สวัสดีครับ ผมนักศึกษาครู เมื่อปีที่แล้วผมอยู่ปี 4  และแฟนผมอยู่ปี 1 ต้อนนั้นเรารักกันดี อาจเป็นเพราะเราอยู่ใกล้กัน 
ต่อมาผมขึ้น ปี 5 ไปฝึกสอน
เทอมแรกเเริ่มมีปัญหาเกิดขึ้น งานโรงเรียน งานสอน งานอื่นๆอีก เยอะมาก จนทำให้ผมไม่มีเวลา แล้วมีการทะเลาะกันบ่อย
จะพูดว่า 4วันดี 3วันร้าย ก็ไม่ผิดเลย เขาบอกเลิกผมเกือบจะทุกครั้ง และทุกครั้งผมจะเป็นคนที่ง้อ เพราะไม่อยากที่จะเลิก
มันวนลูปอยู่แบบนี้ผมไม่รู้จะทำยังไง
ต่อมาฝึกสอนเทอมที่ 2 ผมมีสิ่งที่ต้องทำมากยิ่งขึ้นก็คือ งานรร. + อ่านหนงสือสอบ เยอะมากเลยครับ เหนื่อยสุดๆแทบไม่มีเวลา 
แต่ผมกับแฟนทะลาะกันน้อยลง ตอนแรกคิดว่ามันจะดี แต่ไม่ใช่เลย ก็คือว่าน้องเขาเปลี่ยนไป จนวันนี้ เขาบอกเลิกผม ก็คิดนะว่าททำอะไรผิดวะ แค่ทำเพื่ออนาคตมันผิดตรงไหน ผมก็พิมบอกเขานะครับว่า "ขอเพื่ออนาคตหน่อยนะ อดทนได้ไหม" เขาก็ว่า ได้
ช่วงสุดท้าย เราคุยกันน้อยลง เนื่องจากผมจะต้องอ่านหนังสือ ผมก็โทรหาาเขาทุกวันนะครับ ประมาณวันละ 20 นาที ก่อนนอน 
และล่าสุดวันนี้ เราเป็นผู้ที่โดนบอกเลิก เขาว่าเราไม่สนใจ ทั้งๆที่เราคุยกันแล้วนะครับว่าฝึกสอนเทอม 2 ขออ่านหนังสือ แต่เขาอาจจะลืมละมั้งครับ
ไม่รู้สิครับ เนื่องจากเราห่างไกลกันผมไม่รู้ว่าเขามีคนอื่นรึเปล่าถึงเป็นได้ขนาดนี้  วันนี้ผมเสียใจมาก คิดในใจตลอด ว่าผมทำอะไรผิด 
ล่าสุดผมทนไม่ไหวแล้ว จนไปว่าน้องเขาต่างๆนาๆ เช่น "หาผัวเอาแถวบ้านนะครับได้มีเวลาให้กัน, งี่เง่า, นิสัยเด็กน้อย, ไม่มีเหตผล,"  
ผมว่าแบบนั้นเพราะโมโหที่เขาบอกเลิกครับ เหนื่อยมากจริงๆ ผมปล่อยเขาไปแล้วครับ แต่ผมยังหวังนะถ้าขาคิดได้เมื่อไหร่หรือโตขึ้นเมื่อไหร่คงกลับมานะ
ผมวางแผนอนาคตไว้ไกลมาก ผมไม่รู้นะครับว่าน้องขาคิดยังไง เนื่องจากผมก้าวสู่วัยทำงานแล้ว แต่น้องเขายังเรียนอยู่เลย
  ผมไม่รู้สึกว่าผมทำผิดเลย เหนื่อยในแต่ะวัน เนื่องจากเป็นโรงเรียนประจำกินนอน เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยจะได้หยุด 
ที่มาฝึกสอนที่นี่เพราะอยากฝึกตัวเอง แต่ที่ผมผิดหวังที่สุดคือเรื่องแฟนนีแหละครับ