ผมไม่เคยคิดเลยว่ากีฬาอย่าง "เปตอง" จะกลายมาเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของผม ในความเป็นจริง ผมไม่เคยรู้จักกีฬานี้มาก่อนเลยตลอด 12 ปีแรกของชีวิต ทั้งๆ ที่มันอยู่รอบตัวผม มันเป็นกีฬาที่คนทั่วไปในละแวกบ้านผมเล่นกันบ้างในบางโอกาส แต่สำหรับผม มันแทบไม่มีความหมายอะไรเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมได้พบกับคนคนหนึ่ง คนที่เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล เธอเป็นคนที่มีบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษ ทุกครั้งที่เราได้พูดคุยหรือใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มันเหมือนโลกทั้งใบสงบลง ผมจำได้ดีว่าผมถามเธอว่า “เธอเล่นกีฬาอะไรเหรอ?” และคำตอบที่เธอให้คือ “เปตอง” ในตอนนั้น ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับคำตอบนั้น ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเปตองคืออะไร หรือเล่นยังไง แต่ผมกลับรู้สึกว่ากีฬานี้น่าสนใจเพราะมันเกี่ยวข้องกับเธอ ความสงสัยของผมเกี่ยวกับกีฬานี้เริ่มต้นจากความอยากรู้จักตัวตนของเธอให้มากขึ้น เวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของเราค่อยๆ เติบโตขึ้น เราใช้เวลาร่วมกันในหลายๆ เรื่อง แม้ว่าผมจะยังไม่ได้ลองเล่นเปตอง แต่ทุกครั้งที่ได้ฟังเธอพูดถึงมัน ผมก็เริ่มมองว่ามันไม่ใช่แค่กีฬา แต่มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอ อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ของเราก็มาถึงจุดสิ้นสุด เราเลิกกัน เหตุผลของการเลิกกันไม่ได้สำคัญเท่ากับผลกระทบที่มันมีต่อผม มันเหมือนกับมีบางสิ่งในชีวิตที่ผมเคยมีและเคยรัก ถูกดึงออกไป ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความรู้สึกคิดถึงที่ไม่อาจหายไป ผมอายุ 14 ปีในตอนนั้น เป็นช่วงเวลาที่ผมต้องเผชิญกับความสูญเสียและเรียนรู้ที่จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง วันหนึ่ง ผมได้เห็นลูกเปตองที่บ้านของเพื่อนบ้าน มันเป็นครั้งแรกที่ผมตัดสินใจลองจับลูกเปตองด้วยตัวเอง ผมไม่รู้เลยว่าทำไมถึงอยากลองเล่นในตอนนั้น บางทีอาจเป็นเพราะผมอยากเชื่อมโยงตัวเองกับเธออีกครั้ง การจับลูกเปตองครั้งแรกของผมไม่ได้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเหมือนคนที่หลงใหลในกีฬา แต่มันเต็มไปด้วยความคิดถึง ทุกครั้งที่ผมจับลูกเปตอง มันเหมือนกับผมได้สัมผัสถึงเธออีกครั้ง ทุกครั้งที่ผมโยนลูกเปตอง ผมจะจูบหรือมองนิ้วโป้งของตัวเอง เพราะเธอมีรอยแผลเป็นที่นูนขึ้นเล็ก ๆ ที่นิ้วโป้งของเธอ มันกลายเป็นพิธีกรรมเล็กๆ ของผม มันไม่ใช่แค่การเล่นกีฬา แต่มันเป็นการส่งความรู้สึกของผมออกไปในอากาศ เหมือนกับว่าผมยังคงพูดคุยกับเธอผ่านการโยนลูกเปตองนั้น ช่วงแรกๆ ที่ผมเล่นเปตอง ความคิดถึงเธอรุนแรงมาก มันเหมือนทุกครั้งที่ผมจับลูกเปตอง ผมได้ย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่เราเคยอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความคิดถึงที่เคยหนักหน่วงเริ่มจางลง มันไม่ได้หายไป แต่มันเปลี่ยนเป็นความนึกถึงที่อ่อนโยน เปตองไม่ได้เป็นแค่กีฬา มันกลายเป็นเครื่องย้ำเตือนถึงความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยมีความหมายสำหรับผม มันสอนให้ผมยอมรับความเปลี่ยนแปลง และทำให้ผมเข้าใจว่าความรักและความผูกพันไม่ได้วัดกันที่ความยาวนาน แต่มันอยู่ที่คุณค่าในช่วงเวลาที่เราได้มีร่วมกัน ทุกวันนี้ ผมยังคงเล่นเปตองอยู่ ไม่ใช่เพื่อชัยชนะหรือรางวัล แต่เพื่อย้ำเตือนว่าครั้งหนึ่ง ผมเคยรู้สึกถึงความรักและความทรงจำที่แท้จริง และเปตองกลายเป็นสิ่งที่ช่วยให้ผมเติบโตผ่านความเจ็บปวดและการสูญเสีย บางที ความทรงจำอาจไม่ได้มีไว้เพื่อทำให้เราหวนกลับไปหาความสุขเดิมๆ แต่มันมีไว้เพื่อทำให้เรารู้ว่าเรายังมีความรักที่แท้จริงอยู่ในหัวใจเสมอ