ฉันยังอยู่ ม.4 เทอม 2 ฉันมีปัญหาเรื่องเพื่อนในรั้วโรงเรียน ตอนที่ครูสั่งงานกลุ่มแรกๆ ฉันก็เข้ากลุ่มปกติ ฉันก็อยากช่วยเล็กน้อย แต่เพื่อนไม่ได้ต้องการความช่วย อาจเป็นเพราะ งานมันยุ่งยาก แก้ไปแก้มา หรือ ความสามารถของฉันมันไม่พอ ฉันก็เลยปล่อยให้พวกเขาทำเอง แต่พอถึงเวลาส่งพวกเขากับหักหลังฉันด้วยการไปครูว่าฉันไม่ช่วยอะไรเลย แถมหลังๆมานี้เพื่อนทั้งห้องเริ่มตีตัวห่างจากฉันจา จากสถาณะ เป็นเพื่อนกลายเป็นคนรู้จัก  เวลาที่ฉันจะไปขอเข้ากลุ่ม แต่ความที่ฉันเป็นโรคสมาธิสั้น มันทำให้ฉันเป็นคนที่ หัวร้อนง่าย พูดแทรก อยู่ไม่นิ่ง พูดไม่รู้เรื่อง มันยิ่งทำให้เพื่อนรังเกลียดฉันมากกว่าเดิมอีก ฉันอยากจะเดิมดีกับเพื่อนแต่เพื่อนไม่ฟังรับอะไรอีกแล้ว ฉันไม่รู้ด้วยต้องทำอะไรเหมือนอดีตที่ผ่านมา ฉันเลยต้องตีตัวออกห่างอยู่ตัวคนเดียว ฉันไม่รู้ว่าต่อทำอะไรต่อ ตอนฉันโตเป็นผู้ใหญ่ฉันคงต้องทำงานที่ไม่ต้องมีเพื่อนร่วมงาน ฉันคงไม่รู้สึกอะไรแล้ว อยู่คนเดียวจนชินแล้วละ อดีตคงแก้อะไรไม่ได้แล้วทำได้แค่ยอมรับ