(กระทู้นี้เกี่ยวกับความรู้สึกผมนะครับ)
จะมาพูดในฝั่งของลูกนะครับ ผมอยู่ม.ปลายวัย17-18 เป็นช่วงที่บางคนอาจจะบอกว่าหัวดื้อ ติดเพื่อน ชอบอยู่กับเพื่อนคุยกับเพื่อนมากกว่าคนในครอบครัว ส่วนตัวก็จริงแต่ไม่ทั้งหมดครับ คือจริงๆอะอยากคุย อยากเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ปรึกษานั่นนี่ตามวัยที่ค่อนข้างมีเรื่องสงสัยเยอะ ตามประสาวัยรุ่นแหละครับ

แต่ทุกสิ่งที่เจอมันทำให้ดูไม่อยากคุยครับ อย่างแค่เห็นหน้าก็ตะโกนด่าแล้ว จะเล่าเรื่องให้ฟังสักเรื่องสักพักก็โดนด่า มีปัญหาก็โทษผมก่อนทันทีโดยไม่ฟังเหตุผล มันก็เลยทำให้บางทีเลือกไปปรึกษาเพื่อนมากกว่าอย่างน้อยมันก็ฟังเหตุผล ชอบทำตัวรำคาญอาจจะเพราะมีปมในใจเรื่องความคาดหวัง ที่สูงจนยังทำไม่ได้มันก็เลยกดดันตัวเองเวลาเห็นคุณก็เลยแสดงออกอย่างนั้นเพื่อปกปิด อย่างผมเวลาเห็นแม่หรือจะคุยกับเขาผมจะรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ความคาดหวังที่ให้ทุกอย่างเป็นแบบเขาคิดมันสูงจริงๆ เลยเลือกที่จะแสดงแบบไม่อยากสนใจ ไม่อยากคุย รู้สึกตัวเองยังไม่ดีพอ

คือจริงๆก็คอยแอบมองตลอด เฟสก็ส่องบ้างแต่ไม่ตอบ มันมีแต่คำด่าก็ไม่รู้จะตอบอะไร คุยต่อหน้าก็ไม่กล้าได้แต่มอง การแก้ปัญหาผมอาจจะไม่ได้ดีแต่แค่รู้สึกว่าผมจัดการความรู้สึกไม่เก่ง ไม่ได้เจอโลกมาขนาดนั้น สิ่งที่ผมทำเป็นการปลอบตัวเองแล้วเลี่ยงมันไปเรื่อยๆมากกว่า ก็ถ้าใครมีลูกก็สังเกตดูครับถ้าคล้ายผมก็อยากให้ไม่ต้องลดด่าขนาดนั้นแต่อย่ารุนแรงเกินครับ แล้วก็ชวนคุยดูวันนี้ทำอะไร เขาเล่าอะไรให้ฟังก็อย่าพึ่งตัดสินครับ ถ้าเขาเล่าแปลว่าเชื่อใจ