เราเป็นผ.ญคนหนึ่งที่หน้าตาก็งั้นๆ แต่เราดัน นิ้วขาดไปข้อหนึ่งนิ้วชี้ข้างขวา  สมัยช่วงฝึกเดินตอนเด็กๆ เกิดอุบัติเหตุและต้องโดนตัดนิ้วข้อหนึ่งออก พอเราโตมาเลื่อยๆ ช่วงป.1-2 เราโดนเพื่อนๆที่ร.รล้อว่าอีนิ้วกุดเป็นไรที่ทำให้เป็นปมด่อยของเราไปเลย มันทำให้รู้สึกแย่มากๆทุกครั้งที่โดนคนมองมาที่นิ้วและมองหน้าเราไปด้วยไม่พอโดนยิงคำถามใส่ เราได้แต่กัดฟันสู้ และบอกไปว่าเกิดไรขึ้น พยายามทำเหมือนไม่เป็นไร แต่ในใจเรารู้สึกไม่โอเคมากๆมันทำให้นึกถึงเรื่องตอนเด็กๆ มีคนมาชอบมาจีบเรา เราคิดนะว่าเขาจะรับได้ในสิ่งที่เราเป็นมั้ย เพราะเรานิ้วไม่ครบ และยิ่งเราชอบใครสักคนที่อยู่ในโลกออนไลน์เราคิดนะว่าเขาจะรับได้หรอ เขาจะไม่รังเกียจใช่มั้ย เรากลัวมากกลัวมาตลอดเลยว่าจะมีใครรังเกียจมั้ยที่เราเป็นแบบนี้ และยิ่งมีแฟนทางไกลไม่ได้เห็นกันตัวจริง ยิ่งกลัวไม่กล้าบอก เพราะเคยบอกคนก่อนๆแล้วเขาก็เปลี่ยนไปเลย ฟิวรังเกียจไปเลย แต่ก็รู้และว่าควรหาคนที่เห็นเราตัวจริง  แต่มันอดใจไม่ได้จริงๆมันเผลอไปรักคนๆนึงในโลกออนไลน์ คุยกันมา1เดือนกว่าได้เราคิดนะว่า ถ้าคุยกันนานๆไปและได้คบขึ้นมา เราจะบอกยังไง ถ้าเจอกันตัวจริงเขาจะรับได้รึป่าว เขาจะรังเกียจมั้ย เราอายุ 15-16 แต่รู้สึกเหนื่อยมากจริงๆที่ผ่านมา เราพยามยามซ้อนสุดๆแต่ก็นั้นและมันไม่มิดหรอก แต่เราก็ยอมรับความจริงนะว่าเราไม่มีเหมือนคนอื่น เป็นตัวของตัวเอง พยายามคิดเสมอว่าแค่นี้ไม่ตายหรอก   แต่พอโดนอะไรแย่ๆมากลับดิ่งแล้วกลับมาเรื่องนี้อีก เหนื่อยนะว่าไปป😢😢 แต่ก่อนไป ขอถามหน่อยนะคะ   "หนูควรบอกคนๆนั้นไปดีมั้ย และเขาจะรับได้รึป่าว และหนูควรบอกยังไงดี"      ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะขอบคุณมากค่ะ ขอกำลังใจทีนะคะ☹️💓