อันนี้ขอบอกก่อนนะว่าคือความคิดของฝั่งเรา
คือเรามีแฟนคนนึง เราอายุ18 เขาอายุ22 เขาเป็นชาวต่างชาติมาเที่ยวที่ไทยแล้วเราก็เจอกัน เราคบกันและพ่อแม่ของหนูก็บอกว่าให้เขามาอยู่ที่บ้านเราสิ เพราะเขาอยู่ข้างนอกค่าเช่าเดือนละ6พัน พ่อแม่เลยบอกให้เขามาอยู่ที่บ้านแล้วเอาเงิน6พันไปให้พ่อแม่ดีกว่า พ่อแม่เราจะได้เอาเงินไว้ไปจ่ายค่าไฟ แถมบ้านเราใหญ่กว่าห้องที่เขาเช่าอยู่ด้วย แฟนเราก็โอเคร พอแฟนเรามาอยู่ เขาก็จะเปิดแอร์ตลอดเวลาเขาอยู่บ้านเหมือนปกติที่เขาทำ ทำให้ค่าไฟบ้านเราขึ้นไปถึง4พัน แล้วแม่ก็มาพูดว่า รู้งี้ไม่น่าบอกว่าให้เปิดแอร์ได้ตลอดเลย ไม่คุ้มเลย เราก็งง เพราะแม่ได้เงินจากแฟนเราเดือนละ6พัน และมีอีกเรื่องคือ แฟนเราต้องไปกลับจากต่างประเทศเพราะวีซ่าเป็นวีซ่าท่องเที่ยว นั้นทำให้เป็นเหตุผลที่เราเลิกกันไปรอบนึง เพราะเรากังวลเรื่องเงินเขาจะไม่พอ
แต่สุดท้ายเราก็กลับมาคบกัน พอแม่รู้แม่ก็โกรธ ทั้งที่ตอนเลิกแม่บอกว่าถ้าไม่ไหวก็กลับไปคบกันก็ได้ พอเรากลับไปคบกัน แม่ก็โกรธ พอเราบอกว่าแม่เคยพูดว่าให้กลับไปคบกันได้ไม่ใช่เหรอ แม่เราก็บอกว่าก็ไม่คิดว่าจะกลับไปคบจริงๆ เพราะเราเคยพูดว่าเราจะไม่กลับไปคบกับเขา พ่อแม่เราบอกว่าแฟนเราเห็นแก่ตัว ไปต่างประเทศแต่ไม่ยอมทิ้งเงินไว้ให้เราใช้ อย่างน้อยควรทิ้งเงินไว้สักหมื่นนึง เราก็งงว่าทำไมเขาต้องทิ้งเงินมากขนาดนั้น อีกอย่างเขาอายุแค่22 เวลาเขาอยู่ไทย ค่ากินของเรา เขาจ่ายให้ตลอด เวลาเราบอกว่าอยากซื้อของไปฝากพ่อแม่ เขาก็ให้เงิน เรารู้สึกว่าแค่นั้นก็เยอะแล้วสำหรับแฟนอายุ22 แต่พ่อแม่เราก็ไม่พอใจบอกว่าจะอยู่แบบนี้เหรอ เขาไปต่างประเทศแล้วเขาก็ไม่ให้เงินใช้ เราก็บอกว่า เขาอายุแค่22เอง ทำไมเราต้องขอเงินเขาใช้มากขนาดนั้น เรายังเรียนอยู่ ไม่ได้ทำงาน และเขาก็จ่ายค่าข้าวให้ตลอดเวลาเราออกไปกินข้าวด้วยกัน แค่นั้นก็น่าจะโอเครสำหรับคนอายุแค่22แล้วรึป่าว หรือเรามีความคิดเด็กไป