เริ่มเลยนะคะ

ก่อนหน้านี้เราเคยคบกับ อดีตสามี มา 7 ปีค่ะ
ช่วงแรกเค้าดีมาก  คบตั้งแต่อายุ 20-27 เลยค่ะ
ช่วงแรกๆประมาณ 3 ปีได้ เราไม่ได้อยู่กับเขานะคะ
เหมือนแบบเป็นแฟนกัน  เจอกันบ้างแบบนี้ค่ะ
แต่พอช่วงอายุซัก 23  เราก็แต่งงาน
มีลูก 1 คน คลอดตอนอายุ 24

หลังจากนั้นทุกอย่างเปลี่ยนไปเลยค่ะ
เรามาจับได้ว่าเค้าเล่นยา ตอนลูกอายุได้ 2 เดือน
แต่มารู้ที่หลังว่าที่บ้านเค้าช่วยปกปิด  
มาตั้งแค่เราคบกับเขาได้ 2 ปี เราชอคค่ะบอกตรงๆ
หลังจากนั้นก็คือเหมือนจับได้ก็ทะเลาะกัน
เราโดนทำร้ายร่างกายสารพัดเลยค่ะ
แต่ว่าก็ต้องอดทนเพราะว่ามีลูก
เราอยากกลับบ้านมาก
แต่พ่อแม่เราก็ไม่ให้กลับเพราะว่าไม่อยากให้ลูกขาดพ่อ
เราเชื่อว่าผู้หญิงหลายคนที่เจอปัญหาเดียวกับเรา
อาจจะโดนคำพูดเหมือนเราค่ะว่าให้อดทน
มีลูกแล้วไม่อยากให้ลูกขาดพ่อ

เราจับได้ประมาณ 5 ครั้งเลยค่ะ
ทุกครั้งเค้าบอกเค้าจะเลิกได้
และทุกครั้งที่เราบอกครอบครัวเขา
ครอบครัวเขาก็คือไม่ทำอะไรเลย  
แม้ว่าเราโดนทำร้ายร่างกายเลือดตกยางออก
เค้าก็บอกว่าแผลแค่นี้เดี๋ยวก็หาย

แถมไปนัดเล็ดยุด กับคนอื่นทั่วไปหมด คือติดน้ำแข็งค่ะเอางี้ แต่ช่วงตั้งแต่หลังจากที่เราจับได้ว่าเค้าเล่นยาเราก็คือไม่ให้ มีอะไรด้วยเลย เพราะว่าจับได้ว่าเล่นยาก็จับได้ได้เลยค่ะว่าไปมีอะไรกับคนอื่นด้วย บอกตามตรงว่ากลัวติดโรคมาก

มันจี๊ดตรงที่ว่าเราบอกครอบครัวเขาแต่เค้าไม่พยายามทำอะไรเลยเพราะด้วยความที่ว่าครอบครัวเขาค่อนข้างมีหน้ามีตาในสังคมการที่จะพาลูกหลาน  ไปบำบัดหรือไปหน่วยงานต่างๆพวกนี้เค้าเหมือนอายคน เหมือนแบบรักษาหน้าตัวเอง

เราก็อดทนมาตลอดจนลูกอายุได้ประมาณ 3-4 ขวบ
เราเคยคิดมาตลอดเลยว่าเราควรทำยังไงดี
มันก็ประมาณ 7 ปีค่ะ ช่วงหลัง 4 ปีนี่ทรหดมาก
เรามีความกลัวหรือความไม่มั่นใจหรือไม่กล้าตัดสินใจเหมือนใครหลายคนเลยค่ะ  ว่าแบบถ้าแบบนั้นถ้าแบบนี้
เหมือนหาข้ออ้างให้กับตัวเอง ตลอดเวลา

แต่วันที่เราออกมาเราคิดอย่างเดียวเลยค่ะ
ผู้ชาย เราไม่ได้แอนตี้ผู้ชายนะคะ และผู้ชายที่มีภรรยาที่เป็นแบบนี้ก็ไม่ควรที่จะอดทนค่ะ

