ไม่ว่าจะโดนคนว่าคนดูถูก โดนอาจารย์บ่น ผลลัพธ์ไม่ออกมาอย่างที่หวัง หรือความผิดพลาดในอดีตที่เราก็ยังเสียใจอยู่ ทั้งหมดเราเคยคิดว่านี่คือความเศร้าเสียใจ จนวันนึงเราก็พบว่า สิ่งเหล่านี้ยังไม่ใช่สิ่งที่น่าเศร้าที่สุด
สิ่งที่น่าเสร้าเสียใจที่สุดคือ การตระหนักได้ว่า จริงๆเราโง่นี่นา พอถึงวันที่เรายอมรับว่าเราโง่จริงๆ เราไม่ได้ฉลาด มันคือความเสียใจที่สุด ;_;
ก็ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่หลงตัวเอง ก็เสียใจเวลาได้รับผลลัพธ์ที่ไม่ดีตลอด แต่วันนึงพอต้องยอมรับว่า สาเหตุจริงๆคือเราไม่ฉลาดเอง อ่านหนังสือแค่ไหน พอกึ๋นมันไม่ถึงก็คือไม่ถึงจริงๆ เสียใจอะ พยายามแก้ไขอยู่ตลอด แต่มันก็คอยตระหนักอยู่เรื่อยว่า เราน่าจะปัญญาไม่ถึงในการทำสิ่งบางอย่างในอนาคต เศร้าสุดแล้วจริงๆ คือมันเป็นการยอมรับความจริงไม่หลอกตัวเองอย่างนึง ;_;