กาพย์โกสุม ๒๔   
ริเริ่ม : คมทวน คันธนู
(ประสาทพร ภูสุศิลป์ธร)

กาพย์โกสุม
                   
๏ เพื่อนรักเอ๋ย            เคยต่อสู้
ร่วมเรียนรู้                  ถึงความนัย
เคยเหน็บหนาว          คราวเห็นไฟ
ลามลุกไหม้               โหมทั่วเมือง
                     
๏ เคยหิวโหย             โดยโหยหา
สร้างมรรคา               อันรุ่งเรือง
เคยเคียดแค้น            แสนคับเคือง
เคยคางเหลือง           ยังแข็งขืน
                     
๏ เคยขับขาน            สานดวงจิต
เพื่อนต่อมิตร             วันต่อคืน
ตายต่ออยู่                 สู้หยัดยืน
มือต่อปืน                   เดือนต่อปี
                     
๏ เลือดต่อเหงื่อ        เพื่อลูกหลาน
ต่อตำนาน                 ซึ่งเคยมี
ต่อศรัทธา                 ท้าทฤษฏี
ต่อศักดิ์ศรี                ใช่สุขสม
                     
๏ เพื่อนรักเอ๋ย          เคยเหม็นไหม
เมื่อหัวใจ                  เปื้อนอาจม
เพียงเพื่อนหมาย      ป้ายสังคม
ลืมศพถม                  ให้เพื่อนเดิน
                     
๏ ใช่ศพเดียว          เปลี่ยวเหงาดายแต่มากมาย             จนมากเกิน
เพื่อนเสพสุข           เสพยุคเงิน
ไม่ขัดเขิน                เกมขัดขา
             
๏ แสร้งลืมหลง        จงใจแสร้ง
ทำหน่ายแนง            อ้างนานา
กลับพลิกผัน           วันเวลา
รู้โหยหา                   แก้โหยหิว
                                                            (คมทวน คันธนู :
เรียงถ้อยขึ้นร้อยถัก (๒๕๔๑))

=====

@ รักเมตตา พาชีวิต
ฝ่าวิกฤต แวดล้อมตน
ทุกข์สุขเศร้า เหงาสนุกล้น
จักนำฅน รอดพ้นพาล

@ รักเมตตา การุญผอง
ธรรมครรลอง รับ-เจือจาน
หล้าสันติ ผลิเบิกบาน
จำเริญฉาน สวรรค์แดนดิน

* สังเกต : กาพย์ ฉันท์ นั้น
สองวรรคท้ายบท
ไม่บังคับ ส่ง-รับสัมผัส