สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องตามหัวข้อเลย เราโสดมา 7ปี ตลอดเวลาก็มีคุย ศึกษาบ้าง แต่ไม่ได้ใช้คำว่าแฟนแบบที่มีอะไรลึกซึ้งกัน ค่อนข้างหวงพื้นที่ส่วนตัวในระดับนึงค่ะ ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร แต่ตลอดเวลาที่อยู่คนเดียวจะมีรุ่นน้องคนนึงที่แวะเวียนมาทัก มาคุยด้วยตลอด ไม่เคยเจอกันนะคะ รู้จักกันผ่านโซเชียลและหายไปช่วงนึง แต่ก็จะมีจุดที่วนกลับมาเจอกันในโซเชียลแบบบังเอิญเมื่อ2-3ปีที่แล้วค่ะ ส่วนตัวที่ผ่านมาไม่ได้คิดอะไรกับเขา และเขาก็เหมือนกันไม่ได้มีจุด
สปาร์คกับเรา คุยแซวกันเล่นๆ แต่ก็ยังเห็นการเคลื่อนไหวกันตลอดประมาณนี้ค่ะ 
จนล่าสุด2เดือนที่แล้ว เป็นจังหวะที่เขาลงสตอรี่แล้วเรา Reply ไป เกี่ยวกับการ์ตูนที่ชอบซึ่งไม่ได้คิดอะไร แต่มันคือจุดเปลี่ยนเลยค่ะ เริ่มคุยกันมากขึ้นตัวน้องเองก็อยู่คนเดียวมาประมาณ 3-4ปี มั้งนะ คุยกันคือค่อนข้างเข้าใจเราในระดับนึงแบบว่าไม่ก้าวก่ายค่ะ เพราะเหมือนที่ผ่านมารู้ว่าเราเป็นประเภทเข้าถึงยากนิดนึง ตอนนี้ยังคุยกันมาเรื่อยๆจนปัจจุบันจะเข้าเดือนที่2 ที่ได้คุยกันแบบจริงจัง โทรหา คุยทุกปัญหา ทุกเรื่องในชีวิต ก็คือคนที่ศึกษาดูใจกันค่ะทุกอย่าง
ที่เขาแสดงออกค่อนข้างชัดเจนค่ะว่าจริงจังมาก เราก็จริงจังในระดับนึงนะคะเพราะอายุจะเข้าเลข3แล้ว ตัวเขาก็ห่างกับเราแค่1ปีค่ะ แต่ให้เกียรติเราด้วยการเรียกพี่ตลอด ตอนนี้ค่อนข้างสับสนเพราะทั้งเราและเขาอยากเจอกันค่ะ คุยกันเรื่องนี้บ่อย เราจะเป็นฝ่ายเบรคตลอด แต่ไม่ได้พูดทำให้เขารู้สึกหรือแสดงออกว่าไม่อยากเจอนะคะ มันเป็นความรู้สึกแบบว่ากลัว กลัวว่าทุกอย่างมันจะไม่ดีเหมือนที่คิด กลัวว่ามันจะไม่ดีเท่าตอนที่อยู่คนเดียว แต่ทุกครั้งเขาก็ทำให้มั่นใจค่ะว่าพร้อมที่จะมีเราอยู่ เขาเข้าใจและให้เวลาเราตลอด แต่ปัญหามันคือตัวเราเอง อยากถามคนที่อยู่คนเดียวมานานมากๆแล้วตัดสินใจที่จะเปิดรับใครเข้ามา มีทางออกสำหรับเรื่องความรู้สึกตัวเองบ้างไหมคะ เราอยากมีเขาอยู่ในชีวิต แต่เรากลัวว่าถ้าวันนึงมันไม่เวิร์ค เราจะต้องเสียเขาไปในทุกสถานะ