ครอบครัวผมก็เหมือนครอบครัวทั่วๆไป ฐานะกลางๆไม่ได้ดีมากมาย เรื่องมีอยู่ว่าผมทำงานมาตั้ง10กว่าปีแล้ว ตั้งแต่เด็กเลย ทำงานนะครับ ไม่ใช่เล่นทั่วๆไป ตั้งแต่อายุ9ขวบแล้วครับ  พอขึ้นมัธยมมาผมรู้สึกว่าตัวเองโดนใช้ทั้งทำงาน ทำงานบ้านเยี่ยงทาสเลยครับ ผมกล้าพูดว่าผมเป็นคนที่ขยันมาก เพราะทำงานทุกวันจริงๆ เรียนเสร็จทำงานวนไปแบบนี้ทุกวันมา10กว่าปี ผมอยากรู้ว่าทำไมพ่อแม่ต้องให้ผมทำงานหนักขนาดนี้ด้วย ใน1วัน24ชั่วโมง 5ชั้วโมงในการนอน 8ชั่งโมงในการเรียน 9ชั่วโมงในการทำงาน เหลืออีก2ชั่วโมง ว่างจริงๆแค่1ชั่วโมง เวลาแค่นั้นทำการบ้านเสร็จก็หมดเวลาที่ผมจะทำอย่างอื่นได้แล้ว ทำไมผมต้องโดนใช้เยี่งทาสหนักขนาดนี้ด้วย ต่างจากพี่น้องผมที่ไม่ต้องทำอะไรเลย อยากได้อะไรก็ได้ แพงแค่ไหนก็ซื้อ ต่างจากผมที่ขออะไรไม่เคยได้ สัญญาอะไรไม่คยจริงสักครั้งในชีวิต กล้าพูดเลยว่าสัญญาอะไรไม่เคยได้จริง ผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เสาร์อาทิตย์ก็ทำงานทั้งวันตั้งแต่เช้า8โมง ถึง3ทุ่มกลับบ้านเกือบๆ4ทุ่ม เราอยากไปเที่ยวไหนบ้างเหมือนวัยรุ่นก็ไม่เคยได้ไป 3เดือนเราได้ไปเที่ยวแค่1ครั้งเอง เผลอๆบางทีก็ต้องแอบไป พอเขาตามก็ต้องรีบกลับ เราคุมชีวิตตัวเองไม่ได้เลย พอมีญาติมาหรือคุยกับคนอื่น พ่อแม่ก็มักด้อยค่าผมเสมอ ไม่ช่วยงานไม่ทำไร ทั้งๆที่งานทุกอย่างที่ทำ ผมก็เป็นคนทำให้ ไม่เคยชมสักคำ ด่าตลอดคุยอะไรต้องด่า เป็นที่รองรับอารมณ์พ่อเสมอ วันไหนทำงานไม่ได้ดั่งใจ กลับบ้านมาก็โดนด่าโดนตบโดนตะคอกตลอด ทำงานมาตั้งนาน เงินก็ไม่เคยได้(งานในครอบครัว) ทำแล้วทำไป เหมือชีวิตติดลูป ปัจจุบันผมอายุ18 ผมควรทำอย่างไรดีครับ อยากเรียนมหาลัยผมก็คิดว่าเขาไม่น่าส่งผมต่อแล้ว ผมคิดว่าเขาจะตัดหางปล่อยวัดผมแล้ว ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้านะครับไม่เคยตรวจ แต่กระทู้นี้ที่ผมพิมพ์มาจากสมองผม น้ำตาผมไหลไม่หยุดเลยครับ แต่อย่างไรผมก็อยากมีชีวิต อยากใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นจังเลยครับ หันไปรอบๆข้าง ก็มีแต่ความอิจฉาที่อยากเป็นเหมือนคนอื่น
ปล.เรื่องจริงนะครับผมไม่ได้แต่ง ที่ตั้งกระทู้นี้มา ก็มาจากใจผมที่อดกลั้นมันมานานแล้วครับ ;)