เราคงแปลกมากที่ไม่ชอบความเป็นไปของโลกหรืออะไรก็แล้วแต่ที่สร้างชีวิต “คน” ทุกคนที่ลืมตามามองโลกแล้ววต้องมาพบความรู้สึกเจ็บ ผิดหวัง ความลำบาก ความอดทน
 เกิดมาแล้ววต้องมีการ “เสียน้ำตา” “เสียใจ” ต้องมาใช้คำว่า “อดทน” เด็กเกิดมาโตมาหน่อยต้องมาลำบากเดินทางไกลเข้าค่ายลูกเสือเนตรนารีเพราะคำว่า “ให้เด็กรู้จักความลำบาก” จริง ๆ เราถือว่าความลำบากความอดทนและการเสียน้ำตามันเกิดมาตั้งแต่ตอนเราเกิดวันแรกหรือตอนเป็นเด็กเล็ก ๆ เลยด้วยซ้ำ เช่น การเข้าโรงเรียนวันแรกก็เสียน้ำตาเเล้ว ตลอดทั้งชีวิตมักได้ยินแนว ๆ ว่า “ไม่ขยันชีวิตจะดีขึ้นได้ยังไง” “ไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนใช้” “ใช้จ่ายอย่างประหยัด” “ฝึกความลำบากให้กับตัวเองและเราจะเข้มแข็งขึ้น”

เรารู้สึกไม่ชอบโลก (หรืออะไรก็ไม่รู้มั้ง55) ที่กำหนดให้รูปแบบชีวิตของคน รูปแบบบของโลกให้มันเป็นแบบนี้ เราคิดว่าคนเราเกิดมาก็ควรได้พบแต่ความสุขความสบายใจสิ ซึ่งในความจริงเป็นไปไม่ได้อย่างที่คิด และเราก็คิดว่าแบบบความจริงที่เป็นอยู่มันคือการเกิดมาทรมาน