ยาวหน่อยนะคะ
3-4สัปดาห์นี้ เรากับแฟนทะเลาะกันเกี่ยวกับการโกหก ผ่านไปประมาณ2วัน แฟนพึ่งขอโทษเรา
เราไม่เข้าใจทำไมตั้งนานไม่ขอโทษ
จึงให้อภัยไม่เต็มที่ ในวันที่ขอโทษช่วงเย็นแฟนเราเอาทรศ.ไปซ่อม เราก็ถามซ่อมเสร็จกลับบ้านเลยมั้ยหรือไปหาพวก เขาบอกกลับเลย จะไปหาพวกทำไม เราก็ถามแน่ใจนะ เขาบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไปไง
สรุปทรศ.ที่ซ่อมมามีGPSกับเราอยู่ เราดูแล้วเห็นว่าเขาไปที่พวกจริงๆพอรู้ว่าจับได้ก็ทำเป็นเมินเลย
จนเวลาผ่านไป3ชม.กว่า ตั้งแต่6โมงกว่ายันเกือบ4ทุ่ม แฟนเราหายเงียบ เราเลยตัดสินใจ
ตอบกลับสตอรี่เพื่อนแฟน (เราไปส่องพอดี)
-ว่าแฟนเราอยู่ด้วยมั้ย ถ้าอยู่ช่วยบอกทีว่ามีธุระจะคุยด้วย
-เพื่อนก็ช่วยโกหกว่าไม่ได้มาหานะ นั่งอยู่กับคนอื่น
-เราเลยบอกอย่าโกหกเรามีGPS
-เขาก็บอกว่าไม่ได้โกหกตอนแรกมาแต่แยกย้ายกลับไปนานแล้ว
ผ่านไปยัน5ทุ่มเราไปเห็นสตอรี่ร้านทำรถ
สรุปทำรถอยู่ด้วยกัน3คนกับพวก ทำสิ่งไม่จำเป็น
เราเลยทักไปหาเพื่อนแฟนอีกที
-ไหนว่าแยกกันแล้ว ร้านทำรถลงสตอรี่ เห็นหมดแล้ว ทำไมต้องช่วยโกหก ทำไมไม่พูดความจริงกัน
เพื่อนแฟนก็ไม่อ่านไม่ตอบ
พอเที่ยงคืนเกือบตี1 แฟนเรากลับมาเราก็รอคุยเลย เราถามทำไมต้องโกหกกันด้วย รอกินข้าวแต่ตัวเองไปหาพวก
-เขาก็เริ่มไม่พอใจ พูดประมาณ “ก็เครียดไง จะไปไหนก็บ่น บอกความจริงก็โดนบ่น ไม่บอกก็โดนบ่น”
-เราเลยถาม “เครียดแล้วทำไมต้องโกหก
ถ้าไม่โกหกแต่แรกจะว่าเหรอ ถามก่อนตลอด ถามย้ำตลอดแต่เลือกที่จะโกหกคนรอก็รอไป ไม่บอกไรเลยด้วยซ้ำ”
-แฟนก็พูดใส่เราว่า
“ไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดก็ได้ ไปยังไงก็กลับมานอนบ้านป่ะ ไม่ได้ไปนอนที่อื่น ไม่ได้มีคนอื่น”
-เราวีนแตกทันที
“อ่อคือ อยู่ด้วยกันแค่เวลานอนก็คืออยู่ละใช่ป่ะ กลับบ้านมาไม่เคยเจอหน้า เจอแค่ตอนนอนแค่นั้น”
ในวันนั้นก็เคลียร์กันไม่จบ เราเลยให้เขาไปนอนที่อื่น เราไม่พอใจที่ขอโทษสักคำก็ไม่มี แล้วเลือกที่จะโกหกต่อ
ผ่านไปไม่กี่วันก็มีการคุยแชทกัน เราคิดว่าเขาจะคิดได้ สรุปคิดไม่ได้เลย เขาขอให้เราปล่อยผ่านเรื่องโกหก ให้เราเข้าใจเขาทำไมถึงต้องโกหก
โดยการบอกว่า
“บอกความจริงเราก็ว่า ไม่บอกความจริงเราก็ว่า แล้วจะให้ทำยังไงไม่มีทางเลือกให้เขาเลย”
เราเลยบอก
