คือเราสับสนว่าจริง ๆ ตัวตนที่แท้จริงของเราเป็นแบบไหนกันแน่ เรารู้สึกว่าแต่ละวันแต่ละสถานการณ์เราต้องสร้างตัวตนขึ้นมาเยอะมาก จนสับสนจริง ๆ ว่าตัวตนไหนที่คือตัวเรากันแน่

เริ่มจากตัวตนตอนอยู่กับแม่หรือที่บ้าน เนื่องจากเราอยู่กันแค่สองคน เรารู้สึกว่าเราไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้เลยแต่พยายามแก้เท่าไหร่ก็ไม่หาย คือนิสัยที่ชอบทำอะไรหรือพูดอะไรไม่ดีกับแม่ อาจจะเพราะเราทำบ่อยจนติดเป็นนิสัย เรารู้สึกผิดแต่พยายามแก้เท่าไหรก็ทำไม่ได้ แต่ยังไงปกติเมื่อก่อนเราไม่ได้เป็นแบบนี้เลย เรารู้สึกว่าเรารักแม่มาก ๆ แต่หลัง ๆ พอเข้าช่วงวัยรุ่นรู้สึกว่าเราจะมีปัญหากับแม่บ่อย เพราะแม่เราชอบสร้างกฎเกณฑ์เยอะมาก จนเรารู้สึกเหมือนเก็บกดเลย ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจ บ่อย ๆ แต่แม่ไม่รู้ตัว พอเราบอก หรืออธิบายแม่ก็ไม่เคยจะฟังเราเลยเอาแต่บอกว่าเราอ้าง รู้สึกว่าเรามีปัญหาแบบนี้กับแม่วนไปวนมา จนทำให้ความรู้สึกของเราที่มีกับแม่ตอนนี้ไม่ค่อยมีแล้ว เหมือนไม่ศรัทธาอะไรแล้ว เรารู้สึกผิดมาก พยายามจะไม่ทำให้รู้สึกแบบนี้แต่ก็ทำไม่ได้

ตัวตนต่อมาคือ เราตอนอยู่ที่ร.ร.ต่างจากตอนอยู่ที่บ้านมากเราจะยิ้มหรือพูดมากกว่าที่บ้าน แต่ก็ไม่เคยรู้สึกสบายใจกับตัวตนนี้เลย รู้สึกว่าที่ทำไปมันเหมือนเป็นแค่การแสดงมากกว่า เพราะสังคมที่ร.ร.เราค่อนข้างแย่เลย เพื่อนไม่ค่อยอยากจะคบหรือคุยกับเราแบบสนิทหรือจริงจัง ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่ได้ไปทำนิสัยไม่ดีใส่ใคร แต่เพื่อนที่เคยสนิทก็เลิกสนิทกันไป แต่ไม่ได้ขึ้นขั้นที่แบบว่าไม่มีเพื่อนคุยด้วยเลย ก็ยังคุยกันกับเพื่อนคนอื่น ๆ ในห้องแต่รู้สึกไม่มีความสุขหรือสบายใจเลย เหมือนว่าเราไม่สามารถหาความจริงใจจากสังคมนี้ได้จริง ๆ กลายเป็นว่าพอกลับบ้านมานิสัยที่เป็นคนพูดมากหรือหัวเราะบ่อยเราแทบไม่ได้ใช้เลย เราไม่กล้าที่จะพูดอะไรเพระาว่าไม่รู้ว่าคำพูดอะไรบ้างที่มันจะไม่ถูกใจแม่

ตัวตนต่อมา ตอนอยู่กับแฟน ตัวตนนี้เป็นตัวตนที่เราชอบที่สุดเลย มันทั้งสบายใจ มีความสุข ที่สุดในทุก ๆ ที่ ที่เคยอยู่เลย เรารู้สึกว่าเราได้เป็นตัวเองแต่บางทีเราก็แอบสงสารแม่ว่าทำไมเราถึงทำแบบนี้กับแม่ไม่ได้เหมือนตอนอยู่กับแฟนบ้าง(แม่เราไม่ค่อยจะชอบแฟนเรานักเพราะว่าแฟนเราเป็นคนตัวอ้วนแต่แม่เราเป็นสายสุขภาพ)