และแล้วขอบฟ้า ก็เริ่มจะมืดมิด
และแล้วชีวิต...ก็วนกลับไปดังเดิม
ยังคงเหน็บหนาวเดียวดาย อยู่ลำพัง
ยิ่งไขว่คว้าเท่าไร ก็ยิ่งเลือนลาง...ยิ่งทรมาน

ได้แต่เพ้อ ว่าเธอจะกลับคืนมา
ยังภาวนา แม้รู้ว่า มันไม่มีจริง มันไม่มีจริง
มันไม่มีอะไรจะเหมือนเดิม...

ได้แต่หวังโง่ๆ ลมๆ แล้งๆ
รอไปทั้งๆ ที่รู้ว่า มันไม่มีจริง มันไม่มีจริง
แม้ว่าฉันจะทำยังไง แต่เธอคงไม่กลับมา

ใครกันจะย้อนเวลา...แห่งชีวิต
ใครกันจะคิด ว่ามันจะเจ็บ เจียนตาย
ก็เธอคือความหวัง ของคนที่สิ้นหวัง
แต่ยิ่งหวังเท่าไร...ยิ่งไม่มีทาง เจ็บปวดเหลือเกิน

ชีวิตที่เหลือ...แม้มันต้องเดินต่อไป
แต่ฉันไม่รู้ จะเดิน ไปทางไหน...เมื่อไม่มีใคร