สวัสดีค่ะ พอดีเราค่อนข้างเคลือบแคลงใจว่าเราไม่คบเพื่อนหรือเพื่อนไม่คบเรากันนะ55555
คือจริงๆเราเคยเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่าย แบบว่าคุยกับใครก็คุยได้หมด ประมาณสองปีที่แล้วเราได้เข้าเรียนสถาปัตย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง คือเพื่อนดีมากก ทุกคนในคณะคุยกันได้หมดเลยแบบไม่ต้องสนชื่อสนสาขา เป็นสังคมที่ดีมากๆเลยค่ะ รู้จักกันไม่นานแต่รู้สึกถึงความสบายใจจริงๆ แต่สุดท้ายเรียนไปไม่ถึงเทอมเราก็ต้องซิ่วเพราะมีปัญหาที่บ้าน
ระหว่างที่ซิ่วก็คุยกับเพื่อนตอนเรียนสถาปัตย์บ้าง เพื่อนตอนมัธยมบ้าง ก็โอเคดีค่ะ เพื่อนดี แฮปปี้ จนเราก็ได้มาเรียนอีกมหาวิทยาลัยแห่งนึง คือส่วนตัวเรามองว่าสังคมมันเทียบกับที่แรกไม่ได้ แล้วเราก็ไม่ชินเลยค่ะ แบบว่าตอนที่เรียนสถาปัตย์ มันรู้สึกว่าเรากำลังก้าวไปข้างหน้า ทุกคนหาความฝัน ทุกคนมีแพชชั่น มันทำให้เราก็อยากก้าวไปข้างหน้าด้วย แต่สังคมมหาวิทยาที่เรากำลังเรียนอยู่คือ ยังมีคนแซะแขวะกันเรื่องผู้ชายอยู่เลย แล้วคือสาขาคนน้อยก็เลยต้องนั่งเรียนด้วยกัน ค่อนข้างอึดอัดเลยค่ะ เราก็เลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า คุยได้กับทุกคนแต่ไม่รู้สึกสนิทเลยแม้แต่นิด เราก็ติดต่อกับเพื่อนเก่าตอนมัธยมตลอด เรียนๆไปจนประมาณครึ่งเทอมสอง แตกคอกับเพื่อนมัธยมค่ะ😢 คือมีปัญหาที่ไม่ลงรอยกันแบบนี้เป็นครั้งแรก แต่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความเชื่อใจ สุดท้ายเราก็เลยเอาตัวเองออกมาอยู่คนเดียว กลายเป็นว่าตอนนี้โดดเดี่ยวแบบเต็มรูปแบบเลยค่ะ แต่ก็ยังมีคุยกับเพื่อนคนอื่นๆอยู่นะ แต่ไม่ได้คุยบ่อยเท่าเดิมแล้ว
แล้วเราก็หันมาเอนจอยกับการใช้ชีวิตคนเดียวสุดๆ จนเปิดใจให้เพื่อนที่สาขาที่เรียนอยู่มากขึ้น คือเราเป็นคนที่ตัวคนเดียวค่ะ แต่คะแนนคือค่อนข้างอยู่ท็อปๆ พอเริ่มเปิดใจก็มีเพื่อนคนนึงเข้ามา คือแรกๆมันก็ดีค่ะ แต่หลังๆคือมันเหมือนกับเราเป็นคนที่เอาไว้ลอกงาน สไลด์วิชาจีอีที่ลงด้วยกันก็เราทำ เวลาเขาชวนไปคาเฟ่งี้ก็ใช้ให้เราไปถ่ายรูปให้เฉยๆ มีครั้งนึงที่มีกิจกรรมคือช่วงตีห้าของวันนั้นเพื่อนคนนี้ทักมายืมของของเราค่อนข้างที่จะหลายอย่าง เช่น ถุงเท้า ยางมัดผม เสื้อกีฬา ซึ่งเราไม่โอเคเพราะนี่ก็รู้จักกันไม่กี่เดือนเอง ถุงเท้ายังจะยืมอีกเหรอ สุดท้ายเราก็เลยเฟดตัวออกจากเพื่อนคนนี้ไปอีก
เราก็กลับมาตัวคนเดียวแล้วก็เอนจอยการอยู่คนเดียวค่ะ แต่ตอนนี้เปิดเทอมใหม่แล้วเราก็ยังไม่อยากมีเพื่อนอยู่เหมือนเดิม คือพออยู่คนเดียวนานๆแบบนี้มันก็เหงาแหละ แต่เราไม่อยากมีเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วไม่สบายใจ ซึ่งคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจก็ไม่มีเลย
เป็นแบบนี้แย่มากมั้ยคะ แทบจะลืมวิธีเข้าสังคมแล้วนะตอนนี้ ยังไม่ได้ทำงานเลยด้วย