บอกตามตรง  ถ้าพ่อมันเลวขนาดนี้ ไม่ต้องมีพ่อก็ได้ค่ะ
หรือถ้าคุณคุณผู้ชายที่มีภรรยาเป็นแบบนี้  เด็กไม่ต้องมีแม่ก็ได้ เราเข้าใจนะว่าไม่อยากให้ครอบครัวแตกแยกแต่พอถึงจุดที่มันอดทนไม่ได้แล้วจริงๆ มันไม่ไหวกับอะไรแล้วเราต้องคิดให้ได้แบบนี้ค่ะ

ยอมรับตามตรงว่านี่ก็เป็นคนหนึ่งที่ครอบครัวแตกแยก
แล้วพอเราโตมาเราก็จะรู้เอง  ก็ยอมรับว่าเคยเข้าใจครอบครัวตัวเองผิดไปเยอะทำไมถึงไม่มีแม่เหมือนคนอื่น พอโตมาถึงเข้าใจค่ะ  

แล้วเราก็คิดอย่างเดียวเลยค่ะ
ถ้าวันนึงที่ลูกโตมาแล้วเค้ารู้เรื่องแล้วเค้าจะเข้าใจเอง
เราค่อยบอกเขาค่ะมันคงไม่สาย
เหมือนกับครอบครัวเราที่บอกเรา
ต่อให้เราจะเคยเข้าใจผิดครอบครัวเรายังไงแต่พอเราเข้าใจแล้วว่านี่มันเป็นสิ่งที่เขาอดทนทำเพื่อเราเราก็ไม่ได้โกรธอะไรครอบครัวเราเลยค่ะ  

คู่ชีวิตถ้าดีไม่ได้ก็ไม่ต้องมีค่ะ  จบ
อีกอย่างนึง  เรามีสิทธิ์ที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่รับในสิ่งที่เราเป็นได้ มันก็อาจจะมีสักคนที่รับได้

สิ่งที่ตัวเองควรเลือกที่สุด  คือสิ่งที่ถูกต้องค่ะ
สภาพแวดล้อมแบบนั้นมัน
เลี้ยงให้เด็กดีขึ้นมาไม่ได้หรอกค่ะ
ก่อนจะสงสารลูกสงสารตัวเองก่อน
เอาตัวเองกับลูกออกมา  ถ้าเริ่มสงสารตัวเองได้
คิดอยากให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นได้  ชีวิตลูกถึงจะดีขึ้นได้ค่ะ

เราไม่สามารถทำให้ลูกเรามีชีวิตที่ดีได้
ถ้าชีวิตเรายังไม่ดีค่ะ เลือกค่ะ จะออกมามีชีวิตที่ดี
หรือจะอดทนต่อไป

แล้วเราขอบอกเลยว่าตั้งแต่ออกมาชีวิตโคตรดี
มีงานทำมีเงินใช้ อะไรที่เค้าเคยดูถูกเราไว้
มันเป็นตรงกันข้ามหมดเลยค่ะทุกอย่าง

คนทุกคนมีศักยภาพค่ะ ตอนออกมานะคะบอกเลยว่าเมื่อทุกอย่างมันบีบบังคับชีวิตเรา เราก็จะดิ้นรนที่สุดเหมือนกัน ช่วงแรกอาจจะเหนื่อยนะคะ แต่มันเป็นความเหนื่อยที่คุ้มค่ามากเลยค่ะ เราสามารถมีชีวิตที่ดีได้ค่ะ ทุกวันนี้มีความสุขดีค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่เจอปัญหาชีวิตคู่นะคะ
และยิ่งหัวอกคนเป็นแม่ อย่าลืมนะคะเราไม่สามารถทำให้เด็กมีชีวิตที่ดีได้ ถ้าชีวิตของเรายังไม่ดี