สวัสดีคะ
วันนี้หนูจะมาเล่าเรื่องของเพื่อนคนนึงที่หนูจะใช้คำว่าเกลียดน่าจะได้
หนูอยู่ม.2คะในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งสายการเรียนที่หนูเรียนค่าเทอมไม่ถูกเลยคะค่อนข้างแพงและก็ไม่คิดว่าว่าจะแลกมาเพื่อเจอเพื่อนแบบนี้(4-5คน)เรื่องมันเริ่มขึ้นมาจากว่าหนูเป็นคนพูดเสียงค้อนข้างที่จะแหลมคะเวลาเพื่อนได้ยินเค้าจะบอกว่าหนูเบียวเนื่องจากเสียงหนูแหลมและเพื่อนตัวต้นเรื่องเนี้ยคะก็จะเป็นอีกคนเหมือนกันที่ว่าหนูว่าเบียวซึ่งยอมรับตรงๆเลยคะว่าหนูไม่ชอบคำนี้เลยเนื่องจากคำว่าเบียวสำหรับหนูเหมือนว่าว่าปัญญาอ่อนอ่ะไรอย่างนี้คะย้อนกลับเข้าเรื่องกันดีกว่าคะ. เพื่อนคนนี้ได้ยินจากที่เพื่อนเก่าคนนี้เล่าหรือว่าแบบคนอื่นพูดๆถึงเค้ามาก็จะประมาณว่าเค้าก็เป็นเด็กมีปมได้คะตอนป.6เพราะเพื่อนจะชอบแกล้งเค้าอ่ะไรอย่างนี้คะพอขึ้นมาม.1เค้าได้มีเพื่อนกลุ่มใหม่กลุ่มนั้นไม่ได้ดีสักเท่าไหร่คะค่อนข้างไปทางแย่มากๆเค้าเลยต้องทำอย่างนี้ตามเพื่อไปอยู่กับกลุ่มๆนั้นได้คะพอเค้าทำไปเรื่อยๆมันก็ติดจนมันเรียกว่าสันดารได้แล้วคะเค้าเริ่มมาทำหนูตั้งอต่ม.1เทอม2เริ่มแรกเค้าจะเริ่มจากใช้คำพูดที่มันรุนแรงหรือเหยีดกันคะแต่หนูก็พอปรับได้จนมาตอนนี้ม.2คะเค้าเริ่มที่จะมาขโมยของๆหนูเช่นตุ๊กตา หรือเครื่องสำอางคะ ตอนแรกหนูก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นคนทำหรอกคะเนื่องจากว่าที่บ้านเค้าค่อนข้างรวยคะเเต่ที่หนูรู้เพื่อนว่ามันมีวันนึงเพื่อนเค้าอยู่ๆมาทำดีกับหนูแบบว่าไปเข้าห้องน้ำกันมั้ยอะๆรอย่างนี้คะแต่หนูก็ไปด้วยเพราะว่าหนูคิเว่าเค้าคงสำนึกผิดแหละคะพอทีนี้หนูมาที่โต๊กของหนูหายคะพี่ๆอาจจะคิดใช่มั้ยคะว่าหนูทำฟล่รหายเองที่ไหนรึเปล่าหนูก็คิดแบบนั้นเหมือนกันคะจนพอเริ่มนานๆเค้ามันยิ่งหายเยอะขึ้นเรื่อยๆคะแต่ที่ๆขิงหนูอยู่ล่าสุดทุกครั้งจะเป็นในกระเป๋าหรือใต้โต๊ะของหนูตงอดเลยคะจนมีวันนึงเค้าก็ชวนหนูไปเค้าห้องน้ำอีกหนูก็เลยบอกเพื่อนที่นั่งใกล้ๆกันว่า"ฝากดูกระเป๋าหน่อยนะ"หนูก็ไปกับเพื่อนคนนั้นคะพอหนูกลับมาเพื่อนคนที่นั่งใกล้ๆกันมาบอกว่าเพื่อนอีกคนของอีตัวต้นเรื่องเนี้ยคะมาค้นกระเป๋าหนูแล้วดูเครื่องสำอางอันใฟม่ที่หนูซื้อมาแต่ตอนนั้นไม่ได้หยิบไปคะถึงไม่ได้หยิบไปยังไงตอนนี้ยังไงก็รู้สึกไม่ปลอภัยเหมือนเดิมแล้วคะ
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะบางอยากอาจจะดูฟังไม่ขึ้นแต่ว่าให้อ่านสิ่งนี้หมือนเป็นนิทานดีกว่าคะ