ไม่มีเพื่อนนี่แย่มากมั้ยคะ
คือจริงๆเราเคยเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่าย แบบว่าคุยกับใครก็คุยได้หมด ประมาณสองปีที่แล้วเราได้เข้าเรียนสถาปัตย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง คือเพื่อนดีมากก ทุกคนในคณะคุยกันได้หมดเลยแบบไม่ต้องสนชื่อสนสาขา เป็นสังคมที่ดีมากๆเลยค่ะ รู้จักกันไม่นานแต่รู้สึกถึงความสบายใจจริงๆ แต่สุดท้ายเรียนไปไม่ถึงเทอมเราก็ต้องซิ่วเพราะมีปัญหาที่บ้าน
ระหว่างที่ซิ่วก็คุยกับเพื่อนตอนเรียนสถาปัตย์บ้าง เพื่อนตอนมัธยมบ้าง ก็โอเคดีค่ะ เพื่อนดี แฮปปี้ จนเราก็ได้มาเรียนอีกมหาวิทยาลัยแห่งนึง คือส่วนตัวเรามองว่าสังคมมันเทียบกับที่แรกไม่ได้ แล้วเราก็ไม่ชินเลยค่ะ แบบว่าตอนที่เรียนสถาปัตย์ มันรู้สึกว่าเรากำลังก้าวไปข้างหน้า ทุกคนหาความฝัน ทุกคนมีแพชชั่น มันทำให้เราก็อยากก้าวไปข้างหน้าด้วย แต่สังคมมหาวิทยาที่เรากำลังเรียนอยู่คือ ยังมีคนแซะแขวะกันเรื่องผู้ชายอยู่เลย แล้วคือสาขาคนน้อยก็เลยต้องนั่งเรียนด้วยกัน ค่อนข้างอึดอัดเลยค่ะ เราก็เลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า คุยได้กับทุกคนแต่ไม่รู้สึกสนิทเลยแม้แต่นิด เราก็ติดต่อกับเพื่อนเก่าตอนมัธยมตลอด เรียนๆไปจนประมาณครึ่งเทอมสอง แตกคอกับเพื่อนมัธยมค่ะ😢 คือมีปัญหาที่ไม่ลงรอยกันแบบนี้เป็นครั้งแรก แต่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความเชื่อใจ สุดท้ายเราก็เลยเอาตัวเองออกมาอยู่คนเดียว กลายเป็นว่าตอนนี้โดดเดี่ยวแบบเต็มรูปแบบเลยค่ะ แต่ก็ยังมีคุยกับเพื่อนคนอื่นๆอยู่นะ แต่ไม่ได้คุยบ่อยเท่าเดิมแล้ว
แล้วเราก็หันมาเอนจอยกับการใช้ชีวิตคนเดียวสุดๆ จนเปิดใจให้เพื่อนที่สาขาที่เรียนอยู่มากขึ้น คือเราเป็นคนที่ตัวคนเดียวค่ะ แต่คะแนนคือค่อนข้างอยู่ท็อปๆ พอเริ่มเปิดใจก็มีเพื่อนคนนึงเข้ามา คือแรกๆมันก็ดีค่ะ แต่หลังๆคือมันเหมือนกับเราเป็นคนที่เอาไว้ลอกงาน สไลด์วิชาจีอีที่ลงด้วยกันก็เราทำ เวลาเขาชวนไปคาเฟ่งี้ก็ใช้ให้เราไปถ่ายรูปให้เฉยๆ มีครั้งนึงที่มีกิจกรรมคือช่วงตีห้าของวันนั้นเพื่อนคนนี้ทักมายืมของของเราค่อนข้างที่จะหลายอย่าง เช่น ถุงเท้า ยางมัดผม เสื้อกีฬา ซึ่งเราไม่โอเคเพราะนี่ก็รู้จักกันไม่กี่เดือนเอง ถุงเท้ายังจะยืมอีกเหรอ สุดท้ายเราก็เลยเฟดตัวออกจากเพื่อนคนนี้ไปอีก
เราก็กลับมาตัวคนเดียวแล้วก็เอนจอยการอยู่คนเดียวค่ะ แต่ตอนนี้เปิดเทอมใหม่แล้วเราก็ยังไม่อยากมีเพื่อนอยู่เหมือนเดิม คือพออยู่คนเดียวนานๆแบบนี้มันก็เหงาแหละ แต่เราไม่อยากมีเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วไม่สบายใจ ซึ่งคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจก็ไม่มีเลย
เป็นแบบนี้แย่มากมั้ยคะ แทบจะลืมวิธีเข้าสังคมแล้วนะตอนนี้ ยังไม่ได้ทำงานเลยด้วย