เราเป็นเด็กม.6ตอนนี้อายุ18แล้ว แต่ครอบครัวก็ยังห้ามหลายอย่างเลยค่ะ วันนี้พึ่งทะเลาะกับที่บ้านไป พอดีเราต้องมาอยู่กับยายเพราะตาเสียแล้ว เรากลัวยายเหงาก็เลยมาอยู่ด้วยเป็นปี ด้วยความที่เราถูกยายเลี้ยวมาตั้งแต่เด็กๆอยู่แล้ว ยายชอบจัดให้เราอยู่ในกรอบ ห้ามมีแฟน ไม่ให้เที่ยว ห้ามแต่งตัวโป๊ๆ ตอนนั้นก็เข้าใจอยู่เพราะเราเป็นเด็ก แถมยายยังชอบบ่นด้วยค่ะ แถมบางครั้งก็พูดเรื่องให้เราไปตายได้ง่ายๆ  แต่พอเรากลับมาอยู่ก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ ยายเหนื่อยแล้วเอามาบ่นมาลงที่เราบอกเราเป็นภาระบ้าง ไล่เราบ้าง พอเราจะเก็บเสื้อผ้าไปซึ่งก็คือตอนนี้ค่ะ บอกเราไม่รักยาย แล้วยายก็มาขอโทษนะคะแต่เราไม่ได้พูดอะไรไป น้ำตาไหลอย่างเดียวค่ะ จะชอบบอกเราไม่มีเหตุผล แต่เราไม่รู้จะพูดยังไงค่ะ เพราะพูดไปก็คงโดนด่า ตั้งแต่มาอยู่กับยายด้วยความที่บ้านมันไกลโรงเรียนขึ้น เราก็ต้องตื่นเช้าแต่ต้องกลับค่ำเพราะรถติด ต้องอยู่รรมืดๆถึงหกโมง เราก็ไม่มีเพื่อน พอมีครั้งนึงที่เราไปร้องคาราโอเกะกลับเพื่อนที่ห้าง เราก็โดนด่าเลยค่ะ บอกว่าจะเป็นเด็กเกเรบ้างล่ะ ทั้งที่นานๆทีเราจะได้ไป เรื่องการเรียนไม่ต้องห่วงค่ะเรา3.8 อัพมาตั้งแต่มอ4 เราก็มายเซ็ทโตอยู่บ้าง ไม่ได้มองคนไม่เป็นเลย เราก็เลือกคบแต่คนดีๆค่ะแต่บางครั้งเราก็อยากไปเดินตลาด ไปเที่ยวบ้าง แต่ก็โดนด่ามาเหมือนเดิมค่ะ เรารักยายมากนะคะ ถึงมาอยู่กับยายยอมทิ้งสังคมที่เคยอยู่ ยอมทิ้งกิจกรรมของรรเพราะเมื่อก่อนตอนอยู่กับแม่บ้านเราใกล้รรมากค่ะ แต่ไม่มีใครถามเราบ้างเลยค่ะ ว่ารู้สึกยังไง ทุกคนรักเราจริงๆรึป่าว หรือมีเราเพื่อให้มาเลี้ยงตัวเองเท่านั้น ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นคนขอมาเกิดด้วยซ้ำ เราไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กับคนรอบตัวเลยค่ะเพราะเราอยากให้ทุกคนเห็นเราในเวอร์ชั่นเข้มแข็ง รักงาน แค่นั้น แต่ตอนนี้เราไม่ไหวจริงๆค่ะ รู้สึกมันสะสมในใจว่าทำไมไม่เคยมีใครถามฉันเลยว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันอยากมีสังคม ฉันอยากเที่ยว ฉันอยากทำอะไรของฉันบ้าง  เรารู้ค่ะว่าตื่นมายังไงก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป แต่ตอนนี่มันเหนื่อยจริงๆค่ะ ขอพื้นที่ตรงนี้ไว้ระบายหน่อยนะคะ