เราเป็นคนเพื่อนน้อยค่ะ มีกัน 3-4 คน เราคิดว่ามีน้อยควรแบ่งกันซึ่งกันและกัน อะไรที่ยอมได้เราก็ยอมค่ะ ยกตัวอย่างนะคะเรื่องที่ทำบ่อยจนเป็นนิสัยของเรา คือเวลาที่ต้องทอนเงินกันเล็กน้อยเช่น มักจะเป็นเราที่ยอมให้เกินโดยที่เขาไม่ต้องทอน หรือเป็นเราที่ยอมได้แบบขาดไม่เต็มจำนวน  เรายอมให้แบบไม่คิดอะไร
พอยอมครั้งนึงก็จะเป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ

เวลาไปข้างนอก ตอนนั้นอยู่กัน 3 คน ค่ะ แต่มีรถแค่ 1 คัน แต่เพื่อนคนนึงดันอยากไปเที่ยวเล่นข้างนอก เซ้าซี้ว่าให้ไปด้วย แต่เพื่อนอีกคนก็พูดประมาณว่า จะไปกันยังไงหล่ะ เราเลยอาสาบอกไปกันเลย เดะอยู่ห้องรอ…

เรื่องยืมเงินก็เหมือนกันค่ะ เพื่อนติดเงินเราไม่กี่ร้อย เงินเดือนออกแต่ขอผ่อนผันไป อ้างว่า ต้องจ่ายหนี้คนอื่นเหมือนกัน เราก็บอกว่ามีเมื่อไหร่ค่อยคืน… คำๆนี้ทำให้เพื่อนลืมไปเลยว่าติดหนี้เรา… ไม่กล้าทวงค่ะ เพราะเคยทวงแล้วเพื่อนบอกไม่ชอบ แก้ปัญหาด้วยการวานซื้อของแล้วหักหนี้ที่เป็นวิธีแก้ที่บ่อยที่สุด

***เรื่องล่าสุดที่พึ่งเจอ*** มาขอของแบบหน้าไม่อาย
เราให้ไปนะคะเพราะไม่อยากให้เขาผิดใจ เพื่อนน้อยที่เรายอมเพราะอยากรักษาอยากทำดีเพื่อให้เขารักเราบ้าง ได้ของเสร็จแล้วเหมือนจะทำดีกับเราพูดดีแต่เขาดักทางเราไว้หมดแล้วค่ะ…แต่ถึงอย่างนั้น เราก็จะยอมแบบนี้แหละค่ะ บางครั้งเราสัมผัสได้ถึงความละลายใจของเขานะคะ ว่าเขาเอาเปรียบความใจดีของเรา