ตอน ป.6 ผมเป็นเด็กเรียนไม่เก่งครับ เเถมยังเกเรด้วย เเม่ผมเลยให้มาเรียนพิเศษที่หนึ่งใกล้ๆบ้านเพื่อเตรียมเข้า ม.1 เเละได้มาพบกับเธอ
ตอนผมได้เข้าไปเรียน เธอได้เข้ามาทำความรู้จักกับผม เเละได้ช่วยสอนวิชาภาษาอังกฤษที่ผมทำไม่ได้ คอยซัพพอร์ตผมทุกเรื่อง จนเวลาผ่านไปผมเริ่มรู้สึกดีกับเธอ เราสองคนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นได้รู้จักกันมากขึ้น เเละนิสัยของเธอจึงทำให้ผมตกหลุมรัก เเต่ผมกับไม่กล้าบอกเธอ จนมีวันนึงที่เธอเคยถามผมเล่นๆว่าเเอบชอบใครอยู่รึป่าว เเละตอนนั้นผมได้ตอบกลับเธอไปว่า เดี๋ยวอีก 1 เดือนเราจะบอกนะ เเต่ยังไม่ทันถึง 1 เดือน อยู่ๆผมก็ได้รู้ว่าเธอออกจากที่เรียนพิเศษนั้น ซึ่งผมเสียใจมากที่ไม่ได้บอกชอบเธอ เเละโทษตัวเองตลอดว่าทำไมถึงไม่บอกตั้งเเต่ตอนมีโอกาศ ผมได้เเต่เก็บความรู้สึกใว้คนเดียวเพราะไม่อยากให้ใครรู้ เเละตอนนั้นผมต้องย้ายบ้านด้วยเเละไม่ได้เล่นกับเพื่อน ผมได้เเต่นั่งเสียใจอยู่ในห้องนอน จนผมสอบเข้า ม.1เสร็จเเละได้ติดห้องเรียนพิเตามที่คาดหวังไว้เลยทำให้ผมได้รู้สึกดีขึ้น จนเวลาผ่านไป ม.4 ผมต้องย้ายมาเรียนที่ใหม่ เเละนี้เป็นจุดเริ่มต้นของผมกับเธออีกครั้ง ผมได้เจอเธอตอนวันประถมนิเทศ ตอนนั้นผมดีใจมาก เเต่ก็เเอบน้อยใจที่เธอจำผมไม่ได้จนผมได้ลองถามเพื่อนผมที่รู้จักกับเเก้ม พอคุยไปคุยมาเเก้มเธอจำผมได้เเละเราก็ได้คุยกันเเลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ตอนนั้นเราได้ไปทัศนศึกษาด้วยกัน จึงทำให้ความรู้สึกที่ผมเคยมีให้เธอตอน ป.6 ได้กลับมา ผมรู้สึกชอบเเก้มมาก เเละผมตัดสินใจที่จะบอกเธอหลังกลับมาจากทัศนศึกษา เเต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิด นั้นคือเธอได้มีคนคุยอยู่เเล้ว เธอกำลังจีบหนุ่มตี๋ เรียนเก่ง เป็นนักบอลอยู่ ซึ่งเทียบอะไรกับผมไม่ได้เลย ตอนนั้นผมรู้สึกเเย่มาก คือได้มาเจอกันอีกเเล้วเเท้ๆเเต่กลับต้องผิดหวังเหมือนเดิม เเละเวลาผ่านไปเธอก็ได้คบกับคนที่เธอชอบ ผมเลยเอาตัวเองออกมาเพื่อเว้นระยะห่าง จนเราได้คุยกันน้อยลงไม่เหมือนเดิม เเต่เธอก็ได้มาปรึกษาเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเเฟน จึงทำให้ผมรู้ว่าเธอเป็นคนที่รักเเฟนมากๆถึงเขาจะทำเธอเสียใจเเค่ไหน เธอก็พร้อมจะให้อภัยเเฟนเธอได้เสมอ ส่วนผมก็ได้เเต่ให้คำปรึกษาเธอทั้งๆที่ในใจผมก็เจ็บ ไม่ต่างจากเธอ จนถึงวันคริสต์มาส
