เราเป็นคนที่สงสัยเรื่องนี้มานานมากแล้ว แต่ก็ไม่กล้าปรึกษาใครแม้กระทั้งครอบครัวหรือเพื่อนสนิท เราเริ่มทำงานตอนอายุ 16 ตอนนั้นเราทำงานร้านขนมปังในห้างเป็น part time เรารู้สึกว่าเราตั้งใจทำงานมากแต่พี่ๆในร้านก็มักจะว่าเราอยู่ตลอด ว่าเราว่าไม่ตั้งใจทำงานบ้าง ทำงานไม่ได้เรื่อง นอกจากโดนว่าก็มีโดนแกล้งเอาถาดร้อนๆมาวางใส่มือจนบาดเจ็บ แต่ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจาก นั่งร้องไห้คนเดียว พอกลับบ้านไปก็เอาไปเล่าให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวก็ให้กำลังใจนะ แต่สุดท้ายก็บอกเราว่า ต้องอดทนถ้าอยากทำงานแล้ว หลังจากนั้นเราก็ทนมาตลอด เราทำงานที่ร้านขนมปังต่อจนอายุ 19 พอทำงานนานขึ้นไอที่เคยโดนแกล้งโดนว่าแบบไม่มีเหตุผลมันก็กลายเป็นความเคยชิน แต่มันก็มีข้อดีที่ไปสมัคงานที่นั้นมันทำให้เรามีความอดทน แล้วก็รู้ว่าตัวเองชอบที่จะทำอะไร ครอบครัวเรา support อยู่เสมอวันที่เราบอกว่าอยากลาออกเขาก็รีบหางานให้ใหม่ ยื่นโอกาสต่างๆมาให้ แต่เราชอบทำขนมชอบชงน้ำ เราเลยขอเปิดคาเฟ่เล็กๆ กิจการแรกของเราตอนอายุ 19 มันก็ไม่ได้กำไรดีขนาดนั้นแต่เรามีความสุขในทุกวันที่ไปทำงาน จนมาถึงตอนนี้กิจการมันเริ่มขยายก็เริ่มมีพนักงานขายในร้านตัวเอง จนมาวันนึงพนักงานในร้านเราอยู่ๆก็หยุดไปแบบไม่ทราบสาเหตุเราตามตัวน้องเขาอยู่ 3-4 วัน จนบังเอิญได้เจอน้องเขาเลยได้นั่งคุยกัน น้องเขาบอกว่า น้องเขารู้สึกว่ามันไม่ใช่งานที่เขาต้องการจะทำ จริงอยู่ว่าเพื่อนร่วมงานดี รายได้ดี เจ้านายดี แต่น้องเขาไม่มีความสุขในการทำงานในแต่ละวัน มันส่งผลให้เช้าวันถัดมาที่น้องเขาต้องมาทำงานกลับรู้สึกขี้เกียจมาทำงาน ไม่อยากมาทำงาน เหนื่อย ไม่มีแรง ไม่มีกำลังใจ หาจุดที่ทำให้อยากมาทำงานไม่ได้ เราเลยถามน้องไปว่า แล้วหางานได้หรือยัง น้องเขาบอกว่าหาได้แล้ว เขาไปทำงานเซเว่นแทน หลังจากคุยกับน้องเสร็จเราเลยขอบคุณน้องเขาไปที่ยอมพูดตรงๆแล้วก็ไม่หนีเรา ความรู้สึกตอนนั้นเรารู้สึกว่าที่ทำงานของเรามันคงยังไม่ดีพอที่จะให้ความมั่นคงทางจิตรใจกับพนักงานได้น้องเขาถึงได้ออกไป จนเราได้มานั่งอยู่กับตัวเองได้คิดอะไรต่างๆนาๆเราถึงได้เข้าใจอะไรบางอย่างในมุมของตัว้เอง เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความผิดของที่ทำงานเราเลยที่ทำให้น้องเขาต้องหางานใหม่ เพราะน้องเขาเป็นคนบอกมาเองว่าที่เขาออกเพราะเขาไม่มีความสุขกับงานที่เขากำลังทำ พอมันไม่มีความสุขอย่างต่อมาก็คือไม่อยากมาทำงาน สุดท้ายก็ต้องจบที่เปลี่ยนงานเราไม่รู้หรอกนะว่าน้องมันพูดเพราะเกรงใจเราที่เป็นเจ้าของร้านหรือป่าว แต่พอมาย้อนมองชีวิตตัวเองก็เหมือนกับน้องคนนั้น เรารู้สึกว่าเราชอบขนมปัง เราชอบการทำ เพียงแต่เราไม่มีความสุขเพราะเหตุบางอย่างเราถึงได้ลาออกมา เราเลยคิดว่าการที่เราเปลี่ยนงานบ่อย ย้ายที่ทำงานเยอะมันไม่ได้ผิด เพราะสถานที่ทำงานมันแทบจะเป็นสถานที่หลักที่เราใช้ชีวิตอยู่กับมัน เราทำงานวันละ 8 ชม. กว่าจะเลิกงานก็เย็นหรือไม่ก็ดึก พอกลับมาถึงบ้านก็กินข้าว อาบน้ำ นั่งเล่นอีกสักพัก แล้วก็นอน เช้าก็ไปทำงาน ชีวิตเราอยู่กับสถานที่ทำงานมากกว่าที่บ้านซะอีก เพราะแบบนั้นมันไม่แปลกที่เราจะหาที่ทำงานที่เรารู้สึกชอบมันจริงๆมีความสุขจริงๆ ปกติคนเราก็ชอบหาของดีๆให้ตัวเองใช้ตัวเองกินหรือตัวเองอยู่ ก็เพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายใจเวลาได้ใช้ได้กิน เพราะงั้นสถานที่ทำงานก็เช่นกันเราไปฝากชีวิตไว้ที่นั้นแทบจะทั้งวันเพราะงั้นเราหวังจะมีความสุขทั้งวันอยู่แล้วไม่ใช่ต้องมานั่งทุกข์ใจนั่งอึดอัดใจ

แล้วพวกคุณคิดยังไงกับเรื่องนี้คะ เข้ามาคอมเม้นท์แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้นะคะ เขียนผิดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