“ถ้าบอกความจริงแต่แรก บ่นก็จริงแต่ก็ยังรับรู้ไงว่าไปไหนทำไร ตัวเองก็ควรรู้เวลากลับมั้ย ดึกขนาดไหนไม่สนใจที่จะบอกเลยด้วยซ้ำ”
เขาก็ยืนยันกับเราว่า
“ไม่กล้าบอก บอกไปก็โดนบ่น”
สรุปก็เคลียร์กันไม่ได้อีก จนเราขอเลิก เราไม่ไหวแล้วทำไมเราต้องทนกับการโดนโกหก ต้องรับให้ได้กับการโกหกด้วย
เขาไม่พอใจบอก
“เราไม่แคร์ความรู้สึกเขาเลย เขาไม่ได้อยากเลิก”
เราก็ตัดใจกับเขาไม่ได้เพราะคบกันมา3-4ปี
แต่ไอช่วงที่เราให้เขาไปนอนที่อื่น(เขาไปนอนอีกบ้าน) เขาก็ไปหาเพื่อนคนเดิมตลอด จะดึกแค่ไหนทุกวันต้องได้ไป
เราก็ไม่ชอบเพื่อนเขาคนนี้สะแล้ว เราไม่รู้ว่าเขาทำอะไรลับหลังเราบ้าง ช่วยโกหกบ่อยครั้งมาก
?เราควรทำไงดีคะ เราอคติกับเพื่อนเขามากๆ แต่เราตัวคนเดียวมาอยู่ไกลบ้านเกิด เราก็ตัดกับเขาไม่ขาดสักที เพราะเราต้องพึ่งของ(รถและอื่นๆ)
แต่เราก็คิดว่าถ้าเรากลับไปสุดท้ายเราก็คงต้องโดนโกหกซ้ำๆ เราหมดหนทางคิดแล้วจริงๆ เราเหนื่อยกับปัญหานี้มากๆ ทำไมเราต้องเข้าใจความรู้สึกของคนโกหก แทนที่เขาจะเข้าใจว่าไม่ควรทำ
*ขอคำแนะนำไม่แรงมากนะคะ ใจเซนซิทีฟมากค่ะช่วงนี้*
ปล.ตอนนี้เราอายุ20กว่าๆค่ะ
การโกหกเป็นเรื่องปกติมั้ย?
3-4สัปดาห์นี้ เรากับแฟนทะเลาะกันเกี่ยวกับการโกหก ผ่านไปประมาณ2วัน แฟนพึ่งขอโทษเรา
เราไม่เข้าใจทำไมตั้งนานไม่ขอโทษ
จึงให้อภัยไม่เต็มที่ ในวันที่ขอโทษช่วงเย็นแฟนเราเอาทรศ.ไปซ่อม เราก็ถามซ่อมเสร็จกลับบ้านเลยมั้ยหรือไปหาพวก เขาบอกกลับเลย จะไปหาพวกทำไม เราก็ถามแน่ใจนะ เขาบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไปไง
สรุปทรศ.ที่ซ่อมมามีGPSกับเราอยู่ เราดูแล้วเห็นว่าเขาไปที่พวกจริงๆพอรู้ว่าจับได้ก็ทำเป็นเมินเลย
จนเวลาผ่านไป3ชม.กว่า ตั้งแต่6โมงกว่ายันเกือบ4ทุ่ม แฟนเราหายเงียบ เราเลยตัดสินใจ
ตอบกลับสตอรี่เพื่อนแฟน (เราไปส่องพอดี)
-ว่าแฟนเราอยู่ด้วยมั้ย ถ้าอยู่ช่วยบอกทีว่ามีธุระจะคุยด้วย
-เพื่อนก็ช่วยโกหกว่าไม่ได้มาหานะ นั่งอยู่กับคนอื่น
-เราเลยบอกอย่าโกหกเรามีGPS
-เขาก็บอกว่าไม่ได้โกหกตอนแรกมาแต่แยกย้ายกลับไปนานแล้ว
ผ่านไปยัน5ทุ่มเราไปเห็นสตอรี่ร้านทำรถ
สรุปทำรถอยู่ด้วยกัน3คนกับพวก ทำสิ่งไม่จำเป็น
เราเลยทักไปหาเพื่อนแฟนอีกที
-ไหนว่าแยกกันแล้ว ร้านทำรถลงสตอรี่ เห็นหมดแล้ว ทำไมต้องช่วยโกหก ทำไมไม่พูดความจริงกัน
