ช่วงนี้รู้สึกเดิมๆเป็นความรู้สึกที่เหมือนจะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วเลย คิดเรื่องเดิมวนไปวนมาจนหยุดคิดไม่ได้เก็บไปคิดแบบนี้ซ้ำๆทุกครั้งที่ไม่ได้คิดอะไรก็จะแว๊บเข้ามาในหัวของเรา ทำให้หยุดคิดไม่ได้เลย มันก็มีหลายเรื่องนะเลยไม่รู้ว่าจะเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดี ความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือยังไงเหมือนจะเศร้านะแต่ก็ไม่อ่ะเหมือนจะมีความสุขก็ไม่ใช่ไม่ใช่กึ่งๆด้วยมันเป็นความรู้สึกที่เคว้งๆเหงาๆเหงาแบบโดดเดี่ยว ทุกเช้าเราตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวใหญ่เราใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องนี้ กินข้าวขนมบนเตียงกินเสร็จก็จะเอาจานไปเคลียร์ข้างล่างส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่ไม่มีใครอยู่ข้างล่างเรากลับมาในห้องใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไม่มีใครคุยกับเราเราไม่ได้คุยกับใคร ใช้ชีวิตตื่นหลับตื่นมาก็อีกวันแล้ว วนแบบนี้

จำไม่ได้ว่าเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เรากลายเป็นคนที่หลงลืมง่ายจำมั่วสลับกันอยู่บ่อยครั้ง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ ไม่รู้เลย เราพิมพ์อยู่น้ำตาก็ไหลไม่หยุดเลย หมอนของเราที่นอนอยู่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาในขณะที่เราพิมพ์ข้อความนี้ให้ทุกคนอ่านอยู่ไม่รู้จะมีใครมาอ่านมั้ยนะ ที่ผ่านมาเราเจอมาเยอะเลยปัญหากับบทเรียน ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เรากลายเป็นแบบนี้ บทเรียนสอนให้เราอย่าไว้ใจใครทำให้เราไม่ไว้ใจใครอีกเลย ไม่กล้าที่จะเล่าสิ่งที่เจอมาสิ่งๆต่างๆที่เราเชื่อใจอยากระบาย เพราะจากที่เราไว้ใจทุกคนกลับทำร้ายความเชื่อใจ จนตอนนี้ไม่ว่ามีอะไรเราก็คิดไปเรื่อยๆซ้ำไปซ้ำมา ไม่กล้าที่จะบอกใครอีกต่อไป สุดท้ายแล้วคนเราก็ไม่ได้หวังดีกันตลอดที่ผ่านมานี้คงทำให้เราเข้มแข็งขึ้นมากกลับกันก็ทำให้สภาพจิตใจเราแย่ขึ้นทีละนิด เราไปนอนละเดี๋ยวมาระบายต่อนะ