เราแอบชอบผช.อยู่คนนึงซึ้งเขาไม่มีเเฟน เขาเป็น ผช อ่อนโยน พูดเพราะ นิสัยดี  เราแอบหลงรักเขามานานถึง4ปีเราแอบเเซวเขามาตลอด เเต่ด้วยความที่ว่าเราเป็คนติดเล่น เขาก็คงไม่ได้คิดว่าเราพูดจริง เราเขินทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา ถึงมันจะไม่ได้เป็น ประโยคที่ยาวมากนักเเต่เราก็เขิน  มีอยู่วันหนึ่งมีโอกาสได้ไปทำบุญที่วัด เดียวกัน เขายืนอยู่ที่หน้าประตูโบสถ์เหมือนรอใคร เราก็เลยเดินเข้าไปทักถามเขารอใคร เขาตอบว่ารอหนูไง เราคุยไปเขิน ไปมัน เป็นคำพูดเพียงไม่กี่คำเเต่เรารู้สึกว่า อาการใจเต้นเร็ว เราเขิน ยิ้มหน้าบานมาก เเต่มาพักหลังเราได้รู้ว่า เขาเป็นซึมเศร้า เราก็ไม่เคยได้คุยกับเขาอีกเลย เเต่เจอหน้ากันก็ยิ้มให้ตลอดเเต่ไม่เคยได้คุยนานๆเเบบนั้นอีกเลย เเล้วเมื่ออาทิตย์ที่เเล้ว เขาได้มาจากเราไปเเบบไม่มีวันกลับ  เรารู้สึกเศร้า เศร้ามาก เรารู้สึกว่าใจหาย เราไปงานเขาเราอยากร้องไห้มากๆ เเต่ก็ไม่รุ้จะไปร้องในฐานะอะไร เรารู้สึกเศร้า เราไม่เคยเศร้าอะไรขนาดนี้ หรือมันเป็นเพราะเรารักเขาจริงๆเเล้ว เราอึดอัดเราบอกอะไรใครไม่ได้ ได้เเต่ขอให้เขาไปเจอภพใหม่ที่ดี  เเต่อยากขอพรได้สักข้ออยากขอให้กลับมาฟังคำว่ารักจากหนูก่อนเเต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ได้มีโอกาสเกิดมาคู่กันสักครั้ง