วันนี้รู้สึกโอเคขึ้นเยอะเลยค่ะ คิดว่าไม่มีเขาเราก้อยู่ได้เหมือนกันใช้ชีวิตของเราไป อาจมีคิดถึงบ้างเเต่ไม่ได้ร้องไห้เเล้ว เริ่มที่จะหาใครสักคนมาคุยด้วยพอดูรูปเขาเราก้ไม่ได้เสียใจอะไรเห็นเเล้วก้ยิ้มคิดถ

เป็นพ่อของลูกค่ะ เรารู้สึกเกลียดเขาในทุกๆวันนี้แต่มันรักมากกว่าเกลียดหรือเปล่าที่ปล่อยเขาไปไม่ได้ ต้องทำยังไงดีคะ เจ็บไม่ไหว

ด้วยความบังเอิญทำให้เดินไปเจอแฟนเก่าที่เลิกกันไป 2 ปีแล้ว เราทักทายกันนิดหน่อย ตอนแรกคิดว่าตัวเองไหว คงไม่รู้สึกอะไร แต่มันไม่ใช่อ่ะ มันรู้สึกแย่อยู่ลึกๆ เฮ้อ.........

มีมั้ยคะคนที่ยังจมปลักอยู่แต่กับอดีตแบบเราในเรื่องความรัก วนอยู่ที่เดิมมา2เดือนแล้วไม่ไปไหนสักที จนแฟนเก่ากำลังจะมีแฟนใหม่แล้วเราก็ยังไม่ตัดใจ มัวแต่หวังลมๆแล้งๆว่าเขาจะกลับมาทั้งๆที่มันไม่มีทางเป็นแบ

คิดถึงคนหนึ่งมาก... แต่กับไปไม่ได้ เพราะเราจำแต่เรื่องแย่ๆ ระหว่างทาง มันเจ็บจนชิน ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเห็น ร้องก็ร้องคนเดียว เหนื่อยก็พัก ไหวก็เดินต่อ ยังรักเหมือนเดิม แต่ทั้งรักทั้งเกลียด.. ไม่ต้อ

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ค่ะ เจ็บมากๆเลยค่ะ ไม่ไหวเลยจริงๆ ไม่รู้ต้องเริ่มยอมรับยังไง ต้องเจอหน้าเค้าอีกสามปีเลยค่ะ ไม่ไหวเลยจริงๆค่ะ พังไม่เหลือชิ้นดีเลย วันก่อนยังรักกันอยู่ มาอีกวันเ

ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน สิ่งที่มีความสุข กับสิ่งที่เจ็บ เรามักจะจดจำมันได้ดี...