ตอนนั้นผมได้ไปเล่นซุ่มที่เธอจัด เธอได้เดินมาหาผมเเละบอกผมว่า เธอได้เลิกกับเเฟนเเล้วเพราะ เเฟนเธอไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิมกับเธอเเล้ว ตอนนั้นความรู้สึกผมมีทั้งดีใจเเละเสียใจ ดีใจที่เธอไม่ต้องเจอคนใจร้ายที่ไม่ใส่ใจเธอเเต่ก็เสียใจเพราะกลัวเธอคิดมากเเละเครียดเรื่องเเฟน ตอนนั้นผมได้เเต่ปลอบเธอจนเธอดีขึ้น เเละได้มาถึงจุดสำคัญของเรื่อง วันนั้นเป็นวันก่อนเค้าดาวปีใหม่ ผมได้คุยกับเธอเรื่อยเปื่อยจนได้เข้าเรื่องคนที่ผมชอบคนเก่าที่ผมยังฝังใจ ตอนนั้นผมลังเลมากที่จะบอกหรือไม่บอกดี เเต่สุดท้ายผมก็ได้บอกเธอ เเละได้เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่ผมเก็บเอาไว้มานาน ตอนนั้นเหมือนเธอดีใจที่ได้รับรู้เเละได้บอกผมว่า ขอเวลา 1 เดือน ได้ไหมเเล้วจะลองเปิดใจให้ผม ตอนนั้น ผมดีใจมากเเบบสุดๆ เหมือนว่าผมจะได้สมหวังกับความรักสักที ตอนเค้าดาวปีใหม่ๆ เราก็คลอคุยกัน ซึ่งผมรู้สึกดีมาก ที่ได้คุยกับเธอแบบสถานะเกินเพื่อน เเละพอเค้าดาวเสร็จเราตกลงจะเป็นคนคุยกัน เเต่คุยได้ไม่ถึง2วัน ผมรู้สึกว่าเธอดูอึดอัด เลยถามตรงๆ ซึ่งเธอก็อึดอัดอย่างที่ผมว่าจิงๆ เราเลยต้องกลับมาคุยเเบบเดิมเเบบเพื่อน ตอนนั้นผมก็เเอบเสียใจ เเต่ผใเเคร์เธอมากกลัวเธออึดอัดใจไม่สบายใจ
จนพอถึงเปิดเทอม ผมก็ได้รู้สึกว่าตอนเราสองคนเจอกันมันไม่เหมือนเดิม เพราะต่างคนก็ต่างทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนเราได้ลองมาเครียกันเผื่อให้สะบายใจทั้งสองฝ่าย เเต่สิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้น เธอบอกกับผมว่าเธอรู้สึกเเปลกไม่ชินตอนเราเป็นมากกว่าเพื่อนกัน เธอขอให้เรากลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมซึ่งตอนนั้นผมทั้งเสียใจเเละหงุดหงิดเลยอาจจะพูดอะไรที่มันเเรงเกินไปจนทำให้เธอเสียใจมากๆๆ พอได้กลับมาดูผมก็รู้สึกเเย่มากกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ผมได้เเต่นั่งคิดเเละร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้นเเต่ผมก็ต้องจัดการความรู้สึกตัวเองเพราะต้องสอบกลางภาค  จนสอบเสร็จเเละมาถึงปัจจุบัน เราก็ห่างกันมากขึ้นเเละไม่ได้เป็นเพื่อนรักเหมือนเดิม ซึ่งวันที่ผมเขียนคือวันที่ 23/01/68 เเละในวันที่ 30/01/68 จะเป็นวันเกิดของผมซึ้งสิ่งที่ผมอยากขอนั้นคือ ขอเพื่อนคนนั้นกลับมาได้ไหม คนนั้นในเวอร์ชั่นที่ไม่รู้ว่าผมชอบเธอ 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭🥲🥲🥲🥲🥲🥲🥲🥲🥲🥲🥲🥲