เรารู้จักน้องคนนึง เห็นแล้วรู้สึกเอ็นดูเขา   เขาก็เป็นเด็กดีคนนึง  มีงานก็ช่วยเหลือเราอย่างดี   อยากไปธุระส่วนตัวของเขาเราก็ไปส่ง   อยากไปไหนเราก็พาไป โดยใช้รถเรา  เราขับ พอเราชวนไปเที่ยว  ซึ่งพาไป 1-2 ที่  เขากลับขอให้เราพาไปเที่ยวที่นั่นที่เพิ่มอีก   เราก็มาคิดในใจว่าเขาก็น่าจะเกรงใจกันบ้าง นึกถึงใจเขาใจเราบ้าง  รถเราก็ขับ  น้ำมันรถเราก็จ่าย  คนที่แฮปปี้คืออีกคนไม่ใช่เรา  แต่เวลาไปเที่ยวหรือไปกินดีหน่อยยังมีการอเมริกันแชร์นะ  หรือเราขี้งกเกินไปนะ  หรือใจแคบเกิน  ซึ่งเราก็ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะซัพพอตใครได้ขนาดนั้น     แค่เรารู้สึกว่ายิ่งตามใจ  ยิ่งไม่เกรงใจ