ภาคอีสานของไทยมีภูมิประเทศที่ส่วนใหญ่เป็นที่ราบสูงและแห้งแล้ง ทำให้การเกษตรมีความยากลำบากในการทำเกษตรกรรม ชาวอีสานต้องพึ่งพาผลผลิตจากธรรมชาติและการทำเกษตรกรรมที่ต้องใช้ความพยายามสูง เช่น การทำนาในฤดูฝนที่ไม่สามารถคาดเดาผลผลิตได้แน่นอน เนื่องจากการขาดแคลนน้ำและปัญหาภัยแล้ง ที่เป็นอุปสรรคต่อการเพาะปลูกในพื้นที่นี้

วิถีชีวิตการกินของคนอีสานจึงได้รับการปรับตัวอย่างมาก พวกเขาพึ่งพาวัตถุดิบท้องถิ่นและการถนอมอาหาร เช่น การทำปลาร้า หรือการดองผักเพื่อยืดอายุอาหารให้สามารถเก็บไว้ทานได้ยาวนาน นอกจากนี้ ชาวอีสานยังคงรักษาประเพณีการแบ่งปันอาหารในหมู่บ้าน และใช้เทคนิคการหาของป่า เช่น การล่าสัตว์หรือการหาผักจากป่ามาปรุงอาหาร ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการปรับตัวของชุมชนในพื้นที่ที่ทรัพยากรจำกัด

การที่อาหารมีความหลากหลายและปรับเปลี่ยนตามฤดูกาลและทรัพยากรที่มีอยู่นั้น ทำให้การกินของชาวอีสานสะท้อนถึงภูมิปัญญาท้องถิ่นที่มีความเชื่อมโยงกับธรรมชาติและการดำรงชีวิตที่พึ่งพาตนเอง