ตอนนี้เราม.2แล้ว ต้องเล่าก่อนว่าตอนเราเรียนประถมเราแอบชอบเพื่อนคนนึงเขาอบอุ่น ใจดี ขี้งอแง มีน้ำใจ พูดได้ว่าป๊อบปี้เลิ้ป ชอบตั้งแต่ป.2เลยมั้ง
เขารู้ว่าเราชอบเขา แต่เราไม่รู้ว่าเขาเป็นไง ตั้งแต่ ป.4ป.5ป.6 เขาชอบทุกคนในรร.เลยที่ไม่ใช่เรา เราก็โคตรใจเด็ดชอบอยู่งั้น
จนตอนป.6ที่เราต้องแยกย้ายกันไปมัธยมแล้ว เรากับเขาก็วางแผนว่าจะไปรร.เดียวกัน เราคิดว่าอาศัยจังหวะนี้จีบดีกว่า พอถึงวันประกาศผลสอบไม่มีชื่อเขาที่นี่แต่เป็นอีกรร.นึง เราอึ้งมากเสียใจมากดีใจที่สอบติดด้วยมันวุ่นวายไปหมด ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนปาบอลไปกลางห้องใหญ่ที่มีเด็กๆรอเล่น เรามีสังคมอนาคตที่รอเราอยู่จะมาหมกมุ่นกับเขาไม่ได้แล้วก็ตัดสินใจถ้าเลิกชอบไม่ได้ก็หาคนแบบนี้ พอมานี่แหละเริ่มแล้ว

เขาฟอลไอจีมาเราก้รับส่งๆไปเพระาไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่แบบความ4ปีมันเลิกได้ง่ายขนาดนั้นหรอก็ไม่ สุดท้ายก็ทักไปคุยบลาๆๆ 
เขามีคนในใจอยู่แล้ว โคตรเจ็บเหมือนเจอขนมที่หามานานอยากกินมากๆแต่ขนมนั้นทำไว้ให้คนอื่นกินไม่ใช่เรา เราก็เลยเลิกคิดเรื่องชอบเป็นไปช่วยเขาจีบดีกว่า สรุป เขายังไม่กล้าทักไปหาน้องเขาเลยค่ะ เราก็ช้ำใจอยู่อย่างงี้ ทำอะไรไม่ได้ คำว่าเพื่อนมันค้ำคอ

มีโอกาศบอกก็บอกๆเขาไปเถอะค่ะ ก่อนที่จะสายจนบอกไม่ได้เพราะติดคำว่าเพื่อนแบบนี้