ปัจจุบันเราอยู่แถวๆ รอยต่อจังหวัด การเข้ามาในเมือง กางจักรยานขี่เล่น มันก็จอยอยู่ เหมือนมาเที่ยวเสมอ

... ยังเดินผ่านทุกวัน ที่ที่เราพบกัน ... เมื่อก่อน ... เพลงนี้ ฮัมในห้วงความคิด เหมาะกับสถานการณ์นักแล







ตอนนี้ ครบรอบ 20 ปี ที่กำแพงนี้ ยังอยู่รอดมาได้ อาจมีการทาสีตกแต่งบ้าง แต่รอยแตก และสภาพรอบๆ ยังไม่ต่างนัก เหมือนกับตอนที่เขามาถ่ายหนัง

บ่อยครั้งที่ต้องข้ามฟากไปมาเพื่อเอาจักรยานไปขี่เล่น สมัยที่ยังอยู่ในเมือง ถนนริมน้ำนี้ก็คือสถานที่ท่องเที่ยวที่ ทรงๆ นิ่งๆ มีหน้าใหม่เปิดกิจการ คนเก่าก็หายไป ตึกบางที่ก็รื้อ สร้างใหม่ แต่กำแพงนี้ยังคงอยู่

สำหรับเรา ก็ผ่าน 20 ปี มาแล้วเช่นกัน "ปัญหาพัฒนาการ" ของเรา มันก็ ... ดีขึ้นบ้าง ชีวิต ... ก็อยู่รอดดี ผ่านโควิดมาได้ (บางคนฉีดวัคซีนแล้วก็ยังต้องไปวัด) ขณะเดียวกัน สังคมเปิดใจกับคนแบบเรามากขึ้น เพราะสมัยนี้เด็กเป็น adhd กันมาก เราก็เลยดูเหมือนมีคนมองเห็นมากขึ้น แต่ก็แค่ในระดับรับรู้ ไม่อยากเข้าใจ

ทุกอย่างจะมองเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น จากที่เคยผ่านไปเฉยๆ เมื่อลงเท้าเดิน หรือปั่นจักรยาน มันก็ไม่ใช่ทุกคนที่อยากจะใช้เวลาและพลังงานกับตรงนี้ ก็พอเข้าใจได้ แต่สำหรับคนที่ว่างพอที่จะเที่ยวมองหาที่ในอดีต ตรงนี้ก็คือจุดนึงที่แวะได้นะ

... ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้ ... เผื่อวันไหนเธอผ่านมา ... ฮัมมันให้จบเพลง แล้วก็ลากันไป