางตันระหว่างคู่เราจริงๆจากปัญหาเที่ยวก็เริ่มมีเรื่องมือชายหญิงอื่นมาเกี่ยวข้องกับเราทั้งสอง ทำให้เราเลิกกันไป4เดือน ตอนนี้ล่าสุดเรากลับมาหากันหลังจากตัดสินใจเลิกกันไป ยอมรับเลยค่ะว่าตอนนี้เราทั้งคู่ดีขึ้นมากๆ ก็8-9เดือนแล้วที่เรากลับมาอยู่มาใช้ชีวิตด้วยกันแบบเดิม เราทั้งคู่โตขึ้น ไม่ติดเพื่อนติดเที่ยวกันแล้ว เขารักดีมาก ไม่มีเรื่องเที่ยวเรื่องเพื่อนอีกเลย+กับเขาเลิกคบเพื่อนกลุ่มที่ชอบพาไปเที่ยวด้วยแหละเลยทำให้เขาเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น และเราก็เข็ดหลาบจากการใช้ชีวิตเสเพลแบบนั้น ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเราพึ่งสอบติดได้เรียนครู เขาก็มีชีวิตดีสังคมดีขึ้นเตะบอลก็ไปรู้จักกับสังคมดีๆที่เป็นพวกครูเอยผอ.เอยมาเตะตามเวลาว่างทำให้เขาเลิกติดสิ่งไม่ดีไป วันๆก็เอาแต่เรียน เตะบอล กลับบ้าน ออกไปข้างนอกเจอเพื่อนตามโอกาสซึ่งเราก็ให้ไปนะคะ เพราะเขาถ่ายรูปรายงานตลอด ระบุเวลาชัดเจน กลับบ้านตรงเวลา วิดีโอคอลมาหาเป็นระยะๆ โทรหาทีไรก็รับตลอด และแน่นอนค่ะตอนนี้เราตั้งเป้าหมายร่วมกันที่สูงสุดคือการเรียนจบและเขาตั้งใจจะบวชหลังจากบวชให้พ่อแม่แล้วเขาจะทำงานเก็บเงินมาแต่งงานเรา นี่คือความคิดที่เขามีให้เรา ส่วนเราเองก็ตั้งใจจะเรียนให้จบเกรดดีๆรีบสอบบรรจุให้ได้และตอนนี้หมั่นเป็นคนที่ดีค่ะเช่นจากเคนเจ้าชู้ก็เลิกขาดไปแล้ว ไม่เที่ยว ไม่ติดเพื่อน ไปไหนทำอะไรบอก ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็จะโทรคาสายไว้ไม่ให้เราและเขาต้องเป็นห่วงกัน คร่าวๆก็ประมาณนี้ อยากรู้ว่าการที่เราผ่านอะไรด้วยกันมามากขนาดนี้ผ่านถนนที่สวยงามถนนที่เสียน้ำตาถนนที่ผิดศีลธรรมและถนนที่ให้อภัยกันส่วนมากรักแรกที่ผ่านหลายๆอย่างมาด้วยกันขนาดนี้มักจะได้ลงเอยกันไหมคะ คำถามอาจดูถามไม่คิดเพราะปัจจัยการใช้ชีวิตในวันข้างหน้ามันไม่แน่นอนและคงไม่มีใครตอบได้แต่เราเพียงอยากได้ยินหรือฟังเรื่องราวมุมมองจากหลายๆคนหลังจากที่อ่านเรื่องราวของเราค่ะ (ติเตียนการกระทำและแนะนำได้เต็มที่เลยนะคะเรายินดีรับฟังทุกคนค่ะ) ขอบคุณที่สละเวลาอ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ อย่าลืมเม้นคุยกันนะะ