เพื่อนแฟนก็ไม่อ่านไม่ตอบ
พอเที่ยงคืนเกือบตี1 แฟนเรากลับมาเราก็รอคุยเลย เราถามทำไมต้องโกหกกันด้วย รอกินข้าวแต่ตัวเองไปหาพวก
-เขาก็เริ่มไม่พอใจ พูดประมาณ “ก็เครียดไง จะไปไหนก็บ่น บอกความจริงก็โดนบ่น ไม่บอกก็โดนบ่น”
-เราเลยถาม “เครียดแล้วทำไมต้องโกหก
ถ้าไม่โกหกแต่แรกจะว่าเหรอ ถามก่อนตลอด ถามย้ำตลอดแต่เลือกที่จะโกหกคนรอก็รอไป ไม่บอกไรเลยด้วยซ้ำ”
-แฟนก็พูดใส่เราว่า
“ไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดก็ได้ ไปยังไงก็กลับมานอนบ้านป่ะ ไม่ได้ไปนอนที่อื่น ไม่ได้มีคนอื่น”
-เราวีนแตกทันที
“อ่อคือ อยู่ด้วยกันแค่เวลานอนก็คืออยู่ละใช่ป่ะ กลับบ้านมาไม่เคยเจอหน้า เจอแค่ตอนนอนแค่นั้น”
ในวันนั้นก็เคลียร์กันไม่จบ เราเลยให้เขาไปนอนที่อื่น เราไม่พอใจที่ขอโทษสักคำก็ไม่มี แล้วเลือกที่จะโกหกต่อ
ผ่านไปไม่กี่วันก็มีการคุยแชทกัน เราคิดว่าเขาจะคิดได้ สรุปคิดไม่ได้เลย เขาขอให้เราปล่อยผ่านเรื่องโกหก ให้เราเข้าใจเขาทำไมถึงต้องโกหก
โดยการบอกว่า
“บอกความจริงเราก็ว่า ไม่บอกความจริงเราก็ว่า แล้วจะให้ทำยังไงไม่มีทางเลือกให้เขาเลย”
เราเลยบอก
“ถ้าบอกความจริงแต่แรก บ่นก็จริงแต่ก็ยังรับรู้ไงว่าไปไหนทำไร ตัวเองก็ควรรู้เวลากลับมั้ย ดึกขนาดไหนไม่สนใจที่จะบอกเลยด้วยซ้ำ”
เขาก็ยืนยันกับเราว่า
“ไม่กล้าบอก บอกไปก็โดนบ่น”
สรุปก็เคลียร์กันไม่ได้อีก จนเราขอเลิก เราไม่ไหวแล้วทำไมเราต้องทนกับการโดนโกหก ต้องรับให้ได้กับการโกหกด้วย
เขาไม่พอใจบอก
“เราไม่แคร์ความรู้สึกเขาเลย เขาไม่ได้อยากเลิก”
เราก็ตัดใจกับเขาไม่ได้เพราะคบกันมา3-4ปี
แต่ไอช่วงที่เราให้เขาไปนอนที่อื่น(เขาไปนอนอีกบ้าน) เขาก็ไปหาเพื่อนคนเดิมตลอด จะดึกแค่ไหนทุกวันต้องได้ไป
เราก็ไม่ชอบเพื่อนเขาคนนี้สะแล้ว เราไม่รู้ว่าเขาทำอะไรลับหลังเราบ้าง ช่วยโกหกบ่อยครั้งมาก
?เราควรทำไงดีคะ เราอคติกับเพื่อนเขามากๆ แต่เราตัวคนเดียวมาอยู่ไกลบ้านเกิด เราก็ตัดกับเขาไม่ขาดสักที เพราะเราต้องพึ่งของ(รถและอื่นๆ)
แต่เราก็คิดว่าถ้าเรากลับไปสุดท้ายเราก็คงต้องโดนโกหกซ้ำๆ เราหมดหนทางคิดแล้วจริงๆ เราเหนื่อยกับปัญหานี้มากๆ ทำไมเราต้องเข้าใจความรู้สึกของคนโกหก แทนที่เขาจะเข้าใจว่าไม่ควรทำ
*ขอคำแนะนำไม่แรงมากนะคะ ใจเซนซิทีฟมากค่ะช่วงนี้*
ปล.ตอนนี้เราอายุ20กว่าๆค่ะ