คือเราทำงานในออฟฟิศแล้วคือทุกคนเขาก็คุยกันได้แต่ตัดมาที่เราเองคือเราไม่ค่อยชอบคุยกับใครและไม่ชอบชวนใครคุย ในใจเราก็อยากคุยนะคะแต่กลัวคุยแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้นกลัวเขาไม่สนุกไม่จอยกับคำพูดของเราค่ะ เราเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวไม่คุยกับใคร บางทีก็มีอึดอัดบ้างแต่ก็สบายใจที่ไม่ต้องไปนั่งจับกลุ่มนินทาใครไปเรื่อย เราเคยนั่งอยู่ในวงที่เขาคุยกันพอบุคคลใดบุคคลนึงลุกก็จะมีการพูดนินทาบุคคลนั้นเลยทำให้เราไม่ค่อยอยากมีเพื่อน หรือ สังคมในออฟฟิศเลย เพื่อนในออฟฟิศชวนไปไหนเราก็ไม่ไปเหมือนประมาณว่าเราไม่สบายใจที่จะไปกับเพื่อนๆกลุ่มนั้นแต่ไม่ว่างานอะไรเราก็ไม่เคยไปนะคะ นอกจากมีคนที่แผนกลาออก เรามีเพื่อนในออฟฟิศกลุ่มนึงเราก็กินข้าวด้วยกันปกติ เขาชอบบอกว่าทำไมเราทำตัวเศร้า ชีวิตเราจะเศร้าอะไรนักหนา มันจะเครียดอะไรนักหนา ทำไมไม่ตายๆไปจะได้จบ เราก็ไม่ตอบโต้อะไรเพราะเรารู้สึกว่าการตอบโต้อะไรแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้จิตใจเราดีขึ้น บางกลุ่มในที่ทำงานก็ทำดีต่อหน้าลับหลังก็นินทากันฉ่ำ เราเลยรู้สึกว่าเราเลือกสังคมที่เราอยากเข้าได้
แต่คนอื่นกลับมองเราว่าเราเป็นคนที่ไม่เอาใคร เอาสังคม เอาแต่ตัวเอง เวลามีใครพูดแบบนี้เราก็ไม่เถียงนะคะ เราชอบเงียบ
ไม่ค่อยวีน ไม่ค่อยโมโหกับอะไรเลยค่ะ หรือนี่อาจจะเป็นข้อเสียของเราที่เรายอมให้คนอื่นข่มเราจนเกินไป หรือเราใจดีกับคนอื่นเกินไป ยกเว้นใจดีกับตัวเอง