วันนี้ก็เป็นอีกวันที่สดใส และมืดมนอีกวัน ทำไมบางวันท้องฟ้าดูสดใส และ ทำไมบางวันดูเศร้าหมอง
สวัสดีครับ ขนาดที่ทุกคนกำลังอ่านอยู่ตอนนี้ไม่ต้องรู้สึกลำบากนะครับ แค่อยากจะชวนคุยกัน ในประเด็นเรื่อง ความหวัง(Hope) ผมเชื่อว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านในสิ่งผมอยู่ ณ ตอนนี้คงคาดหวังอะไรจากบทความนี้อยู่หรือป่าว แต่ก็ต้องแสดงความเสียใจด้วย
นะครับว่า สิ่งที่คุณอ่านไปต่อจากนี้ มันไม่มีอะไรเลย มัน
คือความว่างเปล่า ความเวิ้งว้าง ความไร้จักรวาลที่ไม่มีที่สิ้นสุดของขอบเขตจักรวาล ความนิ่ง ความสงบ ความไม่มีตัวตน ที่มันอยู่เหนือกว่าความเดี่ยวดาย
คือ ความว่างเปล่า ว่าเราสามารถรับรู้ได้ว่าทุกสิ่ง คือ สิ่งที่มวลมนุษย์สร้าง และ คิดค้นหรือ ปรุงแต่งกันขึ้นมาเองไม่ว่าจะเป็นเงิน,อำนาจ หรือ ชื่อเสียง ที่ทุกคนต่างยึดติดกันจน หลงลืมความเป็นมนุษย์กันไปเยอะแล้ว ก็อยากจะสรุป บทความสั้นๆนี้ว่า ความว่าง ไปสู่ความมี สิ่งที่มวลมนุษย์แบบเราจะสร้างมันขึ้นมาได้ คือความหวัง ขอขอบคุณที่ทุกคนเสียสละเวลามาอ่านบทความนี้กับการเขียนครั้งแรกของผมด้วยนะครับ ขอภาวนาและอวยพรให้คุณ ที่เห็นบทความนี้ " จงมีความหวัง และ มีศรัทธานะครับ" ขอบคุณจากใจครับ

(ฝึกเป็นนักเขียนครับ)