จุดกำเนิดของทุกอย่าง คืออัลลอฮ์ ไม่มีอะไรซักอย่างที่จะไล่ไปถึงอัลลอฮ์ได้เลย มันเสียเวลามาก เพราะยังไงเราก็ไล่ไปถึฃคำว่าอัลลอฮ์
อัลลอฮ์ผู้ที่สร้างทุกสิ่ง  ความวางเปล่าว แสงสว่าง ความมืด ความหนาว ความร้อน น้ำสิงมีชีวิต  สิ่งไม่มีชีวิตและทุกๆอย่างที่ความคิดของเราจะคิดได้ 
คำว่าชีวิตไม่ใช่ของเรา และดวงจิตไม่ใช่ของงเรานั้นคือความจริง 
1.ในโลกนี้เราก็มีขีดจำกัด กันทุกคน
2.และเมื่อเราตายไปความเปนตัวเราในความคิด หรือดวงจิต ก็ต้องถูกดำเนิดโดยอัลเลอฮ์ว่าจะให้เราไปไหน หรือที่ทุกคนเรียกว่า สวรรค์ และนรก 
และผมจะบอกว่าทุกศาสนานั้นคือความจริง อัลลอฮ์ดำเนิดหมด แต่มันอยู่ที่ ผู้เผยแผ่ศาสนานั้นๆ โดยให้เราเชื่อทุกศาสนาอันสุดท้าย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าศาสนาที่มาก่อนไม่ผิด แค่มันยังไม่สมบุรณ์ 
คน คือสิ่งที่อัลลฮ์สร้างขึ้นมา ให้เรามีความคิด และทุกสิ่งก็อยู่ในการรับรู้ของอัลลอฮ์ตลอด การที่
ในศาสนาพุทธ ที่บอกว่าการปริริพาน นั้นแหละคือจุดสิ่งสุดของตัวเราและมันก็อยุ่ที่ตัวของเรากระทำ
ในศาสนาอิสลาม เมื่อถึงวันกิยามะ มาถึง ทุกดวงวิญญาณก็จะไปนรก สวรรค์ ก็ใช่ บ้างคนเข้าใจว่าสวรรค์คือจุดที่เราต้องการ ไม่ใช่เลย เมื่อเรายังมีความคิดมันก็จะมีทุกข์ มีสุข และความเบื่อ
จงหรือไม่ คำว่า ได้  และไม่ได้  อะไรมาก่อนกัน
อัลลอฮ์ สร้างคำว่าใช่หาก่อน คำว่าไม่ได้มันคือสิ่งที่คนเราสร้างขึ้นมา เพื่อผลประโยชน์ให้ตัวเอง มันอยากที่จะเข้าใจ แต่มันคือความเป็นจริง
ยกตัวอย่างง่ายๆ เมื่อเราหิว เราจะเลือกกิน หรือไม่กิน  ทุกคนต้องตอบว่ากินทุกคนนั้นแหละคือสิ่งที่อัลลอฮ์สร้างมาให้กับเรา 
การใช้ชีวิต จงใช้ชีวิตไปให้มีความสุข แต่ก็ต้องทำตามการที่มีผู้เผยแผ่คนล่าสุดบอกด้วย มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆๆนะ ถ้าทุกคนเข้าถึงความคิดของเราจริงๆมันน่ากลัว และเราจะรู้เลยเรานั้นแค่สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นจากอัลลอฮ์