เพื่อนคนนั้น
วันนี้หนูจะมาเล่าเรื่องของเพื่อนคนนึงที่หนูจะใช้คำว่าเกลียดน่าจะได้
หนูอยู่ม.2คะในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งสายการเรียนที่หนูเรียนค่าเทอมไม่ถูกเลยคะค่อนข้างแพงและก็ไม่คิดว่าว่าจะแลกมาเพื่อเจอเพื่อนแบบนี้(4-5คน)เรื่องมันเริ่มขึ้นมาจากว่าหนูเป็นคนพูดเสียงค้อนข้างที่จะแหลมคะเวลาเพื่อนได้ยินเค้าจะบอกว่าหนูเบียวเนื่องจากเสียงหนูแหลมและเพื่อนตัวต้นเรื่องเนี้ยคะก็จะเป็นอีกคนเหมือนกันที่ว่าหนูว่าเบียวซึ่งยอมรับตรงๆเลยคะว่าหนูไม่ชอบคำนี้เลยเนื่องจากคำว่าเบียวสำหรับหนูเหมือนว่าว่าปัญญาอ่อนอ่ะไรอย่างนี้คะย้อนกลับเข้าเรื่องกันดีกว่าคะ. เพื่อนคนนี้ได้ยินจากที่เพื่อนเก่าคนนี้เล่าหรือว่าแบบคนอื่นพูดๆถึงเค้ามาก็จะประมาณว่าเค้าก็เป็นเด็กมีปมได้คะตอนป.6เพราะเพื่อนจะชอบแกล้งเค้าอ่ะไรอย่างนี้คะพอขึ้นมาม.1เค้าได้มีเพื่อนกลุ่มใหม่กลุ่มนั้นไม่ได้ดีสักเท่าไหร่คะค่อนข้างไปทางแย่มากๆเค้าเลยต้องทำอย่างนี้ตามเพื่อไปอยู่กับกลุ่มๆนั้นได้คะพอเค้าทำไปเรื่อยๆมันก็ติดจนมันเรียกว่าสันดารได้แล้วคะเค้าเริ่มมาทำหนูตั้งอต่ม.1เทอม2เริ่มแรกเค้าจะเริ่มจากใช้คำพูดที่มันรุนแรงหรือเหยีดกันคะแต่หนูก็พอปรับได้จนมาตอนนี้ม.2คะเค้าเริ่มที่จะมาขโมยของๆหนูเช่นตุ๊กตา หรือเครื่องสำอางคะ ตอนแรกหนูก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นคนทำหรอกคะเนื่องจากว่าที่บ้านเค้าค่อนข้างรวยคะเเต่ที่หนูรู้เพื่อนว่ามันมีวันนึงเพื่อนเค้าอยู่ๆมาทำดีกับหนูแบบว่าไปเข้าห้องน้ำกันมั้ยอะๆรอย่างนี้คะแต่หนูก็ไปด้วยเพราะว่าหนูคิเว่าเค้าคงสำนึกผิดแหละคะพอทีนี้หนูมาที่โต๊กของหนูหายคะพี่ๆอาจจะคิดใช่มั้ยคะว่าหนูทำฟล่รหายเองที่ไหนรึเปล่าหนูก็คิดแบบนั้นเหมือนกันคะจนพอเริ่มนานๆเค้ามันยิ่งหายเยอะขึ้นเรื่อยๆคะแต่ที่ๆขิงหนูอยู่ล่าสุดทุกครั้งจะเป็นในกระเป๋าหรือใต้โต๊ะของหนูตงอดเลยคะจนมีวันนึงเค้าก็ชวนหนูไปเค้าห้องน้ำอีกหนูก็เลยบอกเพื่อนที่นั่งใกล้ๆกันว่า"ฝากดูกระเป๋าหน่อยนะ"หนูก็ไปกับเพื่อนคนนั้นคะพอหนูกลับมาเพื่อนคนที่นั่งใกล้ๆกันมาบอกว่าเพื่อนอีกคนของอีตัวต้นเรื่องเนี้ยคะมาค้นกระเป๋าหนูแล้วดูเครื่องสำอางอันใฟม่ที่หนูซื้อมาแต่ตอนนั้นไม่ได้หยิบไปคะถึงไม่ได้หยิบไปยังไงตอนนี้ยังไงก็รู้สึกไม่ปลอภัยเหมือนเดิมแล้วคะ
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะบางอยากอาจจะดูฟังไม่ขึ้นแต่ว่าให้อ่านสิ่งนี้หมือนเป็นนิทานดีกว่าคะ