เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี่มีข้อคิด (เรื่องนี้ถูกเขียนโดยเด็กอายุ12)
คือเราเป็นคนๆนึงที่ไม่ค่อยรักษาโทรศัพท์มือถือ จนอยู่มาวันนึงโทรศัพท์ตกในห้องน้ำ ตอนแรกก็เสียใจแต่พอรู้ว่ามันซ่อมได้ก็ไม่เสียใจ พอซ่อมเสร็จก็ใช้อย่างทนุถนอมแต่มันก็กลับพังอีกทั้งที่พึ่งซ่อมไปไม่ถึงอาทิตย์ คราวนี้เสียใจน้อยมาก แต่พอรู้ว่าครั้งนี้มันซ่อมไม่ได้ใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยคิดว่าจะไม่มีเล่นีกแล้ว อีกใจอยากได้ใหม่แต่อีกใจก็อยากได้เครื่องเดิมคู่หูที่ิยู่ด้วยกันมานาน
แต่ไม่รู้ว่าบังเอิญอะไรโทรศัพท์น้องก็ดันพังพร้อมกัน พ่อบอกว่าจะย้ายอะไหล่เครื่องเราไปใส่เครื่องน้อง ครั้งนั้นหวิวจริง ตอนนั้นคิดว่าเราจะเสียมันไปจริงๆแล้วไม่มีทางได้มาแล้ว วันที่โทรศัพท์น้องได้ เราก็ไปค้นว่าโทรศัพท์เก่าเราอยู่ไหน แต่กลับเจอแค่ซากอะไหล่ที่แยกกันเป็นส่วนๆ ไม่รู้อยู่ๆบ่อน้ำตาก็ตื้น วันต่อมาแม่ก็เอาโทรศัพท์เครื่องใหม่มาให้ คำแรกที่ถามแม่คือ "แล้วข้อมูลในเครื่องเก่าหล่ะ" แม่บอกว่า เครื่องเก่าพังไปแล้วจะเอาข้อมูลได้จากไหน ด้วยความที่โทรศัพท์เก่ามีความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อน ครอบครัว และก็ข้อมูลแอปอื่นๆ และความที่โทรศัพท์ไม่ได้ใส่เมมเมอร์รี่ ความรู้สึกนั้นคือทั้งแสียใจและก็ดีใจในเวลาเดียวกัน มันทำให้รู้ว่าต้องที่เรามีมันอยู่เรากลับไม่คิดจะดูแล กล้องก็ฝุ่น เคสก็ไม่ใส่ตกก็บ่อย เราเคยจะสูญเสียมันไปตั้งหลายรอบ แต่เราก็ไม่สามารถดูแลมันได้ดีๆสักรอบ ได้โทรศัพท์ใหม่ก็ดีใจ แต่มันกลับไม่มีแอปที่คุ้นชินในเครื่องเก่าอยู่เลยสักแอปเดียวยกเว้นยูทูป ถึงจะได้ของใหม่แต่สิ่งเดิมมันไม่อยู่แล้วถึงจะสร้างใหม่ได้แต่ก็ไม่เหมือนเดิม ถ้าเราเปรียบโทรศัพท์เครื่องเก่าเป็นคน คงแตกสลายร้อยล้านรอบ ถึงเราจะมีคนใหม่ๆสิ่งรอบข้างใหม่ๆ แต่เราก็ยังนึกถึงสิ่งที่มีอยู่เมื่อก่อนว่ามันดีแค่ไหน ตอนที่เห็นโทรศัพท์ใหม่ร้องไห้แทบบ้า ไม่ใช่เพราะดีใจแต่เสียใจที่ไม่สามารถเอาความจำทั้งหมดกลับมาได้
คุณคิดว่าไง?
โทรศัพท์เครื่องเก่า
คือเราเป็นคนๆนึงที่ไม่ค่อยรักษาโทรศัพท์มือถือ จนอยู่มาวันนึงโทรศัพท์ตกในห้องน้ำ ตอนแรกก็เสียใจแต่พอรู้ว่ามันซ่อมได้ก็ไม่เสียใจ พอซ่อมเสร็จก็ใช้อย่างทนุถนอมแต่มันก็กลับพังอีกทั้งที่พึ่งซ่อมไปไม่ถึงอาทิตย์ คราวนี้เสียใจน้อยมาก แต่พอรู้ว่าครั้งนี้มันซ่อมไม่ได้ใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยคิดว่าจะไม่มีเล่นีกแล้ว อีกใจอยากได้ใหม่แต่อีกใจก็อยากได้เครื่องเดิมคู่หูที่ิยู่ด้วยกันมานาน
แต่ไม่รู้ว่าบังเอิญอะไรโทรศัพท์น้องก็ดันพังพร้อมกัน พ่อบอกว่าจะย้ายอะไหล่เครื่องเราไปใส่เครื่องน้อง ครั้งนั้นหวิวจริง ตอนนั้นคิดว่าเราจะเสียมันไปจริงๆแล้วไม่มีทางได้มาแล้ว วันที่โทรศัพท์น้องได้ เราก็ไปค้นว่าโทรศัพท์เก่าเราอยู่ไหน แต่กลับเจอแค่ซากอะไหล่ที่แยกกันเป็นส่วนๆ ไม่รู้อยู่ๆบ่อน้ำตาก็ตื้น วันต่อมาแม่ก็เอาโทรศัพท์เครื่องใหม่มาให้ คำแรกที่ถามแม่คือ "แล้วข้อมูลในเครื่องเก่าหล่ะ" แม่บอกว่า เครื่องเก่าพังไปแล้วจะเอาข้อมูลได้จากไหน ด้วยความที่โทรศัพท์เก่ามีความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อน ครอบครัว และก็ข้อมูลแอปอื่นๆ และความที่โทรศัพท์ไม่ได้ใส่เมมเมอร์รี่ ความรู้สึกนั้นคือทั้งแสียใจและก็ดีใจในเวลาเดียวกัน มันทำให้รู้ว่าต้องที่เรามีมันอยู่เรากลับไม่คิดจะดูแล กล้องก็ฝุ่น เคสก็ไม่ใส่ตกก็บ่อย เราเคยจะสูญเสียมันไปตั้งหลายรอบ แต่เราก็ไม่สามารถดูแลมันได้ดีๆสักรอบ ได้โทรศัพท์ใหม่ก็ดีใจ แต่มันกลับไม่มีแอปที่คุ้นชินในเครื่องเก่าอยู่เลยสักแอปเดียวยกเว้นยูทูป ถึงจะได้ของใหม่แต่สิ่งเดิมมันไม่อยู่แล้วถึงจะสร้างใหม่ได้แต่ก็ไม่เหมือนเดิม ถ้าเราเปรียบโทรศัพท์เครื่องเก่าเป็นคน คงแตกสลายร้อยล้านรอบ ถึงเราจะมีคนใหม่ๆสิ่งรอบข้างใหม่ๆ แต่เราก็ยังนึกถึงสิ่งที่มีอยู่เมื่อก่อนว่ามันดีแค่ไหน ตอนที่เห็นโทรศัพท์ใหม่ร้องไห้แทบบ้า ไม่ใช่เพราะดีใจแต่เสียใจที่ไม่สามารถเอาความจำทั้งหมดกลับมาได้
คุณคิดว่าไง?