สวัสดีค่ะ เราอายุ 16 ปี ย่างเข้า 17 ปี เราโดนไล่ออกจากบ้านโดยแม่ของเรา แม่ของเราบอกว่า "ไม่ต้องกลับมา" "จะไปไหนก็ไป" และยังไม่จะไม่ให้เราเรียนด้วย แต่เขาไม่ใช่คนที่ส่งเสียเราเรียนเลยซักบาท และพอเราออกมาจริงๆ เขากลับบอกว่า "จะแจ้งความและจะไปวีนที่โรงเรียนให้อายเพื่อน"

จุดเริ่มต้น (เราจะเล่าแบบไม่เอาดีเข้าตัวเลยนะคะ) : มาจากเรากลับบ้านดึกในช่วงหลังๆ (ประมาณ3-4เดือนได้) และเราก็ออกไปนอนบ้านแฟน ในช่วงดึกๆ และเราไม่ได้บอกเขา เพราะเราบอกกี่ทีเขาไม่แม้จะสนใจ ไม่ให้คำตอบ สุดท้ายก็ออกไปอยู่ดี เหมือนบอกไว้ทิ้งๆขวางๆ ไม่สนใจอะไร และตัวเขาเองก็ทำแบบเดี๋ยวกัน จนพ่อทนไม่ไหวเหมือนกันค่ะ ข้อดีของการไปนอน คือ ตอนเราไปโรงเรียน เราแทบไม่ต้องลำบากนั่งรถเมล์ ยืนรอรถนานๆ ตื่นช้าได้กว่าเก่าเยอะมากๆ ไม่เสียเงินค่ารถ ค่ากิน ค่าอยู่เลยแม้แต่น้อย (พ่อแม่ของเขาซัพพอร์ตดีมากๆ รวมถึงตัวแฟนเองด้วยค่ะ) เราคบกับแฟนมา 1 ปี 6 เดือน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนโต และเราก็ไม่ต้องทนความประสาทในบ้านตัวเอง แต่ข้อเสียมีอย่างเดียว คือ ทะเลาะกับแม่ทุกครั้ง ทุกคนอาจจะคิดว่า ทำไมไม่เชื่อแม่ ทำไมไม่ฟัง ไม่ไปตั้งใจเรียนดีๆ เราจะบอกว่าเราเป็นคนตั้งใจเรียนอยู่แล้วค่ะ (เกรดดีทุกเทอม3.8+ตลอด) เราฟังเขา เราพยายามคุยดีๆตั้งนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่คุย เขากลับด่าแบบสาดเสียเทเสีย พูดแต่ กูๆ ๆ คนเป็นแม่พูดแบบนี้คือปกติมั้ยคะ(?)   ถ้าเราอยู่บ้านแล้วแย่ลง ออกมาไม่ดีกว่าหรอคะ งานเราก็หาทำกันไป ตั้งใจเรียน กลับบ้านก็มีไปดูแลย่า เขาเองยืมเงินเราไป 18000บาท เรากลัวเขาไม่คืน เราทำอย่างไรได้บ้างคะและถ้าเราจะออกจากบ้านมาเลย และถ้าเขาแจ้งความ เราทำอย่างไรได้บ้างคะ เขาไล่เราเองแท้ๆ เราไม่ได้อยากไปเลยค่ะ และถ้าเขาไม่ให้เรียนเราสมัครเรียนเองได้มั้ยคะ อีก1 ปีเราจะจบม.6แล้ว เราสู้เพื่อตัวเองอยู่ทุกวัน เอาตัวเองออกมาจากสิ่งบ้าๆที่เกิดในบ้าน มันผิดหรอคะ พ่อแม่มีบุญคุณ แต่เคยเห็นคำว่า พ่อแม่บางคนก็เหมือนหลุมดำ ถมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม หรือ คำว่า เนรคุณกับพ่อแม่ระวังไม่ได้ดี พ่อแม่ไม่ได้มีส่วนให้เราดีขึ้น แต่ทำให้เราแย่ลงได้หรอคะ หนูเรียนดี กิจกรรมเด่น ทำงานได้ ดูเพอร์เฟคมากๆ เพราะพ่อแม่ ทั้งๆที่ไม่ได้รับการซัพพอร์ตใดๆ หืม น่าแปลกจังนะคะ สังคมไทย