เรื่องมันมีอยู่ว่าวันที่ 18 มกราคม 2568 เวลาประมาณ 2 ทุ่ม ที่ตลาดนกฮูก ผมไปเดินเล่นที่ตลาดคนเดียวแล้วเดินสวนกับผู้หญิงท่านนึงสูงประมาณ 150-160 ใส่เสื้อสีดำสะพายกระเป๋าสีน้ำตาล แวปแรกที่เห็นผมรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็เขินเลยเดินถัดออกมา สักพักเหมือนเค้าจะรู้ตัวว่าผมกำลังมองเค้าอยู่ผมเลยรีบหันหน้าหนีทำเป็นมองของที่วางขายอยู่ หลังจากนั้นพอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเค้าเดินมาและยืนดูของอยู่ข้าง ๆ ตอนนั้นใจผมเต้นรัว ทำอะไรไม่ถูก ในใจอยากทักทายลองทำความรู้จักแต่ก็กลัวเค้าจะมองว่าผมคุกคาม หรืออาจจะดูเสร่อ ผมเลยไม่กล้าทักไป หลังจากนั้นก็เห็นเค้าเดินกลับกับคุณแม่แล้วก็ลับสายตาไป

พอกลับบ้านมาในใจก็ยังคิดถึงเค้าวนไปวนมา อยู่และก็เสียดายเพราะตอนนั้นอาจจะเป็นโอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายที่จะได้ทำความรู้จักกัน และสุดท้ายนี้กระทู้เขียนขึ้นเพื่อให้เพื่อน ๆ ที่เจอประสบการณ์คล้าย ๆ กันกล้าที่จะลองทักทายคนแปลกหน้าที่ทำให้ใจเราเต้นรัว และเป็นบทเรียนของผมเองให้มีความกล้ามากขึ้น และไม่ได้หวังจะตามหาผู้หญิงท่านนั้นเพราะคงไม่มีโอกาสแล้ว ถ้าโชคชะตาพาให้คุณมาเห็นกระทู้นี้ ผมอยากบอกว่าถ้าไม่รังเกียจก็อยากจะทำความรู้จักกันนะครับ 

ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านจนจบนะครับ ไว้ผมว่าง ๆ จะไปเดินตลาดใหม่ เผื่อว่าพรมลิขิตจะมีจริงกระทู้นี้ก็อาจจะได้มีภาคต่อนะครับ 5555